Είναι πολλοί αυτοί που σκέφτονται να φύγουν, να μεταναστεύσουν… Μέσα σ’ αυτούς είναι ίσως κάποιοι γνωστοί, φίλοι μας, συγγενείς μας. Μέσα σ’ αυτούς ίσως είσαι κι εσύ. . . Λεηλατημένη, ποδοπατημένη, συκοφαντημένη, πληγωμένη Ελλάδα. Από τις κυβερνήσεις της, από τους συμμάχους της, από τους ανθρώπους της. Οι τελευταίοι, έστω λίγο ίσως απορήσουν, όμως κάπου, κάπως, […]
Είναι πολλοί αυτοί που σκέφτονται να φύγουν, να μεταναστεύσουν… Μέσα σ’ αυτούς είναι ίσως κάποιοι γνωστοί, φίλοι μας, συγγενείς μας. Μέσα σ’ αυτούς ίσως είσαι κι εσύ. . .
Λεηλατημένη, ποδοπατημένη, συκοφαντημένη, πληγωμένη Ελλάδα. Από τις κυβερνήσεις της, από τους συμμάχους της, από τους ανθρώπους της. Οι τελευταίοι, έστω λίγο ίσως απορήσουν, όμως κάπου, κάπως, κάποτε, κάθε Έλληνας έχει πληγώσει αυτό το μέρος. Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας απλά κοιτάζουν το συμφέρον τους κι αυτό είναι κάτι που το κάνουν καλά! Με κάθε τρόπο. Πάντα. Αν όμως οι Έλληνες έχουν αρχίσει να υποφέρουν από μια καινούργια νόσο που λέγεται «υπό καλλιέργεια ενοχή» και μια τάση εγκατάλειψης των πάτριων μαζί με απόγνωση, οι εκάστοτε κυβερνήτες, υπουργοί, άνθρωποι της εξουσίας, διεφθαρμένοι, δόλιοι, εξαπατητές, κλέφτες, βιαστές: της δημόσιας περιουσίας, των δικαιωμάτων των πολιτών, της παιδείας, των εθνικών πόρων, της πρόνοιας, της αξιοπρέπειας, του μέλλοντος αυτού του τόπου από τι πρέπει ν’ αρρωστήσουν; Από ποιον πρέπει να κριθούν; από ποιον πρέπει να τιμωρηθούν; Από που πρέπει να πάρουν μιαν ετυμηγορία; Από τον καθένα από εμάς που θα τους δώσει ξανά την ψήφο τους στις επόμενες εκλογές; Κι αν όχι έναν από τους δύο τότε ποιον; οι άλλοι δεν μπορούν, είναι ανίκανοι. Μα όλοι είναι ανίκανοι! Κανένας πολίτης δεν πρέπει να ψηφίσει κανέναν! Αυτό είναι το καινούργιο κόμμα, το «δεν ψηφίζω κανέναν». Ή μήπως θα γεμίσουμε πάλι πλατείες και δρόμους να τους επευφημήσουμε που κατέστρεψαν την Ελλάδα; Περισσότερα “Φυλακισμένοι στην Ελλάδα…, που αγαπάμε”→
Είναι τουλάχιστον “περίεργο” να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι μπορείς να κάνεις αντικειμενική κριτική για μια μπάντα, για έναν καλλιτέχνη με τον οποίο δεν μπόρεσες ποτέ έως τώρα να μην είσαι …υποκειμενικός. Λατρεύεις τις δουλειές του, όλες τις παραμέτρους και τις λεπτομέρειες της στυλιστικής του άποψης, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται στους […]
Είναι τουλάχιστον “περίεργο” να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι μπορείς να κάνεις αντικειμενική κριτική για μια μπάντα, για έναν καλλιτέχνη με τον οποίο δεν μπόρεσες ποτέ έως τώρα να μην είσαι …υποκειμενικός. Λατρεύεις τις δουλειές του, όλες τις παραμέτρους και τις λεπτομέρειες της στυλιστικής του άποψης, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται στους στίχους που γράφει, φοράς εκείνη την αόρατη μάσκα που σε κάνει να βλέπεις το μαύρο ως ένα απαλό και γοητευτικό γκρι, το αδιάφορο λευκό σαν μια πολύ γλυκιά και μαγική απόχρωση του γαλάζιου, τον ακολουθείς στο Twitter, στο Facebook, διαβάζεις το προσωπικό του blog και πετάς (ελαφριά – για να μην την σπάσεις) πράγματα στην οθόνη κάθε φορά που ανακοινώνει ότι θα καθυστερήσει η κυκλοφορία του επερχόμενου album του!
Αλλά και αυτή η κατά τα φαινόμενα ημι-ανώριμη και εν μέρει υπερβολική τακτική “παρακολούθησης” μιας μπάντας μέσα στο παιχνίδι είναι, και μπορεί να μοιάζει σα να προέρχεται από τα χρόνια εκείνα που δεν είχαμε προλάβει να σβήσουμε παραπάνω από 14 κεράκια…, αλλά μα τον Τουτατη δεν περιμένω κανέναν να με καταλάβει και να συμμεριστεί την “τρέλα” μου αν δεν μπει πρώτα στη διαδικασία να ακούσει με προσοχή και ευλάβεια, από την αρχή ως το τέλος τους πρώτους δύο δίσκους του κυρίου Daniel Victor (Act 1: Goodbye Friends of the Heavenly Bodies & Act 2: The Blood and the Life Eternal).
Οκ, λοιπόν τα ακούσατε, και επανήλθατε στο LostEchoes.net για να διαβάσετε -έτοιμοι πλέον- την κριτική μου στο νέο album των Neverending White Lights. Κι έρχομαι τώρα εγώ ο παράφρων μετά από όλη την προαναφερθείσα τελετουργική προετοιμασία να σας δηλώσω ότι ο Καναδός τροβαδούρος κατάφερε να κυκλοφορήσει τον χειρότερο δίσκο της καριέρας του (έως τώρα δηλαδή, καθότι περιμένουμε το ερχόμενο καλοκαίρι το Act III: Love Will Ruin (Part 2) ).
Στη μουσική φυσικά τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά. Βλέπετε… όσες παραγράφους από σκέψεις και να γράψω εδώ, στο τέλος δεν μπορώ παρά να καταλήξω στο ότι ακόμα και τα χειρότερα των NWL είναι …σχεδόν υπέροχα! Μπορεί το Act III να μην φτάνει στο ποιοτικό επίπεδο των ACT I και ACT II, αλλά τελικά είναι κι αυτό κάτι που δείχνει το πόσο μεγάλος μπορεί να είναι ένας τραγουδοποιός. Όταν λοιπόν τα χειρότερά σου, όταν ο πάτος σου είναι τόσο ψηλά, δεν μπορείς παρά να γίνεις αποδέκτης όλων αυτών των αντιφατικών σχολίων που ένας (οποιοσδήποτε) Ιωάννης Γλυκός γράφει ακούγοντας τη δουλειά σου.
Το Lonely War το ακούσαμε πριν από αρκετό καιρό και μας θύμισε …U2. Μας παραξένεψε γιατί δεν ακολουθούσε τα σκοτεινά μουσικά μονοπάτια στα οποία μας είχε συνηθίσει ο Daniel Victor, αλλά μας άρεσε εκατομμύρια φορές περισσότερο από ότι έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία 10 χρόνια ο Bono και η παρέα του. Το Falling Apart έσπασε κάθε ελπίδα μέσα μας ότι ο νέος δίσκος θα ήταν πραγματική συνέχεια των άλλων δύο, αλλά ρε γαμώτο μας άρεσε κι αυτό (μα τι στο καλό….;;; ). Και μετά ήρθε το Theme From Love Will Ruin και μας ξανάδωσε ελπίδες για κάτι σχεδόν ελεγειακό…
Κι όταν τελικά είχαμε ολόκληρο το album στα χέρια μας…, ακούσαμε το πιο όμορφο, το πιο γοητευτικό σύγχρονο βαλς που θα μπορούσε να μας αγγίξει! Το The Waltz, το καλύτερο κομμάτι του 3ου δίσκου των NWL και ίσως και το σημαντικότερο σημείο του, που τονίζει την ανισότητά του σαν σύνολο. Τα The Hereafter, Goodbye και The Greatest One προσπαθούν και καταφέρνουν έστω προσωρινά να μας επαναφέρουν στο μελωδικό κλίμα των ACT I και ACT II, αλλά κάτι μοιάζει να λείπει… Με τον υπόλοιπο δίσκο επανερχόμαστε στην πραγματικότητα, στη νέα πραγματικότητα των NWL. Στην πραγματικότητα των (πιο pop/rock και λιγότερο ethereal / ατμοσφαιρικών) Starlight, The Game Needed Me και Ghost Ship που συνεχίζουν να μου συντηρούν την επιθυμία να τα ακούω χωρίς σταματημό, παρόλο που ποτέ δεν με ικανοποιούν πλήρως, ή τελοσπάντων τόσο πολύ όσο με είχε συνηθίσει (και καλομάθει) στο παρελθόν η αγαπημένη μου μπάντα…
Act 3: Love Will Ruin (Part 1)
Track listing
1. Theme For Love Will Ruin
2. Falling Apart (featuring Bed Of Stars)
3. Starlight (featuring Pilot Speed)
4. Say Hi For Me
5. Goodbye
6. The Game Needed Me
7. The Lonely War (featuring Bed Of Stars)
8. Ghost Ship (featuring Hot Hot Heat)
9. The Waltz
10. The Greatest One
11. The Hereafter (featuring Bed Of Stars)
Μέσα σε όλο τον καταιγισμό των πολιτικών εξελίξεων των ημερών αυτή η συναυλία ήταν η καλύτερη εκτόνωση. Μπήκαμε στον σχετικά γεμάτο χώρο του Κυττάρου κατά τις 10:30 για να αντικρίσουμε τους Nano Infect on stage να κλείνουν το set τους. Ενώ οι επιρροές στην μουσική του σχήματος από τους επερχόμενους headliners ήταν εμφανής θα θέλαμε να […]
Μέσα σε όλο τον καταιγισμό των πολιτικών εξελίξεων των ημερών αυτή η συναυλία ήταν η καλύτερη εκτόνωση. Μπήκαμε στον σχετικά γεμάτο χώρο του Κυττάρου κατά τις 10:30 για να αντικρίσουμε τους Nano Infect on stage να κλείνουν το set τους. Ενώ οι επιρροές στην μουσική του σχήματος από τους επερχόμενους headliners ήταν εμφανής θα θέλαμε να τους μεταφέρουμε και μια συμβουλή. Ευχαριστούμε για το ζέσταμα με τα “See You In Hell” και “Hellraiser” αλλά όταν τα παίζετε πριν από τους δημιουργούς τους η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και αυτό σας κοστίζει. Αξιόλογα πάντως τα παιδιά και ο ήχος τους καλός. Περισσότερα “Suicide Commando, Κύτταρο, 05.11.2011 [live review]”→
Μπορεί το όνομά του είναι ένας σιδηρόδρομος από κατά το πλείστον αρκετά “δύσκολες” λέξεις –Bjørn Alexander Gøtzsche Lange– αλλά κάτι μας λέει ότι θα χρειαστεί να το θυμόμαστε στις συζητήσεις που στο εγγύς μέλλον θα κάνουμε με τους φίλους μας, με τους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν, με αυτούς που θα μας ενδιαφέρει να μοιραστούμε και […]
Μπορεί το όνομά του είναι ένας σιδηρόδρομος από κατά το πλείστον αρκετά “δύσκολες” λέξεις –Bjørn Alexander Gøtzsche Lange– αλλά κάτι μας λέει ότι θα χρειαστεί να το θυμόμαστε στις συζητήσεις που στο εγγύς μέλλον θα κάνουμε με τους φίλους μας, με τους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν, με αυτούς που θα μας ενδιαφέρει να μοιραστούμε και να αναλύσουμε ό,τι γνωρίζουμε για τους Flag White. Βλέπετε, αυτός ο Δανός τύπος (από την Κοπεγχάγη) κατάφερε από το πρώτο του κιόλας EP να μας πάρει το μυαλό, και να μας θυμίσει εκείνες τις εποχές που ένα σπάνιο (τουλάχιστον για μας – κυριολεκτικά και μεταφορικά) βινύλιο, ή και γιατί όχι κι ένα CD… μπορούσε να αποτελέσει το καλύτερο, το πιο έντονα συναισθηματικό δώρο! Περισσότερα “Flag White – “Let Go” [ep review / band to watch]”→
Με νέο δίσκο στο ενεργητικό τους, οι Covenant βρίσκονται σε περιοδεία, από όπου δεν απουσίασε (ευτυχώς) η Αθήνα. Το σουηδικό σχήμα, που βίωσε πολύ νωρίς την επιτυχία, στο δεύτερο μισό των ‘90s, παραμένει πιστό στις synth pop καταβολές του. Στο ραντεβού, ήταν παρούσα η ναρκισσιστική περσόνα του Eskil Simonsson αλλά απών (όπως συνηθίζεται) ο Joakim […]
Με νέο δίσκο στο ενεργητικό τους, οι Covenant βρίσκονται σε περιοδεία, από όπου δεν απουσίασε (ευτυχώς) η Αθήνα. Το σουηδικό σχήμα, που βίωσε πολύ νωρίς την επιτυχία, στο δεύτερο μισό των ‘90s, παραμένει πιστό στις synth pop καταβολές του. Στο ραντεβού, ήταν παρούσα η ναρκισσιστική περσόνα του Eskil Simonsson αλλά απών (όπως συνηθίζεται) ο Joakim Montelius.
Αλλά και το κοινό ήταν παρών, τουλάχιστον όσοι απομένουμε πιστοί του σχήματος και του συγκεκριμένου ήχου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μέσος όρος των ηλικιών ήταν αισθητά ανεβασμένος (μήπως να αυτοαποκαλούμαστε «παλαιοσυνθάδες» όπως λέμε «παλαιοροκάδες»;). Περισσότερα “Covenant, Αθήνα, Κύτταρο, 01.10.2011 [live review]”→
Η πρώτη ερώτηση, η πρώτη απορία στα (αρκετά) παλαιότερα Hysterika parties ήταν το …αν θα έπαιζαν live οι Carpe Diem. Θυμάμαι ο ίδιος την αγωνία αυτή αλλά και την απογοήτευσή μου όταν η απάντηση ήταν αρνητική. Ακόμα περισσότερο θυμάμαι την ενέργεια που εξέπεμπε και τον ενθουσιασμό που προκαλούσε το συγκεκριμένο σχήμα σε όσους είχαν την […]
Η πρώτη ερώτηση, η πρώτη απορία στα (αρκετά) παλαιότερα Hysterika parties ήταν το …αν θα έπαιζαν live οι Carpe Diem. Θυμάμαι ο ίδιος την αγωνία αυτή αλλά και την απογοήτευσή μου όταν η απάντηση ήταν αρνητική. Ακόμα περισσότερο θυμάμαι την ενέργεια που εξέπεμπε και τον ενθουσιασμό που προκαλούσε το συγκεκριμένο σχήμα σε όσους είχαν την τύχη να τους παρακολουθήσουν από κοντά. Κάπως έτσι ξεκίνησε η επαφή μου με τα …πρώτα μουσικά / δημιουργικά βήματα του Νίκου Μπιτζένη. Κι επειδή οι ικανοί και τολμηροί ποτέ δεν χάνονται, ο Νίκος Μπιτζένης επανήλθε στη μουσική πραγματικότητα της χώρας μας (κι όχι μόνο) με τους Mikro, τους Fotonovela, την εξαιρετική του παραγωγή στις Marsheaux αλλά και με το προσωπικό του project που όλοι γνωρίζουμε ως nikonn. Ο τρίτος προσωπικός δίσκος του (Instamatic) κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό (ακολουθώντας τα πολύ αξιόλογα Poladroid [2006] και Utopia [2008]), και το LostEchoes.net αποφάσισε να πάρει το γνωστό “ανακριτικό” του ύφος και να του θέσει κάποιες από τις ερωτήσεις που στριφογύριζαν στο μυαλό μας πολύ καιρό τώρα… Περισσότερα “Νίκος Μπιτζένης [nikonn, Mikro, Fotonovela]”→
