Lost Echoes || αφού κατά λάθος ο κόσμος είναι μια ποίηση, μια μελωδία
“….Όλοι μαζί φορτωμένοι ενοχικές πλάτες και χείλη που ψάχνουν αόρατη τροφή αποτελούμε την πιο παρανοϊκή διαδικασία -γυρεύοντας λύσεις αστρικές- τρυπώντας ξεσκίζοντας διαμελίζοντας τεμαχίζοντας ωστόσο το κουκούλι της ίδιας μας της αθωότητας ενώ παράλληλα κάθε λεπτό μ’ αμείωτη ελπίδα γλείφουμε εκπατρισμένες ιδεολογίες ξεκινώντας την μεταξένια του ύφανση για μιαν ακόμη φορά Δε χορταίνουμε ποτέ να το […]
Σε περιμένω ανυπόμονα φθινόπωρο όχι γιατί εκκρεμούν τα οφειλόμενα στη μελαγχολία, Να μου θυμίσεις θέλω τι μεσολάβησε και τα κίτρινα φύλλα σου από διαφημιστές της πτώσης αίφνης σε ύλη γραφική μεταμορφώθηκαν. Πάνω σ’αυτά στάξανε φοβισμένα τα πρώτα μου ανορθόγραφα στιχάκια φαντάσου, να γράφω τη λύπη με δύο μόνο συλλαβές. Σα να είναι λίγη. Φύλαξες κανένα […]
Πρέπει από νωρίς να επιλέξουμε το πώς θα ζούμε: Για την ασφάλειά μας ή για την ανάπτυξή μας; Ως περιφρουρημένοι και αμυνόμενοι ή ως ελεύθεροι κυνηγοί, ως σπιτόγατοι του καναπέ ή ως ταξιδιώτες; Έχει εντελώς διαφορετικές επιλογές καθεμία επιλογή, άλλους κανόνες και όρους, και, πρωτίστως, άλλες συνέπειες. Αλλά και την ασφάλειά μας να επιλέξουμε, πάλι […]