Το Νοέμβριο του 2007 οι GAD. μας κάλεσαν στο νέο τους μουσικό κόσμο με το “System May Fall”, το πρώτο τους ολοκληρωμένο εγχείρημα στο χώρο της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής. Ο ήχος εκείνου του album, μελωδικός και κατά βάση ηλεκτρονικός, κέρδισε πολλούς, ενώ ένα από τα αξιοσημείωτα που θα μπορούσαμε να τονίσουμε είναι το γεγονός ότι οι δύο μεγαλύτερες επιτυχίες (αυτές δηλαδή που ακούστηκαν πολύ στο ραδιόφωνο και αγαπήθηκαν από το ευρύτερο κοινό) ήταν οι …λιγότερο ηλεκτρονικές.

Στο “Pray” αλλά και στο “The End of the Road” το ελληνικό μουσικό σχήμα κατόρθωσε να πετύχει τον απόλυτο σχεδόν συνδυασμό εγχόρδων, κρουστών και …ηλεκτρονικών μουσικών γραμμών, με το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις να είναι ποιοτικό και σε κάποιες περιπτώσεις και αρκετά εμπορικό. Πάνω απ’όλα όμως έντονα συναισθηματικό. Προσωπικά αγάπησα εξίσου σχεδόν όλα τα υπόλοιπα tracks εκείνου του δίσκου, με τις ηλεκτρονικές στιγμές του να έχουν το μεγαλύτερο αριθμό στο Play Count του iTunes.

Και φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι στην εισαγωγή της παρούσας δισκοκριτικής ανέφερα και λέξεις που αφορούν στην μελωδία, τον ήχο και το συναίσθημα, όπως αυτό μπορεί να πηγάζει ή απλά να τροφοδοτείται …από την μουσική. Άλλωστε, εμείς οι Έλληνες αναζητούμε σχεδόν ψυχωτικά τον συναισθηματισμό μέσα στη μουσική, και όταν βρίσκουμε την μελωδική πηγή που μπορεί να μας τον παρέχει με γενναιοδωρία, την “αγκαλιάζουμε” χωρίς κανένα δισταγμό. Πολλές φορές μάλιστα η απαγκίστρωσή μας από αυτή καταλήγει να είναι σχεδόν ανέφικτη, καθιστώντας μας αν μη τι άλλο υποκειμενικούς.

Κι επειδή απ’ όσο δύναμαι να γνωρίζω…, και οι δικές μου ρίζες στον ίδιο λαό ανήκουν, θα κάνω τεράστια προσπάθεια να φανώ όσο το δυνατό πιο αντικειμενικός μπορώ με μια μπάντα της οποίας οι συνθέσεις έχουν συνοδεύσει πολλές και αρκετά σημαντικές στιγμές μου.

Οι GAD. λοιπόν στο καινούριο τους δίσκο διαφοροποιούνται κάπως σε δύο βασικά στοιχεία. Καταρχήν ο ήχος τους είναι σαφώς πιο οργανικός. Σε αντίθεση με την προηγούμενη δουλειά τους, εδώ τα έγχορδα και τα κρουστά βγαίνουν λίγο πιο μπροστά, ενώ η ηλεκτρονική μελωδία στις περισσότερες των περιπτώσεων απλά προσθέτει τις γλυκιές πινελιές στις οποίες μας είχαν συνηθίσει παλαιότερα. Εκτός από αυτό, δεν θα μπορούσε να μην παρατηρήσει κάποιος και την παντελή απουσία γυναικείων φωνητικών. Στο “The Perfect Crime” το μικρόφωνο αναλαμβάνει αποκλειστικά και πολύ πετυχημένα ο lead singer του σχήματος (Κώστας Αντωνιάδης), με εξαίρεση το “Over The Moon” στο οποίο συνεισφέρει φωνητικά ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε πριν λίγους μήνες από το νέο δίσκο ήταν το πολύ γλυκό “Waves”. Το “Waves” μοιάζει να προέρχεται από το “System May Fall”, είναι η πιο ευαίσθητη ίσως στιγμή του δίσκου (“I love you just the way you are…”) ενώ στον επίλογό του μας θυμίζει πως οτιδήποτε γλυκό (στο μυαλό μας) μπορεί να είναι πολύ «σκληρό» (στην πραγματικότητα)…“Don’t ever tell me who you are”. Στους ίδιους περίπου τόνους κινείται το θαυμάσιο “Deep blue world”, ένα τραγούδι που το είχαμε ξεχωρίσει και στα πρόσφατα live της μπάντας. Αν θα ήθελε κάποιος να ανατρέξει σε άλλες εξίσου slow μελωδικές στιγμές, θα μπορούσε να λάβει υπόψη του επίσης την αρκετά αξιόλογη συνεργασία των GAD. με τον K.BHTA (“Over the Moon”) καθώς και το “True Love”, ένα τραγούδι που αποτελεί ήδη αγαπημένο πολλών fans του σχήματος.

Το δεύτερο track που είχε κυκλοφορήσει στα media (μαζί με το “Waves”) ήταν το “Parallel Lines”. Κι αν το “Waves” έμοιαζε να αντιπροσωπεύει τον ήχο του προηγούμενου album, το “Parallel Lines” ερχόταν να μας δώσει μια γεύση από τις αλλαγές που αναφέραμε λίγο πιο πάνω. Το “Parallel Lines” είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μελωδίας που με το ρυθμό της μπορεί να σε ξεσηκώσει και να σε προδιαθέσει θετικά και για το υπόλοιπο του δίσκου.

Έχοντας περάσει λοιπόν στις πιο “δυνατές” στιγμές του δίσκου, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε το ομώνυμο με το album τραγούδι (“The Perfect Crime”) που προσωπικά αγάπησα από την πρώτη φορά που το άκουσα live. Η καλύτερη στιγμή της νέας δουλειάς των GAD. όμως έρχεται με το 8ο track. Στο “Separate Ways” ο Κώστας Αντωνιάδης και η παρέα του μοιάζουν να δημιουργούν ένα ιδανικό μείγμα ήχων, εμπνευσμένων από τις καλύτερες στιγμές του “System May Fall”. Εκεί κοντά, στα ίδια επίπεδα θα τοποθετούσαμε και το “You know the way” που ίσως θα ήταν και μία από τις καλύτερες επιλογές για περαιτέρω προώθηση μέσω των media.

Και φυσικά το “The Perfect Crime” δεν τελειώνει εδώ. Περιλαμβάνει μερικές ακόμα μουσικές προκλήσεις, που σας περιμένουν να τις ανακαλύψετε και να τις αξιολογήσετε κατά το δοκούν. Μερικές με το πρώτο άκουσμα, κι άλλες σε βάθος χρόνου…

Tracklist
1. Deep blue world, 2. The perfect crime, 3. True love, 4. Parallel lines, 5. Over the moon (feat. K BHTA), 6. Waves, 7. Everyday I die in Rome, 8. Separate ways, 9. You know the way, 10. Wise girl, 11. Dead town