Με το χέρι στην καρδιά: αν ο Πολάνσκι σταματούσε να γυρίζει  ταινίες απο το ’80 και μετά, θα τον έλεγες άνετα έναν από τους κορυφαίους δημιουργούς του 20ου αιώνα και θα υπερασπιζόσουν την κινηματογραφική του κληρονομιά σαν τίμιο ξύλο. Δεδομένου, όμως, ότι ο Πολωνός δημιουργός της Τσάιναταουν και του Μωρού της Ρόζμαρι έκανε πάμπολλα φιλμ ΚΑΙ μετά το ’80, αναγκαστικά πρέπει να κάνεις τη σούμα. Κι αυτή, δυστυχώς, βγαίνει εις βάρος του…

Να παραδεχτούμε κάτι. Βάσει καλλιτεχνικών κριτηρίων, ο Πολάνσκι «στέρεψε» μετά τα 70s, κι ας πήρε το Όσκαρ για την πιο επίπεδη και συμβατική του ταινία, τον Πιανίστα. Ίσως του έκανε τελικά μεγαλύτερο κακό η ιστορία με την παιδεραστία και την αυτοεξορία στην Ευρώπη. Πάντως, προσωπικά, δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφτανε στο επίπεδο του Αόρατου Συγγραφέα: μια ταινία που βάζεις το χέρι σου στη φωτιά ότι ΔΕΝ σκηνοθέτησε αυτός! Φαίνεται σε κάθε πλάνο, κάθε σεκάνς, κάθε κίνηση (ή μη…) της κάμερας ότι το φιλμ έγινε σε ένα είδος αυτόματου πιλότου – δεδομένου, σαφώς, ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο Πολάνσκι ήταν εσώκλειστος στην Ελβετία! Κι όσο για το στόρι, αυτό μένει στα χαρτιά, με κεντρικό ήρωα (τον ίσως πιο αδιάφορο που συναντήσαμε ποτέ σε ταινία του) ένα συγγραφέα που αναλαμβάνει να μεταφέρει σε βιβλίο την αυτοβιογραφία ενός πρώην πρωθυπουργού και στην πορεία πέφτει σε δεκάδες σεναριακές… λακούβες, μέχρι να καταλήξει σε ενα φινάλε προβλέψιμο και καθόλα επίπεδο. Με λίγα λόγια, εδώ δεν είναι Τσάινατάουν! Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, προσθέτεις και μισή ντουζίνα σχεδόν απαράδεκτων ερμηνειών, με κορυφή της γραφικότητας τον Πιρς Μπρόσναν και την κουραστική καρικατούρα «σκοτεινού» πολιτικού που καλείται να παρουσιάσει.

Μετά το τέλος  του Αόρατου Συγγραφέα συγκράτησα μόνο δύο πράγματα. Την αριστουργηματική, με έντονη τη νοσταλγική «σεβεντίλα» στις νότες της, μουσική του – αγαπημένου – Αλεξάντρ Ντεσπλά και ενα θαυμάσιο τράβελινγκ στις δύο τελευταίες σκηνές της ταινίας. Στα λοιπά, μηδέν εις το πηλίκον. Δεν στεναχωρήθηκα, ίσως επειδή όπως είπα και στην αρχή έχει πάψει εδώ και χρόνια να με απασχολεί η – σκηνοθετική – περίπτωσή του, αλλά κυρίως «αγχώθηκα» για το πως ένας άνθρωπος σαν τον Ρόμαν Πολάνσκι αφήνει τόσο πολύ τα πράγματα στην τύχη τους, σε μια ταινία που θα μπορούσε να είναι μια ζοφερή γροθιά στο στομάχι, όσων επιμένουν να τον κρατάνε μακριά από τα πράγματα. Αν συνεχίσει έτσι, φοβάμαι ότι θα κρατιέται από μόνος του…

ΑΟΡΑΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
*
Σκηνοθεσία: Ρόμαν Πολάνσκι
Πρωταγωνιστούν: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Πιρς Μπρόσναν

Πάνος Κατσιμπέρης | skotseziko-ntous.blogspot.com