Κανονικά, δε θα έπρεπε να χαρίσω περισσότερες από πέντε αράδες για μια κακή ταινία, αλλά στην περίπτωση της Μονάκριβης αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος, έχει να κάνει με το άτομο που ονομάζεται Οπρα Γουίνφρι. Της ρίχνω όλες τις ευθύνες του κόσμου για την αντίστροφα ρατσιστική προσέγγιση του «χρώματος», τουλάχιστον στο χώρο της τέχνης. Πλέον η έγχρωμη κινηματογραφική κοινότητα δεν έχει ανάγκη από κανέναν Σπάικ Λι (για τον οποίο, πλέον, παίρνω πίσω τα περισσότερα από όσα του έχω «χρεώσει») γιατί «λυτρώθηκε» από μια αναίσχυντη τηλεοπτική περσόνα, που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την τυφλή δημοσιότητά της και με τη λαϊκίστικη (αν και σε περιπτώσεις εξίσου «ύπουλη») δημαγωγία της έφερε τους νεο-αφρο-αμερικάνους στην πρώτη γραμμή της «εξέλιξης» και τους παρουσιάζει πλέον σαν το next best thing της τηλεορασόπληκτης ηπείρου. Εξαιτίας της, ταινίας σαν τη Μονάκριβη, σκηνοθέτες σαν τον Λι Ντάνιελς και «ηθοποιοί» σαν την ευτραφή πρωταγωνίστρια Σιντιμπέ αποκτούν από το πουθενά καλλιτεχνικό status και προβάλλονται δίχως ίχνος ντροπής και στοιχειώδους σεβασμού προς την τέχνη ως αισθητικά επιτεύγματα!

Ο δεύτερος λόγος, είναι οι κάθε λογής κριτικοί, τα μέλη διαφόρων Ενώσεων και φυσικά η Ακαδημία. Την «κουλτούρα» ατόμων σαν τη Γουίνφρι αρχίζουν να τη δικαιολογούν ως κάτι πολύ ξεχωριστό, ανώτερο, δημιουργικό, εννοείται «ανεξάρτητο» (πόσο έχει εκφυλιστεί ο όρος πια!) και την προωθούν με το έτσι θέλω εκμεταλλευόμενοι κι αυτοί το όποιο έρισμα διαθέτουν προκειμένου να «πείσουν» τον υπόλοιπο κόσμο ότι τέτοιου είδους ταινίες πρέπει να είναι μόνες που θεωρούνται «σοβαρές», στιβαρές δραματικά και προσεγμένες σκηνοθετικά, επειδή τάχα μου η κάμερα είναι στο χέρι ή επειδή η φωτογραφία έχει ξεφτιστεί από την εφετζίδικη χρήση του κόκκου. Όλο αυτό το παραμύθι φτάνει με τη Μονάκριβη να αγγίζει τα όρια της κινηματογραφικής σχιζοφρένειας για τον «φυσιολογικό» θεατή. Για τους υπόλοιπους, είναι απλά ένα κρυφό καμάρι του αισθητικού και καλλιτεχνικού τους αυνανισμού.

Όσο για την ταινία αυτή καθαυτή, αξίζουν μόνο πέντε αράδες. Στυγνή μελούρα, κάκιστη σκηνοθεσία, ερμηνείες που ξεφεύγουν από κάθε όριο υπερβολής (είναι σχεδόν αδύνατο να συγκρατήσεις τα νεύρα σου όταν η Σιντιμπέ μυξοκλαίει λέγοντας «με μισείτε γιατί είμαι χοντρή»), και μπόλικο «νέγρικο» δράμα επιπέδου πολύ χαμηλότερου από ένα τρίτης διαλογής τηλεοπτικό ριάλιτι.
Και πάλι πολλά έγραψα.

ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ (0)
Σκηνοθεσία: Λι Ντάνιελς
Πρωταγωνιστούν: Γκαμπούρνεϊ Σιντιμπέ, Μο’Νικ, Μαράια Κάρεϊ

Πάνος Κατσιμπέρης | skotseziko-ntous.blogspot.com