Η Άννα Καρένινα του Τολστόι γίνεται η Άννα Καρένινα του Joe Wright..

Όλα μοιάζουν να διαδραματίζονται στη σκηνή ενός θεάτρου. Κυριαρχούν τα πρόσωπα της Άννας (Keira Knightley) και του αξιωματικού Βρόνσκι (Aaron Taylor Johnson) ενώ οι συμπρωταγωνιστές γίνονται ταυτόχρονα θεατές: οι Ρώσοι αριστοκράτες του 19ου αιώνα γίνονται άγρυπνοι και άτεγκτοι μάρτυρες του «ανίερου» ερωτικού δεσμού, εν τη γενέσει του.
Η επιλογή του Aaron Taylor Johnson είναι μάλλον ατυχής. Εν τούτοις, υπάρχει έντονη ερωτική χημεία, κυρίως χάρη στην εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Joe Wright.
Οι ήχοι είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές. Δίνουν παλμό, δίνουν ζωή, δίνουν μια ιλιγγιώδη εσωτερική ένταση:
Ο ήχος από τις ανάσες της Άννας και του Βρόνσκι στη διάρκεια του χορού- που κάτι μας λέει πως θα μείνει παροιμιώδης στην ιστορία του κινηματογράφου..
Ο ήχος του τραίνου, που θυμίζει (ή προοικονομεί) τον αναπόδραστο τελικό προορισμό.
Ο ήχος της βεντάλιας, όταν η ηρωίδα ασφυκτιά.
Ο ήχος από τον καλπασμό των αλόγων…

Στο τέλος της ταινίας, κανείς δεν είναι όπως φαίνεται.
Ο κόμης Καρένιν (εξαιρετικός Jude Law) δεν είναι ο απατημένος σύζυγος..ο ανεκτικός..ο περίγελος της κοινωνίας.
Είναι αυτός που εκδηλώνει την πιο ατόφια και ανιδιοτελή αγάπη. Έμπρακτα.

Η Άννα δεν είναι η ανήθικη και αψυχολόγητη γυναίκα. Όπως λέει και η ίδια “You can’t ask why about love”.
Δεν είναι ούτε η προδομένη ερωμένη.
Είναι ελεύθερη από κοινωνικές συμβάσεις και συμβατικότητες. Έζησε σύμφωνα με τις επιταγές της καρδιάς της, εν γνώσει όλων, χωρίς υποκρισία.
Δεν προσπάθησε να κρυφτεί από τη ρωσική αριστοκρατία, αλλά να αναμετρηθεί μαζί της.
Ακόμη και το «αντίπαλον δέος» της Άννας στο βιβλίο του Τολστόι, ο ηθικός και ρομαντικός Κόστια (Domhnall Gleeson), που επιδιώκει μια ήρεμη, «εν Χριστώ» αγάπη και ζωή, φαίνεται να την καταλαβαίνει.

Αλλά πάντα η απόλυτη ελευθερία έχει βαρύ τίμημα. Και η Άννα το πληρώνει…