Ο (ΣΧΕΔΟΝ) ΚΑΛΟΣ ΜΥΛΟΣ ΠΟΥ ΑΛΕΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Είχα πει και στο preview, οτι φέτος το πρόγραμμα του Φεστιβάλ ήταν προορισμένο να «χτυπήσει» παντού. Η ποικιλομορφία κρίθηκε και εκ του αποτελέσματος, αφού οι αίθουσες τίγκαραν σχεδόν στα πάντα, απο τις cult μεταμεσονύχτιες αποδράσεις μέχρι τις μεγάλες πρεμιέρες. Λάθη στην οργάνωση (Ψωροκώσταινα γαρ) εντοπίστηκαν και πάλι – μεγάλες καθυστερήσεις στις προβολές, τεχνικά λάθη που γυρόφερναν απο δω κι απο κει (με αποκορύφωμα την… αναζήτηση υποτίτλων στο Saragossa Manuscript, που έκανε την προβολή μιας τρίωρης ταινίας πεντάωρο μαραθώνιο) και περιστασιακά αλαλούμ στις θέσεις που ανα πάσα στιγμή απο αριθμημένες γίνονταν… μπάτε κι αλέστε σκύλοι. Oσο για τον κύριο Ορέστη Ανδρεαδάκη, διευθυντή του φεστιβάλ, αν πιστεύει οτι οι δημόσιες σχέσεις του κουμαντάρονται με τους τρόπους και τις τακτικές που ακολουθεί, τότε είναι πραγματικά γελασμένος, κι αν διαβάζει αυτές τις γραμμές καταλαβαίνει τί εννοώ…
Το σημαντικό είναι οτι οι προβολές, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο… πραγματοποιήθηκαν, ο κόσμος το φχαριστήθηκε και οι διανομείς ψάχνουν τρόπο να χωρέσουν στις φετινές τους λίστες δυο-τρία τεκμήρια παραπάνω…

ΠΡΟΣΟΧΗ… ΔΑΓΚΩΝΕΙ!
Το ελληνικό σινεμά, εδώ και πολλές δεκαετίες, ζεί και αναπνέει σε φεστιβαλικούς θεσμούς. Το ζήτημα είναι πόσοι, και ποιοί, έχουν τη δυνατότητα να το βγάλουν απο αυτή τη μέγγενη και να το φέρουν ΔΙΠΛΑ στο κοινό, που στην τελική έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Οι Ελληνες των Νυχτών Πρεμιέρας έκαναν το βήμα παραπάνω και περιόρισαν το Φεστιβάλ ως ενα απλό μέσο επικοινωνίας και τίποτε παραπάνω.

Ποιοί ήταν αυτοί; Οπως το είχα επισημάνει – και ευτυχώς επιβεβαιώθηκα. Πρώτος τη τάξει και καλύτερος ο Γιώργος Λάνθιμος με τον Κυνόδοντά του, μια αποστασιοποιημένη αλλά αριστουργηματική καταγραφή του… αβιώτου βίου μιας «αγίας» οικογένειας (δεν προβαίνω σε spoilers, η ταινία ξέρει να κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά της). Φιλμ για περιορισμένα και… μελετημένα γούστα, παρόλα αυτά καταχειροκροτήθηκε ζεστά κι αυθόρμητα, σε αντίθεση με την «γιούχα» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν 4 χρόνια στην Κινέττα του ιδίου. Παραδίπλα, η Στρέλλα απέδειξε οτι ο Πάνος Κούτρας είναι δημιουργός με άποψη και τσαγανό, ικανότατος εικονοκλάστης αλλά με δυσκολία να έρθει σε άμεση επαφή με ενα κοινό που δεν είναι εξοικειωμένο με τα δικά του «πιστεύω». Με τέτοιο ταλέντο όμως, θεωρώ οτι δε θα αργήσει να το προσθέσει κι αυτό το πλεονέκτημα στη φαρέτρα του.

Εχουμε και τους δύο «τυπάδες» του νέου, ανεξάρτητου, «χύμα» ελληνικού σινεμά: τον Γιώργο Νούσια και τον Φωκίωνα Μπόγρη. Ο πρώτος, με το σίκουελ του Κακού κατάφερε – όπως και στη Θεσσαλονίκη το 2005 – να «ισοπεδώσει» μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα «τέχνης» με ενα ανεξάντλητο ντελίριο αιμοχυσίας και γραφικού χιούμορ, απόδειξη οτι η τέχνη θέλει… άντερα. Ο δεύτερος, αγαπημένη «μουράκλα» της underground σχολής του «δύο έργα σεξ, ενα καράτε», έδειξε οτι… μεγάλωσε στην Κάθαρσή του, έκανε τρελές πάσες σε χαρακτήρες και κάστινγκ (ο Τέλης Σταλόνε υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο Βαγγέλης Μουρίκης μικροκομπιναδόρος μονίμως στην… τσίτα), βελτίωσε τις τεχνικές του και γιγάντωσε την cult διάθεσή του. Η μιάμιση ώρα της προβολής ήταν ένα ξεκάθαρο joyride…

ΧΛΙΔΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ
Aυτό που έχει πλάκα σε τέτοιες διοργανώσεις είναι οι κάθε λογής ΑΣΧΕΤΟΙ που κάνουν την εμφάνισή τους, χωρίς προφανή λόγο και αιτία, στις διάφορες προβολές. Τους εντοπίζεις κυρίως σε πρεμιέρες, «μεγάλες» ταινίες και γενικότερα όπου υπάρχουν φωτογράφοι, τσάμπα φαγητά και φθηνά κρασιά. Θα ανέτρεχα σε ονόματα, αλλά δε νομίζω οτι αξίζει τον κόπο, παρά να έχουν στο μυαλό τους οτι την ώρα που αυτοί φορούσαν τα περίτεχνα γυαλιά μυωπίας που τους πρότειναν οι μάνατζερ για να ανεβάσουν – προσωρινά, βεβαίως βεβαίως – το «πνευματικό» τους επίπεδο, μια ολόκληρη γαλαρία απο πίσω τους γέλαγε μέχρι δακρύων…

Τελικά, οι γεύσεις δεν άλλαξαν, και όσο αυτό ήταν αναμενόμενο άλλο τόσο ήταν και καθησυχαστικό. Μέχρι του χρόνου, και μέχρι να δοθεί λύση στο… σχίσμα που φαίνεται να μην ράβεται με τίποτα ανάμεσα σε σκηνοθέτες, διοργανωτές και κυβερνητικά στελέχη με αφορμή το νέο νόμο του Υπουργείου Πολιτισμού, εσείς δείτε άφοβα όσες περισσότερες ταινίες μπορείτε. Ας είναι και του… ΕΚΚ.

Πάνος Κατσιμπέρης | skotseziko-ntous.blogspot.com