Έχει μόλις τέσσερις ταινίες στο ενεργητικό της. Και ένα Όσκαρ. Και μερικές από τις πιο πρωτότυπες ιδέες που θα μπορούσες να βρεις (και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό) σε ένα “νεογνό” της κινηματογραφίας. Της αναγνωρίζεις το χαρακτηριστικό στιλ, το new age ρομαντισμό, τη φινέτσα, το μπρίο, την πρωτοτυπία, την ευαισθησία, το χιούμορ, το ρυθμό, την σκηνοθετική και συγγραφική “καπατσοσύνη” της. Και ξαφνικά, βλέπεις μπροστά σου το Somewhere. Η ίδια το ονομάζει “ταινία”. Βγαίνοντας από την αίθουσα, είσαι σχεδόν βέβαιος ότι ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό.

Εν αρχήν, η απουσία υπόθεσης. Τί γίνεται ακριβώς; Υποτίθεται ένας μεγάλος κινηματογραφικός σταρ, ανάμεσα στο “χάσιμο” του αλκοόλ και την ευκαιριακή καύλα που του προσφέρουν οι πιο “γεια σου” pole dancers όλων των εποχών, έρχεται σε επαφή με την 13χρονη κόρη του. Την οποία δεν είχε χάσει, αλλά έχουμε να λέμε. Τριγυρίζουν από ‘δω κι από ‘κει. Περνάνε ωραία. Μετά αυτή φεύγει για την κατασκήνωση κι αυτός συνειδητοποιεί ότι είναι ένα τίποτα. Προφανώς, αφού δίπλα του έχει μια κόρη που τον αγαπά, μια μεγάλη καριέρα, τα νιάτα του και την ομορφιά του. Που καταλήξαμε; Somewhere! Where? Μάλλον στον αγύριστο!

Πραγματικά, από τη μέρα που το είδα, σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω τί σκεφτόταν η Κόπολα όταν γύριζε αυτό το πράγμα – πόσο μάλλον αν την ικανοποίησε η τελική μορφή της. Θέλω να πιστεύω πως όχι αλλά και πάλι, αν το καλοσκεφτείς, σε δικό της σενάριο ήταν οπότε δεν παίρνει άφεση αμαρτιών ούτε γι’αστείο. Το φιλμ σέρνεται. Αργοπορεί. Ταλαιπωρεί. Και τελικά δεν δείχνει τίποτα. Την Κόπολα έτσι όπως τη θυμάστε, Χαμένη στη Μετάφραση ως άλλη Μαρία Αντουανέτα, να την ξέχασετε. Εδώ, πιάνει τη φόρμα και της αλλάζει τα πετρέλαια, με πλάνα που ξεχνάνε να τελειώσουν, ακατανόητες σιωπές, ελάχιστα λόγια και ακόμα πιο ελάχιστη ψυχή. Εν ολίγοις, θα ήθελε πολύ να είναι ένα νέο Brown Bunny αν ήξερε έστω και στο ελάχιστο τι ακριβώς προσπάθησε να πει! Πού είναι το γλυκόπικρο, πνευματώδες κλείσιμο του ματιού της, η ποικιλία στις εικόνες της, το εκκεντρικό της χιούμορ, ο μελαγχολικός ρομαντισμός της και, σε τελική ανάλυση, το ΘΕΜΑ της;

Όπου και να είναι, εγώ από ένα σημείο και μετά αισθάνθηκα μέχρι και ντροπή. Χωρίς αυτό να είναι καταδικαστικό για εκείνη, ειδικά μετά από μόλις τέσσερις ταινίες, εκ των οποίων οι τρεις είναι μία και μία. Ωστόσο, το αγκάθι στα πλευρά σου δεν το βγάζεις εύκολα. Ελπίζεις, μονάχα, η Σοφία να το βγάλει πιο γρήγορα από σένα… Συγκεκριμένα, μέχρι την επόμενη φορά κι όχι… κάποτε.