Επιστροφή στις εποχές που τον… καθιέρωσαν (βλ. το αριστούργημά του Παγοθύελλα) για τον Ανγκ Λι, ο οποίος ωστόσο δεν έχει συνέλθει ακόμα απο το… ιδιοσυγκρασιακό σοκ του Brokeback Mountain…
Να τονίσω απο την αρχή: αν περιμένετε ντοκιμαντέρ για τη συναυλία που συγκλόνισε την Αμερική, ξεχάστε το. Αν περιμένετε καταγραφή των γεγονότων, ξεχάστε το. Αν, τέλος, περιμένετε να δείτε τί έκαναν οι διάσημοι συντελεστές της… ξεχάστε το επίσης. Αν και πρόκειται για αληθινή ιστορία, ο Λι δεν ασχολείται και τόσο με το «ρεαλιστικό» της υπόθεσης. Κι αυτό είναι το βασικό κέρδος του. Ο κεντρικός ήρωας, ο Ελιοτ, προκειμένου να σώσει την επιχείρηση των γονιών του (ενα μοτέλ στην επαρχία) αναλαμβάνει τη διοργάνωση μιας… μικρής γιορτούλας, που σύντομα θα εξελιχθεί στη μεγαλύτερη συναυλία που έγινε ποτέ. Ο Ελιοτ είναι ένας κλασικός χαρακτήρας για τον Ανγκ Λι.

Περιθωριοποιημένος, αλλά όχι «τελειωμένος», ανήσυχος και δραστήριος, επιδιώκει το μεγάλο γεγονός αλλά και την προσωπική ικανοποίηση. Και γύρω απο έναν τέτοιον χαρακτήρα, με σωστή εσωτερική δόμηση, ο Λι χτίζει σιγά-σιγά μια ιστορία που, αν και αληθινή, μοιάζει αφάνταστα κινηματογραφική, δεμένη με τη νοσταλγικότητα που αυτομάτως ενσωματώνεται λόγω του ιστορικού backround. Εκεί που εντοπίζεται το πρόβλημα – που εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο στις τελευταίες του ταινίες – είναι στην αμήχανη εξέλιξη του στόρι. Αυτό, αδυνατεί να ξεφύγει απο τις «based on a true story» καταβολές του και ο Λι μοιάζει, όσο περνά η ώρα, όλο και πιο εγκλωβισμένος σε αυτό, οδηγώντας το φιλμ περισσότερο στην αδιαφορία παρά στην υψηλής έντασης κλιμάκωσης που αρχικά υπόσχεται. Σα να δείχνει σημάδια κόπωσης, ειδικά στο τελευταίο μισάωρο, και να θέλει να παραδωθεί όπως-όπως στην αποπεράτωση, χωρίς ιδιαίτερες δάφνες και κορώνες αλλά και με ισοπεδωμένο το συναίσθημα που καλλιεργείται απο την αναμονή.

Κακός διαχειριστής αυτής της αναμονής, ο Ανγκ Λι αφήνει την ταινία στην τύχη της. Είναι τυχερός, βέβαια, με τους ηθοποιούς του, τον διευθυντή φωτογραφίας του και την αποδεδειγμένη (φευ) άνεση της μηχανής του. Απο ‘κει και πέρα, όμως, μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία θα κυλούσε σα νεράκι, αν την άφηνε λίγο πιο «λάσκα» απο τα δεσμά της και εκμεταλλευόταν στο έπακρο την, σωστή, απόφαση να απομακρυνθεί απο το «φολκλορικό» του πράγματος και να εστιάσει στους «θνητούς» χαρακτήρες. Και είναι κρίμα που η «θνησιμότητά» τους έφυγε απο το Γούντστοκ και παρέμεινε και μετά τους τίτλους τέλους…

ΕΤΣΙ ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ WOODSTOCK (* * *)
Σκηνοθεσία: Ανγκ ΛΙ
Πρωταγωνιστούν: Εμίλ Χιρς, Λιβ Σράιμπερ, Τζέφρι Ντιν Μόργκαν