Υστερία, χάπια, κατάθλιψη, τρέλα, οργή, άρνηση, απομόνωση, αλκοόλ, επίκληση πνευμάτων, μάγισσες και χαρτορίχτρες. Αυτά και άλλα πολλά, λογικά και άλογα, μπορεί να δοκιμάσει ο καθένας όταν βιώνει το αίσθημα της μη-αναστρέψιμης απώλειας ενός δικού του ανθρώπου. Ο θρήνος είναι αναπόφευκτος. Και είναι μια  προσωπική υπόθεση αλλά ταυτόχρονα και μια κοινωνική ανάγκη. Είναι ίσως ένα από τα λίγα πράγματα που κάνουν τον χρόνο να σταματά, παρ’ όλο που η ζωή συνεχίζεται ακάθεκτη αδιάκοπα.

Ο Grimaldi επιλέγει μια κατάσταση ήρεμου χάους και τοποθετεί τον άντρα που θρηνεί σε ένα παγκάκι, στη μέση ενός μικρού πάρκου, απέναντι από το σχολείο της κόρης του. Το μέρος δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο Pietro, απόλυτα ήρεμος και συγκεντρωμένος, ξανακοιτάει τη ζωή του από ένα νέο πρίσμα, κοσκινίζει τις επιλογές, ανακατατάσσει, τακτοποιεί, ξεδιαλέγει μέσα στο μυαλό του. Φαίνεται αποφασισμένος ότι τώρα πρέπει να είναι ο τέλειος πατέρας και η τέλεια μητέρα ταυτόχρονα.

Αν τον αφήσει ο εαυτός του, η κοινωνία, οι συνθήκες ζωής. Γιατί ο Grimaldi μάς παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Έναν άνθρωπο που είναι σύζυγος, πατέρας, αδερφός, κατέχει μια καλή θέση σε μια εταιρία, είναι φίλος, εραστής, δεινός κολυμβητής… Η ζωή, με όλες τις αποχρώσεις της, περνάει μπροστά από το παγκάκι του Pietro και τον τσιγκλίζει να συμμετέχει θέλει-δεν θέλει.

Ιδιαίτερη μνεία στα μουσικά κομμάτια της ταινίας που ταιριάζουν γάντι στο συγκινησιακό περιεχόμενο των σκηνών που πλαισιώνουν και στη δημιουργία του χαρακτήρα της γυναίκας του Ζαν Κλοντ, που είναι αδύνατον να σας αφήσει αδιάφορους.

Σκηνοθεσία: Antonio Luigi Grimaldi
Παίζουν: Nanni Moretti, Valeria Golino, Alessandro Gassman
Σενάριο: Nanni Moretti, Laura Paolucci, Francesco Piccolo.
Βιβλίο: Sandro Veronesi

Άλλες ενδιαφέρουσες σκέψεις:

http://european-films.net/content/view/991/131/
http://mftm.blogspot.com/2008/02/caos-calmo-2008-berlinale-notoriet.html