Donnie Darko… Έπιασα ξώφαλτσα με την άκρη του ματιού μου αυτόν τον τίτλο γραμμένο με κόκκινα γράμματα πάνω σε ένα DVD. Έσπρωξα παραπέρα τα υπόλοιπα που το κάλυπταν και το κράτησα στο χέρι μου με μια τεράστια περιέργεια….τι στο καλό όνομα για ταινία είναι αυτό; Η περιέργεια έμελε να γίνει μεγαλύτερη μόλις αντίκρισα και το εξώφυλλο…. ένα σιδερένιο κεφάλι από κουνέλι με κόκκινα μάτια και από πάνω με σχεδόν καλλιγραφικά γράμματα ο τίτλος της ταινίας. Τελικά το ερώτημα άλλαξε…. τι στο καλό ταινία είναι αυτή; Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην περιέργεια μου, την τσίμπησα και έτρεξα σπίτι ανυπόμονα να την δω. Θέλοντας λοιπόν να δημιουργήσω μυστήρια ατμόσφαιρα – εκτίμηση λανθασμένη αλλά με την καλή έννοια, όπως κατάλαβα εκ των υστέρων – πίσω στο σπίτι μου, κατέβασα τα στόρια, άναψα δυο χοντρά κεριά που είχα σε αχρηστία για καιρό και ξεκίνησα την ταινία χωρίς  να έχω διαβάσει καν την περίληψή της.

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά η ταινία με έβαλε κοντά της, σχεδόν με αγκάλιασε με την αμεσότητα της. Μέσα από την οπτική  του έφηβου και πρωταγωνιστή Donnie Darko, έναν έφηβο χαμένο μέσα στον εαυτό του, σχεδιάζοταν το σκίτσο  μιας άγνωστης πόλης της επαρχίας της Αμερικής. Μια «φωτεινή» πόλη της οποίας οι άνθρωποι φαίνονταν απλοί, αγαθοί και κυρίως κατασταλαγμένοι στην ζωή τους πράγμα που έκανε τον Donnie να ξεχωρίζει σαν ένα μαύρο σύννεφο στον ουρανό της έρημου. Κάθε λεπτό όμως που περνούσε έδειχνε να εξαπλώνεται μια διαφορετική, σκοτεινή ατμόσφαιρα – που λειτουργούσε ως αντίβαρο στην αρχική επιπόλαιη αμεσότητα – μέσα από σειρά αλλόκοτων γεγονότων που συνέβαιναν στον πρωταγωνιστή. Το ξέσπασμα της μπόρας του φαινόταν αναπόφευκτο.

Ο Donnie…..ένα κλειστό παιδί, με κοφτερό μυαλό αλλά τόσα πολλά προβλήματα στο να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του, να βρει λύση στο πρόβλημα της εσωστρέφειας του, να δημιουργήσει έστω ένα στόχο για το μέλλον, γινόταν επιβάτης σε ένα διαφορετικό, αλλά αληθινό ταξίδι στο χρόνο που δεν είχε άλλη λύση πάρα να το απολαύσει. Ο Donnie για να πετύχει το ταξίδι στο χρόνο εισβάλει σε ένα παράξενο κόσμο που εκφράζεται με την παρουσία του Frank, μιας σκοτεινής ανατριχιαστικής μορφής που το κεφάλι της έμοιαζε με αυτό ενός κουνελιού, γεγονός που με έκανε να έχω την αίσθηση ότι παρακολουθούσα την άλικη στην χωρά των θαυμάτων σε new-age έκδοση, είχα μείνει αποσβολωμένος. Έτσι όπως τρεμόπαιζαν και οι φλόγες από τα κεριά του δωματίου μου είχα ζωγραφίσει στο μυαλό μου τις αλλόκοτες συζητήσεις ενός παιδιού και ενός ανθρωπόμορφου κούνελου τόσο σουρεαλιστικά που ένιωθα εγκλωβισμένος σε μια εξωγήινη αίσθηση.

Ξυπνώντας  λοιπόν από την μαγεία του παραμυθιού με ένα  από τα πανέμορφα τραγούδια της ταινίας (το soundtrack της οποίας είναι άπλα ιδιοφυές από άποψη επιλογής των τραγουδιών), ξεφεύγοντας από την χωρά των θαυμάτων σκεφτόμουν ότι ήμουν ο ίδιος ο Donnie, ήμουν στο μυαλό του, άκουγα τα προβλήματα του, είχα μεγαλώσει σε εκείνη την αμερικάνικη άχρωμη επαρχιακή πόλη. Πως θα αντιδρούσα στην μοναξιά του να μην υπάρχει κάποιος δίπλα μου που να έχει τις ίδιες απορίες με εμένα, κάποιος να προσπαθήσω να απαντήσω μαζί του στις απορίες αυτές, κάποιος να αντιδράσω μαζί του στον εξαναγκασμό της συμμέτοχης μου στο αμερικάνικο όνειρο – ένα όνειρο που το ονειρεύτηκε κάποιος άλλος για μένα – όχι με την καλή του έννοια, αλλά με εκείνη της παραίτησης από την ατέρμονη αναζήτηση, το όνειρο για την απλοποίηση της ζωής. Όχι μια απλοποίηση που μπορεί να οδηγήσει στην σοφία,  άλλα αυτήν που οδηγεί τον άνθρωπο στη απέραντη μοναξιά της άγνοιας. Πώς θα αντιδρούσα τριγυρισμένος από ανθρώπους φοβισμένους, μπολιασμένους στην διαφορετικότητα, κουρασμένους από την ανισότητα της διαφορετικότητας, που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα πάθη της ζωής τους, καταλογίζοντας σε αυτά την κενότητα τους, σταματώντας  το «τρένο» της αναζήτησης ταυτότητας …

Μέσα από αυτή τη ταύτιση αντιλήφθηκα ότι ο ρόλος του Donnie δεν είναι τίποτα άλλο από μια κραυγή αγωνίας, προς όλους τους ανθρώπους, για να  αντιδράσουν στην αποχαύνωση της υπεραπλούστευσης της ζωής τους. Είναι σαν να «υποδύεται» τον μικρό προφήτη  της ασήμαντης αυτής πόλης, τον Χριστό σε μικρογραφία μετά από 2000 χρόνια .Οι ομοιότητες αυτών των δυο για μένα έκτος από εμφανής είναι τόσο όμορφα δεμένες μέσα από τις λεπτομέρειες της ταινίας, που με ανάγκασαν να προσκυνήσω τον σκηνοθέτη σε οποία θρησκεία αυτός και αν πιστεύει. Τον προσκυνώ ακόμα για την καυστικότατη αναφορά της ταινίας  στις κοινωνικοπολιτικές επιρροές των θρησκειών και γενικότερα της πίστης, και πως αυτή έχει καταντήσει να είναι οδηγός μιας αποχαυνωμένης κοινωνίας .Το σενάριο είναι τόσο καλά δομημένο ώστε με την πρώτη εντύπωση να φαίνεται κάτι σαν παραμύθι επιστημονικής φαντασίας –αν στεκόμουν στην πλοκή αυτή κάθε αυτή θα είχα χάσει το παιχνίδι του σκηνοθέτη – όμως μέσα από αυτό γεννιόνται καθημερινά, άλυτα, φιλοσοφικά και μη, ερωτήματα που δεν αφορούν άμεσα την κοινωνία άλλα και τα μέλη αυτής, ξεχωριστά τον καθένα.

Φτάνοντας και εγώ μαζί με τον Donnie στο τέλος του ταξιδιού του – μια διαδρομή οπού  βρήκε απαντήσεις, σε μερικά από τα επίμονα ερωτήματα  που εμφανιζόντουσαν παντού μπροστά του και άλλα τα άφησε βαθιά μέσα του να στοιχειώνουν την ψυχή του – εκεί κλήθηκε να βαδίσει ένα σταυροδρόμι από αυτά που θέλουν πολύ δύναμη για να ακολουθήσεις απλά μια κατεύθυνση, από αυτά που συναντάς μια φορά μονό στην ζωή. Εγώ ήμουν σαστισμένος με τα μάτια υγρά άλλα δεν μπορούσα να πετάξω τα τούβλα από το στέρνο μου ούτε με ένα δάκρυ. Το ταξίδι είχε τελειώσει με τον πιο απρόσμενο τρόπο, με ένα άλλο ταξίδι….αυτή την φορά στον χρόνο. Η γλυκόπικρη γεύση του, η γλυκόπικρη φωνή του Gary Jules στο τραγούδι της τελικής σκηνής, οι παράλογοι στίχοι του Mad World δεν μου άφηναν κανένα περιθώριο συναισθηματισμού, κανένα μονοπάτι για να ακολουθήσω εγώ στο τέλος. Η απόλυτη κυνικότητα, η τραγική ειρωνεία των αντιθέσεων, που η μια συμπλήρωνε  την άλλη, αφήνοντας με να κολυμπάω στο απόλυτο κενό. Ένα τρελό σύγχρονο αλληγορικό παραμύθι, που προσπαθεί να φωτίσει τις σκιές που καλύπτουν το μυαλό ενός παιδιού, που σκέφτεται με το μυαλό ενός μεγάλου, περικυκλωμένο από την τρέλα της υποκρισίας και την παράνοια της προσπάθειας του κόσμου να υποκριθεί ότι δεν υποκρίνεται…
Δεν περίμενα να δω κάτι τέτοιο και θα αργήσω να ξαναδώ..

ΥΓ1: Οι στίχοι του τραγουδιού στην τελική σκηνή μιλάνε από μονοί τους

ΥΓ2:
Donnie στον Frank : Γιατί φοράς αυτή την γελοία στολή κουνελιού;
Απάντηση του Frank: Εσύ γιατί φοράς αυτή την γελοία στολή ανθρώπου;