Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Διανύω την τελευταία μέρα και αυτού του χρόνου, του 22 της ζωής μου, του άχρωμου και άοσμου 2006. Ευτυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις άγευστων, μονότονων περιόδων έχω και μερικά πράγματα να με ταξιδεύουν, μερικά πράγματα που με βγάζουν από την κουραστική καθημερινότητα βάζοντας με ευτυχώς σε άλλες παράλληλες πραγματικότητες. Με πηγαίνουν σε άγνωστες περιοχές του χώρου και του χρόνου, με χαλαρώνουν, με κάνουν να σκέφτομαι …δεν είναι όμορφο να σκέφτεσαι; Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι να σκέφτεσαι με το μυαλό κάποιου άλλου, να μπαίνεις στο δικό του όχημα, να είσαι εσύ στο τιμόνι και αυτός να σου λέει παραμύθια στην θέση του συνοδηγού… να επικοινωνείς έχοντας σαν μονή οδό την λεωφόρο του κινηματογράφου…

Ποσό λατρεύω αυτή την ιεροτελεστία αλλαγής προσωπικότητας μέσω ενός φιλμ, ποσό ανάγκη την έχω. Ομολογουμένως φέτος γέμισε αρκετά από τα μελαγχολικά πρωινά μου πάντα προσφέροντας μου, ποτέ παίρνοντας… Δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα το ιδιαίτερο απλά να κλείσω τα μάτια ξανά – όχι όμως για τον απέραντο, μπερδεμένο Μορφέα άλλα για την βλακώδη πραγματικότητα της συνείδησης – και να εξερευνήσω ξένους κόσμους. Από την στιγμή που μπαίνει η πρώτη ηλιαχτίδα του βασιλιά από τα μισάνοιχτα στόρια, ξεχνάω την κλειστοφοβική φωλιά μου και βυθίζομαι σε χαρακτήρες βγαλμένους από τα πιο γλυκά πρωινά όνειρα, όπως αυτός του Στέφαν στην «Επιστήμη των ονείρων». Ακολουθώ τα όνειρα μου μπαίνοντας σε ένα λεωφορείο παρέα με τους πιο παράξενους συγγενείς ψάχνοντας την πρώτη θέση στο διαγωνισμό της «Little miss sunshine» και τελικά ανακαλύπτω πόσο όμορφος είναι ο κόσμος όταν αγαπάς. Η αγάπη με δυσκολεύει τόσο πολύ. Παλεύω κάθε λεπτό που πέρνα για την επιβίωση της, ακόμα και σε ένα ξεχασμένο χωρίο της Ισπανίας μαζί με μια γυναίκα στο «Voler», ποτέ όμως δεν καταλήγω στην ευτυχία.

Δεν σταματώ όμως να πολεμώ, τα συναισθήματα μου είναι αυτά που με οδηγούν να συνεχίσω, για την εμφάνιση του νέου μεσσία – σε μια σκηνή απόλυτης σιωπής – με μονή αιτία την αγάπη μου για μια γυναίκα και αφορμή την ανάγκη για επιβίωση, σκεπτόμενος μόνο «Τα παιδιά των ανθρώπων». Ο πόλεμος αυτός δεν σταματά μπροστά σε καμιά ηθική, ακόμα και όταν αντίπαλος είναι ο ίδιος ο αδερφός μου. Η ανάγκη για ελευθερία και ατομικότητα με κάνουν να κλάψω δίπλα στο πτώμα του, χαμένος σε ένα πανέμορφο πράσινο βουνό όπου «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» .Η ανάγκη για απελευθέρωση των αρχέγονων ζωικών ενστίκτων μου όμως, σαν ποτάμι που δεν στερεύει ποτέ, παρόλη την έρημο της ηθικολογίας μου, πάντα ρέει, πότε-πότε μεταμορφώνεται σε χείμαρρο και με παρασέρνει να βιάζω την ζωή ακατάπαυστα ψάχνοντας να αλλάξω έναν καταδικασμένο από την ζωή χαρακτήρα σαν τον δικό μου, πιστεύοντας ότι έχω την «Ελεύθερη βούληση».

Όμως η βούληση της τύχης είναι ανώτερη από αυτή της δικιάς μου, μια ρωσική ρουλέτα σε ένα «13 Τζαμετι», ένα ακόμα σκληρό παιχνίδι επιβίωσης, κάτι τόσο καθημερινό που μπορεί να με οδηγήσει σε γωνίες μιας πραγματικότητας που δεν έχω πατήσει ποτέ, χάνοντας κάθε ελπίδα να πιστέψω στην βούλησή μου, όπως και έγινε στα βουνά του Μαρόκο, με ένα όπλο από την Ιαπωνία, μακριά από τα παιδιά μου, σε ένα πλανήτη τόσο ξένο και φοβισμένο όπου το γένος των ανθρώπων χάνει το χρώμα του και την οντότητα του από την διαφορετικότητα….μια «Βαβέλ». Μια αιώνια διαφωνία, μια αιώνια και παρατεταμένη σύγκρουση του μυαλού με το ένστικτο… μια αντιπαράθεση για την ελευθερία των ενστίκτων και της ηθικής…. μια επανάσταση και μια εξουσία, ένας V για μια αιώνια «Vendetta». Μια ατέρμονη βεντέτα αόριστη άλλα και ειδική, όπως αυτή μεταξύ δυο ανθρώπων, με οδηγεί σε ένα μαγικό κόσμο, γεμάτο ψευδαισθήσεις, οπού η λέξη «Prestige» έχει την έννοια του ιδίου του θεού, την έννοια της πίστης που οδηγεί τον άνθρωπο σε αλληλοσπαραγμό, μιας ψεύτικης πίστης….αυτής που οδήγησε την πτήση μου, «United 93», πάνω στον φαλλό του εξουσιαστή και ανταγωνιστή μου. Τα παιχνίδια εξουσίας τα σιχαίνομαι, θέλω να τα αποφεύγω τόσο πολύ που τρέχω μακριά τους …. μένω στο περιθώριο και απλά τρέχω, «Running Scared».

Επειδή δεν είμαι όμως μάγος και ούτε θέλω να γίνω – γιατί απλά δεν ξέρω τι θέλω – προτιμώ να ζω στην δικιά μου πραγματικότητα και όχι αυτής ενός σεναρίου σε μια «Ιnland empire», προτιμώ να γράφω για όλα αυτά σαν τον «Capote», για να συγκινήσω πρώτα από όλα τον εαυτό μου και μετά να χαθώ στο τούνελ της διαφορετικότητας μου….σε ένα σπήλαιο τόσο βαθύ και κλειστοφοβικό, όπου η παρουσία οποιασδήποτε ζωής στο απόλυτο σκοτάδι με αναστατώνει…..κάπου χαμένος σε μια ολοκληρωτική «Κάθοδο» πεθαίνω ακόμα ψάχνοντας να βάλω το τελευταίο «Brick» στο χτίσμα του 2006 χωρίς αυτό να καταρρεύσει, να το αφήσω να στέκεται αγέρωχο μέχρι να πεθάνει μόνο του, όπως άλλωστε πεθαίνει ο καθένας μας …όπως ο «Mr. Lazarescu»… μόνος.

«Τσίου» και καλή χρόνια….