Δεν υπάρχει ιδανικότερος χώρος για να δει κάποιος ταινία με έντονα στοιχεία οποιασδήποτε (υπο)κουλτούρας από τον κινηματογράφο Ideal. Έχει μία περίεργη μενταλιτέ που μπλα μπλα και μαζεύει όλους τους καλλιτεχνοκουλτουροκάπως. Nice…

Φτάσαμε 1 ώρα περίπου πιο πριν και μετράγαμε πόσα ζευγάρια έσκαγαν μύτη απροκάλυπτα στο φουαγιέ… Ζευγάρια βέβαια τύπου «ο Φόντας και ο Τέρυ», «ο Μήτσος και ο Ροντρίγκεζ», «ο Φλοράνς και ο Άδωνης» «ο Μητουτονπιάνης και ο Πιαστουοτιθές».
Τη σοκολάτα μου πάντως την ήπια με την πλάτη στον τοίχο κοιτάζοντας με καχυποψία αριστερά-δεξιά…

Ναι χαζούλη, από δω και κάτω είναι το ριβιού της ταινίας (το πιο πριν το λέμε «εισαγωγή» που δεν εξυπηρετεί σε τίποτα ουσιαστικό, απλά κάνει την κριτική να φαίνεται μεγαλύτερη)…

Κεφάλαιο 1 : Κάτσε να πούμε λίγα για το στόρυ…

Ο Πάτρικ (Cilian Murphy) είναι ένα παιδί που η μητέρα του εγκατέλειψε στην τρυφερή ηλικία των 2-3 …ωρών. Στα παιδικά του χρόνια δεν του αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο με τα άλλα αγοράκια, αλλά φοράει τα ρούχα της θετής του μάνας (που δεν είναι και πολύ αντρικά) και φιγουράρει στον καθρέφτη βάζοντας κραγιόν, σκιά, μάσκαρα, κρέμα ημέρας, κρέμα νύχτας, κρέμα γιώτης κλπ. …Στην εφηβεία του συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο την θηλυκή πλευρά του και μεταρσιώνεται σε Πάτρικ «Γατούλα» Μπρέινταν έχοντας συνεχώς σαν πρότυπο ζωής την φανταστική εικόνα της πραγματικής του μητέρας που του είχαν πει πως έμοιαζε με την όμορφη ηθοποιό… (που δεν θυμάμαι).

Όλα αυτά διαδραματίζονται στην άστατη πολιτικοκοινωνικά Ιρλανδία στα τέλη των 60s αρχές 70s (δηλαδή πριν τους U2, τους Cranberries, κλπ. κάπου στον Μεσαίωνα). Ο Πάτρικ Γατούλα αφού μαθαίνει πως είναι νόθο παιδί του ιερέα της ενορίας (Liam Neeson) και της υπηρέτριας που φυστίκωνε (με το μπαρδόν) ο ιερέας με την οποία και ήταν απίστευτα ερωτευμένος και που μετά εκείνη τον εγκατέλειψε και τον άφησε με το μανουάλι στο χέρι, φεύγει για την πόλη που «ποτέ δεν κοιμάται» (…το Λονδίνο) με σκοπό να βρει το πρότυπό του, τη μητέρα του… (και τραβεστί και μαμάκιας… χάλια). Με τα πολλά, καταλήγει να εργάζεται σαν drug queen, και μία νύχτα με φεγγάρι σκάει μία βόμβα σε ένα night club (όχι ακριβώς σαν το Dark Sun, λίγο διαφορετικό, με disco-μπάλα και μουσική πολύ τη βρίσκω με τη ντίσκο «Fly, Robin Fly») και ο Πάτρικ Γατούλα εμπλέκεται και με τον IRA… ε, και μετά γίνονται και άλλα πολύ ωραία πράματα.

Κεφάλαιο 2 : Τι μας άρεσε; (επιτέλους… το ριβιού)

Α, πολλά. Μιλάμε για μία πάααρα πολύ καλή ταινία, ιδιαίτερα …ιδιαίτερη, που χτίζεται επάνω στην βιογραφική πορεία και τον ιδιόμορφο χαρακτήρα της προσωπικότητας του Patrick «Kitten» Braden. Και παρότι το θέμα ενέχει την υπερβολή, την εσωτερική σύγκρουση, τη συναισθηματική παράκρουση κλπ. η οπτική του Neil Jordan είναι πολλές φορές ανάλαφρη, γλυκόπικρη, χωρίς να χρησιμοποιεί το τραβεστιλίκι για δηθενισμό ή εντυπωσιασμό. Η ταινία είναι πολύ καλά σκηνοθετημένη, χωρίζεται σε πολλά μικρά κεφάλαια, διαθέτει γρήγορο ρυθμό, εναλλαγή γεγονότων, καλό σχετικά σενάριο, σούπερ 70s κιτς κουστούμια, και αποπνέει μία αγγλο-ιρλανδική φρεσκάδα… Μας άρεσαν και τα πουλάκια που μιλούσαν (όχι αυτά που σκέφτηκες βρωμο… τα κανονικά τσιου τσιου, you know, που ενίοτε μιλάνε…)

Οι ερμηνείες του Cilian Murphy (Πάτρικ) – εκπληκτικός, προτάθηκε φέτος για Χρυσή Σφαίρα (αλλά ευτυχώς δεν την έφαγε) – , του Liam Neeson (πατέρας – ιερέας), Stephen Rea (ταχυδακτυλουργός – ερωμένος) κλπ. είναι πραγματικά δυνατές, αν και κάποιες φορές το ρεσιτάλ της «θηλυκότητας» του Cilian Murphy τον έκανε να φαίνεται σαν καρικατούρα… Το θέμα θα μπορούσε να σοκάρει, η σκηνοθεσία θα μπορούσε να κάνει focus και σε σκηνές ομοφυλοφιλικού σεξ, να προβάλει τον παρακμιακό φιληδονισμό κλπ., αλλά ο Jordan απέχει απ’ όλα αυτά, κρατώντας τον φακό του εστιασμένο στον ψυχισμό του Πάτρικ και όχι στη σεξουαλική πλευρά του τρανσβεστισμού που φαίνεται έως και ανύπαρκτη. Α, και όσοι είναι στην τρυφερή ηλικία των 40smthg και η δεκαετία του 70 είναι μουσικό ορόσημο, το best of 70s disco & rock soundtrack προτείνεται αναιπηφίλακτα ή όπως αλλιώς γράφεται.

Κεφάλαιο 3 : Τι θεωρούμε πως είναι ψιλομ*λ*κία… κατά την προσωπική μας ανώμαλη κρίση.

Λίγα. Αφενός το ότι ο Jordan ανακυκλώνει τη θεματική του και αφετέρου ότι η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί έως και εύπεπτη. Και, αν και δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα μέσα μου αν τελικά η ταινία είναι τόσο ανάλαφρη όσο αρχικά μου δόθηκε η εντύπωση, ή πως τελικά είναι πιο deep και λειτουργεί αργότερα και μετά τα βουρτσίσματα, αυτό που έχω ξεκαθαρίσει είναι πως ένα μικρό απροσδιόριστο πράγμα απουσιάζει από την ταινία στο να μπορέσει να χαρακτηριστεί αριστούργημα.

Επίσης, αν σκηνοθετούσα εγώ (λέμε τώρα, σαν το Μπόλεκ και Λόλεκ θα την έκανα) πιθανώς θα πρόβαλα παράλληλα και πολλά από τα πολιτισμικά στοιχεία της εποχής που βρίσκονταν σε οργασμό στην Ιρλανδική και κυρίως Βρετανική πραγματικότητα των 70s.

Και αν το δούμε σκηνοθετικοκεντρικά, η ταινία δεν είναι και «Το Παιχνίδι Των Λυγμών» αλλά είναι μία πολύ καλή ταινία που προτείνεται ανεπειφύλακτα ή όπως αλλιώς γράφεται.

Περίπου οκτώ.
Τι;
Α…στα δέκα.

Κωμωδία / Δράμα
Σκηνοθεσία: Neil Jordan
Βασισμένο στο: Breakfast On Pluto by Pat McCabe (novel)
Παίζουν: Cilian Murphy (Patrick Kitten Braden), Liam Neeson (Father Liam), Stephen Rea (Bertie), Ruth Negga (Charlie), κ.α.