Η νοσταλγία και το αίσθημα της απουσίας του άλλου συμπίπτουν με το νόημα της ζωής μας. Είναι σαν να νιώθουμε διαρκώς ανικανοποίητοι, ανεξάρτητα από το τι έχουμε επιτύχει.

“Σ’ όλο το ταξίδι δεν μ’ άφησε η νοσταλγία, δεν λέω πως ήταν σαν την σκιά μου, έστεκε πλάι μου ακόμη και μες στο σκοτάδι, δεν λέω πως ήταν σαν τα χέρια και τα πόδια μου, όταν κοιμόμαστε χάνονται χέρια και πόδια, κι εγώ δεν έχανα τη νοσταλγία ούτε στον ύπνο μου, σ’ όλο το ταξίδι δεν μ’ άφησε η νοσταλγία, δεν λέω πως ήταν πείνα ή δίψα ή επιθυμία για δροσιά μες στην κάψα ή για ζεστασιά μες στο κρύο, ήταν κάτι που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, δεν ήταν χαρά ή λύπη που νά’χει σχέση με τις πόλεις, τα σύννεφα, τα τραγούδια, τις μνήμες, βρισκόταν μέσα σε μένα κι έξω από μένα, σ’ όλο το ταξίδι η νοσταλγία δεν μ’ άφησε, κι απ’ το ταξίδι όλο, μόνο η νοσταλγία μου μεινε.” (Hikmet, 1933/1963)

‘Έρως και Πάθος’ | Τα όρια της αγάπης και του πόνου [Aldo Carotenuto]