Το 2011 μας επιφύλαξε αρκετά όμορφα πράγματα στο χώρο της μουσικής. Μερικά από τα πιο αξιόλογα ήταν τα ομώνυμα albums των Deas Vail και των Det Vackra Livet, το πολύ διασκεδαστικό “What Did You Expect From the Vaccines”, το έντονα συναισθηματικό “Walk the River” των Guillemots (που φαίνονται να ξαναβρίσκουν το δρόμο τους μετά από ένα πολύ κακό δεύτερο δίσκο), το chill out και extra αισθησιακό “Within and Without” των Washed Out, το “The Cold Still” των The Boxer Rebellion (ένα γκρουπ που αποτελεί μεγάλη αδυναμία μου), καθώς και οι νέες δουλειές των Horrors (“Skying”) και των Neuman (“The Family Plot”).
Παρόλα αυτά θα ήταν παράλειψη αν δεν σημείωνα την αίσθηση που έχω, ότι τελικά κανένα από τα albums που κυκλοφόρησαν δεν φαίνεται να αξίζει την πρόβλεψη για τον (πρόωρο είναι η αλήθεια) χαρακτηρισμό “all time classic”, δηλαδή για δουλειά κατά τα φαινόμενα διαχρονική. Και αυτή η αίσθηση ενισχύεται όταν κάνω σύγκριση με τη περσινή σχετική (μου) λίστα, όπου πέντε τουλάχιστον albums (Maximilian Hecker, Midlake, The National, Electric Litany και GAD.) συνεχίζουν να παίζουν ασταμάτητα στο iTunes / CD player μου, και έχουν ήδη αποκτήσει ιδιαίτερη (και ιδιαίτερα διαχρονική) αξία στην καρδιά μου…
1 – Psychodrama | A Second Of June
Ο ήχος των A Second Of June είναι ένα μείγμα από γαλλική new wave, indie pop και shoegaze, ενώ ακούγοντάς τους δεν θα μπορούσαμε παρά να σκεφτούμε τους The Wake αλλά και acts της γαλλικής new/cold wave σκηνής όπως οι Asylum Party και οι Little Nemo. Η (ποιοτική) διαφορά του δεύτερου αυτού album από το πρώτο τους είναι μεγάλη, στοιχείο που υποδηλώνει την ωριμότητα και την εξέλιξή τους σε ένα σχήμα που έχει όλα τα φόντα να γίνει δημοφιλές στα σύγχρονα μουσικά μονοπάτια των προαναφερθεισών σκηνών. Με διαφορά το καλύτερο CD του 2011 !
2 – Raven In The Grave | The Raveonettes
Την περασμένη Άνοιξη, όταν και κυκλοφόρησε η τελευταία δουλειά των αγαπημένων Δανών, έσπευσα να το ανακηρύξω (στο Facebook) υποψήφιο για καλύτερο album της χρονιάς. Μπορεί ο αρχικός ενθουσιασμός να έχει κάπως (φυσιολογικά) μετριαστεί, ο θαυμασμός όμως για το νέο αυτό πόνημα των σύγχρονων Jesus and Mary Chain δεν έχει μειωθεί καθόλου. Πιο βρώμικοι, θορυβώδεις αλλά και μελωδικοί από ποτέ οι Raveonettes στο 5ο τους album είναι σίγουρα στα καλύτερά τους !
3 – Prisoner | The Jezabels
Η τετραμελής μπάντα από την Αυστραλία μοιάζει να είναι το νέο λαμπρό αστέρι στον απέραντο ουρανό των μουσικών δρώμενων. Η μουσική τους δύσκολα μπαίνει σε καλούπια και ταμπέλες, αλλά σίγουρα δανείζεται αρκετά στοιχεία από διάφορα (και διαφορετικά μεταξύ τους) σημαντικά μουσικά σχήματα. Θα σας θυμίσουν λίγο U2, θα σας φέρουν στον μυαλό τους All About Eve και τους Siouxsie and the Banshees, ενώ θα σας γοητεύσουν με την φανταστική ενορχήστρωση και την κρυστάλλινη παραγωγή τους. Πόσα σχήματα καταφέρνουν τόσα πολλά από την πρώτη κιόλας (ολοκληρωμένη) δουλειά τους;
4 – Little Hell | City and Colour
Τον Dallas Green -και συγκεκριμένα το project του με τον τίτλο City and Colour- τον έχουμε τιμήσει από τις πρώτες εκπομπές μας στο Lost Echoes Radio Show (τέλη 2009), με διάφορα κομμάτια που ξεχωρίζαμε από τα πρώτα δύο του albums. Η τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά του έχει κάτι που έλειπε από τις προηγούμενες. Συνέπεια ! Το “Little Hell” είναι ένας δίσκος με ελάχιστες ως μηδαμινές αδυναμίες που ακούγεται ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος. Μελωδική folk acoustic rock στα καλύτερά της, με ποιοτικό βάθος σε σύνθεση και στίχους, όπως μόνο ο Καναδός τροβαδούρος μπορεί να προσφέρει.
5 – Tamer Animals | Other Lives
Ακόμα ένα σχήμα που έχει στοιχειώσει το τελευταίο (και κατά τη προσφιλή συνήθειά μας αρκετά σκοτεινό) ημίωρο του Lost Echoes Radio Show, οι Other Lives με το νέο τους όνομα (Kunek ήταν αυτό που είχαν μέχρι το 2007), κυκλοφόρησαν το 2009 το πολύ όμορφο ομώνυμο album τους, και εν έτει 2011 ήρθαν να αποδείξουν ότι αξίζουν την προσοχή μας με το παραπάνω. Οι μελωδίες τους θα μπορούσαν να είναι οι τα κομμάτια μιας μεγαλοπρεπούς folk ερωτικής ελεγείας… Δεν είναι τυχαίο ότι οι Radiohead τους επέλεξαν για support στο ξεκίνημα της επερχόμενης περιοδείας τους (Άνοιξη 2012).
6 – Wreck | Claps
Η πιο γλυκιά και διαπεραστική minimal synth που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Μετά από δύο άνευρα EPs οι Αμερικανοί Claps αποφάσισαν να αλλάξουν τα δεδομένα της (πολλές φορές ψυχρής και μονότονης στη μελωδία της) minimal synth σκηνής και κυκλοφόρησαν ένα δίσκο διαμαντάκι που μας φέρνει στο μυαλό όλα αυτά που θα θέλαμε αλλά δεν προλάβαμε να ζήσουμε από τον new romantic μουσικό κόσμο των 80’s….
7 – True Loves | Hooray For Earth
Κατάφεραν να γίνουν γνωστοί μέσα από τη συνεργασία τους με τους Twin Shadow (4AD) και τη δημιουργία του “A Place We Like” (2010), το οποίο ακούστηκε πολύ στα underground clubs της Νέας Υόρκης, και φέτος κυκλοφόρησαν το “True Loves”. Το δισκάκι τους κινείται μεταξύ της 80’s electropop και μιας σχεδόν εκφυλισμένης μορφής indie-rock, που καταφέρνει να σε αιχμαλωτίζει και να σου θυμίζει ότι δεν χρειάζεται όλα να είναι βαριά, φιλοσοφημένα και …ασήκωτα για να αξίζουν!
8 – Cover My Face As The Animals Cry | Masquer
Ένας ακόμα λόγος που μας κάνει να λατρεύουμε την μουσική σκηνή της Σουηδίας, οι Masquer θα μπορούσαν να αποτελούν την dark pop / new wave εκδοχή των Blonde Redhead. Με σαφείς επιρροές από τους λαμπρότερους εκπροσώπους της 80’s electro – wave σκηνής (Cure, Depeche Mode, Trisomie 21, κ.α.), οι Σουηδοί κατάφεραν φέτος να βρεθούν στις κορυφαίες θέσεις των προτιμήσεών μας.
9 – instamatic | Nikonn
Τρίτος (και καλύτερος) προσωπικός δίσκος για τον Νίκο Μπιτζένη, κάτω από το όνομα Nikonn, και ένα ακόμα μεγάλο βήμα μπροστά από τον άνθρωπο που πολλές ελληνικές -και όχι μόνο- μπάντες θα ήθελαν να έχουν ως παραγωγό στις δουλειές τους. Η νέα δουλειά του Nikonn μας ενθουσίασε τόσο πολύ που τον κυνηγήσαμε και τον ανακρίναμε… Τον αφήσαμε δηλαδή να μας τα πει (όλα) ο ίδιος. Και οι απαντήσεις του ήταν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες!
10 – Voyage | The Sound Of Arrows
100% Pure electro / synthpop από …που αλλού… Σουηδία! Τους αποκαλούν Σουηδούς Pet Shop Boys και δεν έχουν άδικο. Ο Oskar Gullstrand και Stefan Storm αναδύουν 80-ίλα σε κάθε νότα του δίσκου τους και σε κάνουν να εύχεσαι να έρθει αύριο κιόλας η επόμενη (μουσική κι όχι μόνο) αναβίωση των 80’s.
Σχολιάστε