Η πολυσυζητημένη ταινία του Joe Wright αφηγείται τον καταραμένο έρωτα της Σεσίλια (Keira Knightley) και του Ρόμπυ (James McAvoy) στην Αγγλία του 1935.

Η μικρή αδελφή της Σεσίλια, Μπραϊόνυ, παρερμηνεύοντας (ή ίσως ζηλεύοντας) το φλερτ του ζευγαριού κατηγορεί άδικα τον Ρόμπυ για τον βιασμό μιας φιλοξενούμενής τους και το love story διακόπτεται βίαια πριν καλά καλά αρχίσει…

Το πρώτο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται στην αγγλική επαρχία και είναι σκηνοθετημένο αριστοτεχνικά : Η κάμερα ακολουθεί τη διαστρεβλωμένη οπτική γωνία της Μπραϊόνυ ενώ αμέσως μετά αποκαθίσταται η αλήθεια με την επανάληψη των σκηνών με εξωτερική, αντικειμενική εστίαση. Αυτή η απόσταση ανάμεσα σε όσα εισπράττει η ηρωίδα και όσα πραγματικά συμβαίνουν δημιουργεί μια αόριστη ανησυχία στους θεατές για όσα θα επακολουθήσουν και κλιμακώνει την ιστορία μέχρι την άδικη ενοχοποίηση του Ρόμπυ.

Επιπλέον, η ακινησία και η ηρεμία του καταπράσινου τοπίου αντιτίθενται με μαεστρία στα έντονα πάθη των ηρώων και την ψυχική τους τρικυμία.

Το δεύτερο μέρος της ιστορίας είναι σχεδόν αυτονομημένο από το πρώτο, τόσο θεματικά όσο και σκηνοθετικά. Από την αδράνεια και τη γαλήνη της εξοχής μεταφερόμαστε στο πεδίο μάχης. Έχει ήδη ξεσπάσει ο δεύτερος παγκόσμιος και ο Ρόμπυ βρίσκεται στη δίνη του πολέμου, στη Γαλλία. Ένα γκρίζο μονοπλάνο διάρκειας 5 λεπτών αποτυπώνει τη φρίκη του πολέμου και την απόγνωση των στρατιωτών. Ακολουθούν κι άλλες αντιπροσωπευτικές σκηνές που αναπαράγουν όλα τα κλισέ των ταινιών με πολεμική θεματολογία : έντρομες νοσοκόμες που παρέχουν ιατρική αλλά και ψυχολογική υποστήριξη, τραυματίες που δίνουν άνιση μάχη με τον θάνατο, στρατιώτες που παραληρούν λίγο πριν από το τέλος.

Στη συνέχεια ακολουθούν σκηνές στις οποίες η πραγματικότητα διαπλέκεται με τη φαντασία . Η Τέχνη πλέον έχει διπλή παρουσία στο “Atonement”: κινηματογραφική και συγγραφική. Ο φακός αποτυπώνει την εξέλιξη της ιστορίας σύμφωνα με το μυθιστόρημα που έγραψε η Μπραϊόνυ για να επανορθώσει για την άδικη καταδίκη του Ρόμπυ και να φτάσει στη συγχώρεση και την Εξιλέωση.

Το πραγματικό τέλος της ιστορίας, όμως, το μαθαίνουμε στο συγκλονιστικό φινάλε ης ταινίας, το οποίο την εξυψώνει στη συνειδησιακή αξιολόγηση του κοινού: Η εκπληκτική Vanessa Redgrave υποδύεται την γερασμένη πλέον Μπραϊόνυ και αποδίδει την ψυχική της συντριβή με αξιοθαύμαστη εσωστρέφεια και εσωτερικότητα. Το σενάριο της ζωής ήταν πολύ σκληρότερο από εκείνο του βιβλίου της κι εκείνη, συναισθηματικά εξουθενωμένη, αναζητά ακόμα την πολυπόθητη Εξιλέωση, η οποία δεν έρχεται. Η αδικία είναι απελπιστικά αμετάκλητη και η υπόσχεση του τίτλου μένει τελικά ανεκπλήρωτη…Οι θεατές αποχωρούν από την αίθουσα χωρίς να έχουν βιώσει την πολύτιμη «κάθαρση» και το Atonement επιτυγχάνει να μείνει βαθειά ριζωμένο στη συνείδησή μας, όπως κάθε μεγάλη ταινία. Θα στοιχειώσει τη σκέψη μας για καιρό, όπως όλα τα σχέδιά μας που ανατράπηκαν από μια ιστορική συγκυρία…και όπως όλες οι σχέσεις μας που έμειναν μισές.