Προς όσους δε χώνεψαν τα ακραία χιουμοριστικά τερτίπια του Ρίκι Τζερβές στις Χρυσές Σφαίρες την προηγούμενη Κυριακή: ας μου βρει ένας που είχε λάθος ή έλεγε ψέματα και αμέσως θα παραδεχτώ την «αγαρμποσύνη» του. Επειδή όμως πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένα τέτοιο επιχείρημα, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι το Χόλιγουντ παραμένει πραγματικά λαμπερό μόνο όταν κάποιος βγάζει τα σκατά του στη φόρα. Για να ξέρουμε και πού πατάμε, βρε αδερφέ.

THE FIGHTER
* *
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ο. Ράσελ
Πρωταγωνιστούν: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Κρίστιαν Μπέιλ, Εϊμι Ανταμς, Μελίσα Λίο

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ένας χαμηλού «διαμετρήματος» πυγμάχος προσπαθεί να γίνει ένας νέος Ρόκι, έχοντας δίπλα του τον πάλαι ποτέ κραταιό του τίτλου και νυν κοκαϊνομανή αδερφό του, τις επτά «βλαχάρες» αδερφές του και την υπερπροστατευτική «μάνατζερ» μητέρα του.

Με το, ξανά στη μόδα, «γνωμικό» του «based on a true story», το Fighter είναι μια ταινία που θα σου αφήσει πολύ λιγότερα από όσα ελπίζεις μετά το τέλος της. Η υπεραπλούστευση ακόμα ενός success story περνάει από διάφορα στάδια, παλεύοντας ενίοτε με το φάσμα της επίπεδης δραματουργίας ενός Rocky, αλλά και φλερτάροντας συχνά-πυκνά με τις επιταγές του new age αμερικανικού δράματος, βουτηγμένο στην αδιέξοδη μιζέρια και τη σκοτεινή ατμόσφαιρα. Το πρόβλημα, λοιπόν, της ταινίας του Ράσελ είναι ότι δεν μπορεί με τίποτα να ισορροπήσει μέχρι τέλους σε αυτό το αφηγηματικό σχοινί. Φλερτάρει με την ελεύθερη πτώση καθόλη τη διάρκεια και τελικά «αφήνεται» στο εύπεπτο, προδιαγεγραμμένο happy end, όπως δεν το είδες ποτέ σε κανένα… Wrestler. Εκεί, απλά επιλέγεις το συναίσθημα με το οποίο θα κρίνεις αυτό που είδες, αν ήταν μια ταινία συναρπαστική, αν ήταν ένα δραματικό φιλμ με «ζουμί» και αντίλαλο ή αν ήταν άλλο ένα βαρετό σαπουνοπερικό «τίποτα». Θα είμαι άδικος αν το ρίξω στη μία ή την άλλη όχθη. Δεν του ταιριάζει το πρώτο και δεν του αξίζει το δεύτερο. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι πολλοί από σας θα πουν μετά το τέλος την ατάκα «το ‘χω ξαναδεί». Γιατί, αν δεν υπήρχε μια κινηματογραφική διάθεση από το διευθυντή φωτογραφίας και τον μοντέρ, το φιλμ ως σύνολο θα ήταν μια ωραιότατη, εύπεπτη παραγωγή του HBO και τίποτα παραπάνω…

Υπάρχει, όμως, ένας λόγος να παρακολουθήσεις μέχρι το τέλος το Fighter κι αυτός είναι οι ερμηνευτές του. Όχι τόσο για τον Γουόλμπεργκ, όσο για το θαυμάσιο καστ που τον πλαισιώνει. Κυρίως ο Κρίστιαν Μπέιλ που, αν και ελαφρώς «επιτεδευμένος» ως χαρακτήρας, παίζει το ρόλο του με αξιοθαύμαστη συνέπεια και ένταση. Το ίδιο και οι δύο γυναικείες παρουσίες, η Εϊμι Ανταμς και η Μελίσα Λίο (το σίγουρο Οσκαρ Β’ Γυναικείου για φέτος), «ταγμένες» κι αυτές στη συνολική ερμηνευτική στιβαρότητα μιας ταινίας που, δυστυχώς, δεν μπορεί να τη συγκρατήσει και στο σενάριό της…

Πάνος Κατσιμπέρης | skotseziko-ntous.blogspot.com