Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να είναι καλή αυτή η συναυλία. Αν και δεν είμαι φίλος των βιντεοσκοπημένων συναυλιών, αυτούς είχα πειστεί ότι δεν θα τους δω ποτέ live οπότε έχω παρακολουθήσει συναυλίες τους από το ‘90 και το ‘88 σε DVD. Δεν είχα ενθουσιαστεί ιδιαίτερα τότε, οπότε παρέμενα φίλος της μουσικής μεν αλλά όχι και τόσο φαν της σκηνικής τους παρουσίας. Στην πορεία είχα προσπαθήσει να τους πετύχω στο εξωτερικό και όταν έμαθα ότι θα έπαιζαν εδω εκτός του ότι κουφάθηκα, προβληματίστηκα παράλληλα. Όπως και να’χει αγόρασα το εισιτήριο χωρίς να το σκεφτώ καν. Δεν μ’ενδιέφερε να τους δυο και τις 2 μέρες, πριν 10 μήνες που το έκανα με άλλο συγκρότημα την δεύτερη μέρα ένοιωθα σαν να πρέπει να πάω για δουλειά και όχι για διασκέδαση. Επέλεξα και την Παρασκευή για να έχει λιγότερο κόσμο μιας και πίστευα ότι θα είναι sold out και οι δύο μέρες, αλλά το Σάββατο μαζεύονται συνήθως οι διάφοροι γνωστοί και φίλοι που μπαίνουν τσάμπα και τιγκάρει το μαγαζί για ιδρώσουμε λίγο παραπάνω εμείς που πληρώσαμε.

Τελικά τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα απ’οτι περίμενα. Το Gagarin ήταν γεμάτο μόνο κατά τα 3/5 και το support ήταν σχετικό με το ύφος της βραδιάς και όχι ενοχλητικό ως συνήθως. Ο λόγος που προφανώς δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο ήταν ένας συνδυασμός εορταστικού τετραήμερου, τιμής εισιτηρίου, καθώς και της ίδιας της μουσικής του McCoy. Βλέπεται οι Fields of the Nephilim δεν είχαν ποτέ την ελαφρότητα των Sisters στις συνθέσεις τους, καθαρά και μόνο επειδή λείπει το ηλεκτρονικό στοιχείο. Η μαυρίλα τους δεν είναι προσιτή στην γενιά που μεγάλωσε με το revival του EBM στις αρχές των zeros. Προσοχή αυτό δεν είναι κατακριτέο απλά μια παρατήρηση κάνουμε. Εντελώς εγκυκλοπαιδικά θα αναφέρουμε ότι πέρα από τον τραγουδιστή όλα τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος είναι καινούρια και δεν έχουν καμία σχέση με το original line-up.

Μισή ώρα μετά την αποχώρηση του support είδαμε επιτέλους τα μέλη της μπάντας να παίρνουν τις θέσεις τους, τα φώτα να χαμηλώνουν την μουσική να ξεκινάει, να σταματάει μετά από λίγα δευτερόλεπτα και ν’αποχωρούν. Το άγχος μου είχε φτάσει σε όρια αλλά τελικά όλα πήγαν καλά. Οι μουσικοί ξαναβγήκαν άρχισαν πάλι να παίζουν και όλο  το κοινό αποθέωσε την εμφάνιση του McCoy. Ο ίδιος μάς χάρισε το Straight into the Light από τον τελευταίο δίσκο και συνέχισε με το Moonchild. Ο συνδυασμός της live μπάντας με τον φωτισμό και τα φωνητικά σου δημιουργούσαν ένα απίστευτο συναίσθημα. Η συγκίνηση ήταν κάτι παραπάνω από μεγάλη έβλεπα ζωντανά κάτι που δεν πίστευα ότι θα τύχει να το δω ποτέ, το έβλεπα στην χώρα μου και τέλος ήταν καλύτερο από ότι είχα δει βιντεοσκοπημένο. Όλα ήταν ζυγισμένα σωστά και ναι το συγκρότημα είχε κάποιο άγχος αλλά όχι και ο τραγουδιστής. Ψώνιο, κομπλεξικός, ιδιότροπος πείτε ότι θέλετε αλλά η παρουσία του στην σκηνή είναι επιβλητική. Δίνει κανονική παράσταση και δεν σ΄αφήνει να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.

Ρωτήστε και τους άλλους που ήταν εκεί μιλάμε για τρελό ενθουσιασμό από το κοινό ιδιαίτερα σε κομμάτια όπως το Dawnrazor και το Xiberia. Εδώ είναι άλλο ένα σημείο που πρέπει να σταθούμε το δέσιμο των παλιών κομματιών με τα νέα ήταν πλήρες. Δεν είχαμε κοιλιές, ό κόσμος δεν βαρέθηκε και τα instrumental μέρη των κομματιών περνούσαν το ίδιο ευχάριστα όπως τα ξεσπάσματα του τραγουδιστή. Μετά το Last Exit For The Lost και το Psychonaut είχαμε το απαραίτητο break όπου και εκεί ανησυχήσαμε μήπως ο McCoy δεν ξαναβγεί. Αλλά μας έκανε την χάρη και απολάυσαμε τα δύο κομμάτια που κλείνουν το Elizium ζωντανά!

Μετά από μια ώρα και ένα τέταρτο η θεατρική παράσταση/ συναυλία είχε τελειώσει, και το περίεργο είναι ότι δεν άκουγες κανέναν να γκρινιάζει. Όλοι έφευγαν μ’ ένα χαμόγελο και έναν ενθουσιασμό σχεδόν απαγορευτικό για το είδος της μουσική που είχαμε ακούσει. Για μένα ήταν mission accomplished, τώρα το συγκρότημα μπορεί να αποσυρθεί δια πάντως, αλλά αν ξαναπεράσει πάλι παρόν θα είμαι.

Χρήστος Αναγνώστου

Photos by Anna Kweskin

Περισσότερες φωτογραφίες θα βρείτε εδώ.