Για μία ακόμη φορά πριν από μια συναυλία έβαλα στο Playstation το Guitar Hero. Παίζοντας εναλλάξ κιθάρα και μπάσο στο Mountain Song σε κάνει να καταλάβεις γιατί οι Jane’s Addiction όρισαν τον ήχο τουλάχιστον ενός μουσικού ρεύματος. Η ιδέα ότι θα τους βλέπαμε ζωντανά σε λίγες ώρες έφερνε έναν ενθουσιασμό παράλληλα με αμηχανία. Μαζί με τους NIN σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια αλλά παράλληλες μουσικές πορείες ως συγκροτήματα μας είχαν συντροφεύσει σε αρκετές στιγμές στην ζωή μας. Ελπίζαμε απλά να μην μας διαψεύσουν απόψε, γιατί για το να μας απογοήτευαν το έβλεπα δύσκολο.

Ο Alec Empire έφυγε από την σκηνή πριν καλά- καλά προλάβουμε να τον δούμε, ο χώρος είχε κόσμο αλλά ήμασταν πολύ άνετα, οι κερκίδες μας περίμεναν ζεστές και οι μπύρες κρύες και κάπου εκεί ξεχάσαμε τα πάντα. Μια ψηλόλιγνη φιγούρα εμφανίστηκε στην σκηνή. Δεν τον είχαμε ξαναδεί ποτέ από τόσο κοντά αλλά μας ήταν τόσο γνώριμος που δεν χρειάστηκε ζέσταμα το πράγμα. Μια τόσο θερμή μέρα άλλωστε ήταν ότι πρέπει να πάμε “Up the Beach”. O Farrell δεν κάθετε ούτε λεπτό, με δυο απαστράπτοντα περιβραχιόνια και μια see-through μπλουζίτσα που καταλήγει σε κρόσσια σαν μίνι φουστίτσα πάνω από το παντελόνι του τραγουδά για “Whores” και κάτι που “Aint No Right”. Δίπλα του στέκεται αντάξια ο (classic) ημίγυμνος Navarro όπου με την κιθάρα του μας ταξιδεύει στα ερωτικά σόλο του “Three Days”.

Κάπου εκεί λύνονται και οριστικά τα προβλήματα του μπασίστα Avery και ξεχύνονται άνετα πλέον στο “Mountain Song” και στο “Been Caught Stealing” όπου έχουμε και το πρώτο ανακάτεμα του κοινού όχι όμως και τόσο μεγάλο γιατί η ηλικία στις πρώτες γραμμές είναι πάνω από -αντα και δεν βοηθάει. Λίγο πριν το Summertime Rolls έχουμε μια χαλάρωση. Έχει νυχτώσει πλέον και ο Perry δίνει το σύνθημα “No more Yanni!” μετά από αυτό στο “Stop” σταματημό δεν έχει και αυτός και ο κόσμος. Μιας και πλέον έχει κατέβει και τραγουδάει μέσα από το κοινό. Μας λέει μια μπερδεμένη ιστορία για το ΌΧΙ και τους ναζί και κοιτάει κάτω από το κιλτ του drummer υπό τους ήχους των ηλεκτροακουστικών οργάνων στο “Jane Says”. Κάποιοι θα ήθελαν δουν και την γυναίκα του επί σκηνής εμείς και από κάτω που την είδαμε μας έφτασε…

Το post στο Twitter για την έναρξη του live των Nine Inch Nails πρέπει να καθυστέρησε τουλάχιστον 10 λεπτά. Ο λόγος; Δεν θέλαμε να χάσουμε τίποτα από αυτά που συνέβαιναν επί σκηνής. Το τρίο του “Terrible Lie”, “Discipline”  και “March of the Pigs” ήταν σαν μία διεστραμμένη σεξουαλική εμπειρία από την οποία θες να ξεκολλήσεις γιατί υποφέρεις αλλά δεν μπορείς. Ο ήχος απόψε ήταν απίστευτος , ένα παιδί από την παρέα αναφώνησε “Αυτοί παίζουν σαν να είναι σε studio” και όντως ίσχυε κάτι τέτοιο χωρίς όμως να έχουμε με τίποτα απλή αναπαραγωγή τον κομματιών . Η μπάντα ήταν εκεί μπορεί ο Reznor να  μιλούσε σχεδόν ελάχιστα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν εντυπωσιακή η εμφάνιση του. Κάτω από άπειρους προβολείς ήταν η περσόνα της βραδιάς με τον Finck να του κλέβει διακριτικά στιγμές δόξας. Θυμηθήκαμε παλιά κομμάτια όπως το “Burn” από το soundtrack του Natural Born Killers και ακούσαμε και άλλα πολύ πιο άγνωστα όπως το “Non Entity”.

H αλήθεια είναι ότι αν και μέρος του κοινού δεν ήξερε τα κομμάτια δεν είχαμε τα γνωστά παράπονα και τύπους να φωνάζουν επίμονα για κομμάτια. Ως αποζημίωση είχαμε ένα από τα δυνατότερα κλεισίματα συναυλίας ever αρχικά με το νεότερο “Survivalism” και ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο με τα “The Hand That Feeds” , “Head Like A Hole” (με όλο το θέατρο να ουρλιάζει το ρεφρέν) και μια πληγωμένη μπαλάντα που “Hurt” όλοι μαζί. Σίγουρα ο Reznor είναι έμπορας αλλά παράλληλα είναι και διάνοια στις μουσικές του συνθέσεις αλλά και μεγάλος performer! Η αποψινή βραδιά ανήκε στην γενιά των 90s στα παιδιά που μεγάλωσαν με 01 και Ρόδον FM και για μία ακόμη φορά ήμασταν και εμείς εκεί.

Photos by: Anna Kweskin