Όταν πριν δύο χρόνια “κατέφυγα” στο Βερολίνο (εν μέρει) για να δω τον αγαπημένο τραγουδιστή της παιδικής/εφηβικής -κι όχι μόνο- ηλικίας μου, δεν θα μπορούσα να στοιχηματίσω ότι δύο χρόνια μετά θα ήμουν ακόμα… ένας από τους λίγους προνομιούχους Έλληνες νοσταλγούς της μουσικής του, που (θα) είχαν την τύχη να τον δουν live! Ευτυχώς κάποιοι με διέψευσαν κι έδωσαν την ευκαιρία σε αρκετούς ακόμα χιλιάδες Έλληνες να απολαύσουν αυτό τον τεράστιο συνθέτη που με τις μελωδίες του σημάδεψε και -γιατί όχι… και- επηρέασε την πορεία μας, τα όνειρά μας, τον τρόπο σκέψης μας…

Ο Roger Hodgson ήταν πάντα ειλικρινής, άμεσος και ανθρώπινος…, γήινος θα έλεγα, στους στίχους του. Κάποιοι από αυτούς τώρα μπορεί να ακούγονται ακόμα και αφελείς (όπως κι ο ίδιος με πνεύμα αυτοσαρκασμού υπαινίχθηκε χθες το βράδυ), αλλά τόσο ο ίδιος όσο κι εμείς που μεγαλώσαμε με αυτούς, βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι ακόμα και η αφέλεια στα τραγούδια του Hodgson είχε κάτι να πει, κάτι γλυκό και πραγματικό να εκφράσει, κάτι που στις περισσότερες των περιπτώσεων το είχαμε ζήσει κι εμείς οι ίδιοι.

Ήταν η πρώτη φορά που ο ένας εκ των δύο κεφαλών των Supertramp (ο άλλος ήταν ο Rick Davis – ακόμα μια μεγάλη μουσική ιδιοφυία που όμως μακροπρόθεσμα “κατάφερε” τελικά να κρατήσει στην μουσική του κουλτούρα και κληρονομιά περισσότερο το όνομα Supertramp- παρά την …χάρη και το μεγαλείο που μαζί με τον Hodgson είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν) επισκεπτόταν τη χώρα μας για ζωντανή εμφάνιση. Ο χώρος που επιλέχθηκε ήταν και αποδείχτηκε μάλλον ιδανικός για μια τέτοιου είδους συναυλία. Το θέατρο Badminton ξεχωρίζει σε πολλούς τομείς σε σχέση με τα υπόλοιπα αντίστοιχα venues της Αθήνας, καθώς τόσο με ηχητική του υποδομή όσο και με την δομή του χώρου του δίνει τη δυνατότητα σε καλλιτέχνες όπως ο Hodgson τη δυνατότητα να αναδείξουν τη δύναμη και την ομορφιά των συνθέσεών τους, αλλά και σε μας του τυχερούς που βρεθήκαμε εκεί την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα τόσο σημαντικό μουσικό έργο χωρίς προβλήματα και ατέλειες.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να προβλέπει τουλάχιστον 3 φορές ότι η αίθουσα δεν θα γέμιζε… Λίγο αργότερα, και καθώς οι Έλληνες φρόντισαν να τηρήσουν τις κλασικές συνήθειές τους (έρχομαι τελευταία στιγμή…. και αμα λάχει καθυστερώ και την έναρξη της συναυλίας για να βρω τη θέση μου…), διαψεύστηκα και με χαρά διαπίστωσα ότι οι 40+ /σε ηλικία/ (κι όχι μόνο) μουσικόφιλοι της Ελλάδας, πολλοί από τους οποίους κατέφθασαν συν γυναικί και τέκνοις, δεν ακούνε μόνο σκυλάδικα… .  Δεν γνωρίζω αν η αίθουσα ήταν γεμάτη και την προηγούμενη βραδιά αλλά μπορώ να πω ότι ένιωσα ανακουφισμένος που ο Roger δεν θα ξενέρωνε με τη μίζερη εικόνα πιθανών άδειεων θέσεων! Όχι τίποτα άλλο αλλά αν ξενέρωνε, και να ήθελε να έρθει ξανά μετά από άλλα… 30 χρόνια.. δεν θα προλάβαινε. Τώρα, ίσως να έχουμε την ευκαιρία να τον ξαναδούμε, αν βέβαια κι αυτός μας κάνει τη χάρη να βγάλει και κάτι καινούριο (έχουν περάσει περίπου 7 χρόνια από την τελευταία του στουντιακή δουλειά).

Όπως και στο Βερολίνο, έτσι κι εδώ το σκηνικό ήταν minimal. Ένα πιάνο με ουρά, δύο κιθάρες, ένα synth, και σε μια γωνία ο (εδώ και 2 περίπου χρόνια συναυλιακός συνοδοιπόρος του) Erin MacDonald με μια πλειάδα πνευστών που έκαναν το live να μοιάζει λιγότερο …unplugged. Δεν έλειπαν φυσικά τα φυτά και τα χαλιά που ο Hodgson έχει πάντα μαζί του στην συγκεκριμένη over-extended μουσική περιοδεία του. Ο Roger Hogdson έκανε ακόμα μια φορά αυτό που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον…, μας διηγήθηκε τις ιστορίες πίσω από τα τραγούδια του. Κι όταν τα ερμήνευε μας έκανε να νιώθουμε σαν να ήμασταν εμείς οι ήρωες αυτών των ιστοριών, καθώς οι δικές του εμπειρίες γίνονταν δικές μας και τα κοινά σημεία ήταν ..ανατριχιαστικά πολλά. Ο κόσμος δεν διέψευσε ιδιαίτερα τις προβλέψεις μου και ήταν σαφώς λιγότερο εκδηλωτικός από αυτόν στον Βερολίνο, αλλά ακόμα κι έτσι ήταν συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους εν μέρει νέους (και οι 40αρηδες νέοι δεν θεωρούνται…;) αλλά και μεγαλύτερους να σηκώνονται από τις θέσεις τους και να λικνίζονται στους ρυθμούς της κιθάρας ή του πιάνου του Hodgson.

Ο Roger μάλλον ήξερε ότι στην Ελλάδα το “School” είναι πιο γνωστό ακόμα και από το πολυ-παιγμένο “Logical Song” ή και το “Breakfast In America”. Κάθε φορά λοιπόν που τύχαινε να αναφέρει τη λέξη “School” στις ιστορίες που μας διηγήθηκε, έβλεπε και άκουγε το κοινό να ξεσηκώνεται, πιστεύοντας ότι ήρθε η στιγμή για το αγαπημένο μας κομμάτι. Τελικά το τραγούδησε στο encore ενώ με το τελευταίο του τραγούδι (“It’s raining again”) άφησε τη σκηνή έχοντας καταφέρει να κάνει την αίθουσα να σείεται από το πλήθος που σηκωμένο τον χειροκροτούσε. Ήταν ίσως από την πλευρά του κοινού ένας φόρος τιμής, μια ένδειξη σεβασμού και θαυμασμού.

Ήταν μια όμορφη συναυλία, από αυτές που -για μία ακόμα φορά- εδραίωσαν μέσα μου την άποψη ότι …γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Και τι δεν θά ‘δινα να είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στη μεγαλειώδη συναυλία τους το 1979 στο Παρίσι, στο αποκορύφωμα του μουσικού τους μεγαλείου! Καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας από το μυαλό μου περνούσε και η ευχή που νομίζω θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ….καθολική (και κοινή για όλους τους fans των Supertramp): Επανένωση Roger Hodgson και Rick Davies, για μια -έστω τελευταία- περιοδεία του σχήματος που έχει αγγίξει τις καρδιές μας, …τη ζωή μας ολόκληρη.

Setlist:

Give a little bit
Lovers in the wind
Hide in your shell
Easy does it
Sister Moonshine
Rosie had everything planned
Breakfast in America
Along Came Mary
The Logical Song
The more I look
Child of vision
Even in the quietest moments
Don’t leave me now
Dreamer

Encore: School, It’s raining again