Κυρίες και κύριοι, καλώς ήλθατε στα «Εξωτικά πλάσματα του βυθού». Δώστε τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χαριτωμένο μαϊμουδάκι, καθήστε αναπαυτικά στη θέση του συνοδηγού κι ελάτε να ζήσουμε την Αναγέννηση σε μια φαντασμαγορία μίας ώρας: Θα δείτε περίεργα ζώα, άντρες να κυοφορούν, «πειραγμένους» στο Photoshop κλώνους του Morrissey που στοιχειώνουν τις φαντασιώσεις αθώων κορασίδων και χίλια δυο άλλα θαυμαστά… Μην ανησυχείτε όμως, ο σκηνοθέτης δεν θα φωνάξει ποτέ «Cut!»…

Τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι άσχημο όνειρο μετά από μεγάλο φαγοπότι, ψυχεδελική παράκρουση μετά από κατανάλωση παραισθησιογόνων ή ακόμα και το σενάριο της επόμενης ταινίας του Tim Burton. Δεν είναι όμως παρά το νέο άλμπουμ των Sparks, για την ακρίβεια το εικοστό πρώτο άλμπουμ τους. Οι αδελφοί Ron και Russell Mael επηρέασαν με τα τραγούδια και τη σκηνική τους παρουσία ορισμένα από τα πιο επιδραστικά γκρουπ των 80’s (που, με τη σειρά τους, επηρέασαν αμέτρητες μπάντες των μετέπειτα δεκαετιών). Θέλετε ονόματα; Depeche Mode, New Order, Pet Shop Boys, They Might Be Giants, Associates, η λίστα είναι ατέλειωτη… Η μουσική τους είναι θεατρική, οπερετική, ηλεκτρονική, κιθαριστική, synthpop, britpop, alt rock και art rock ταυτόχρονα, οι δε στίχοι ολιγόλεπτες πραγματείες πάνω στο παράλογο και το λογικό, σερβιρισμένες με μπόλικη ειρωνία και ακόμα περισσότερο χιούμορ.

Οπτικά, η εικόνα τους υπήρξε τόσο πολύπλευρη όσο και η μουσική τους: από τις à la Jim Morrison εμφανίσεις του (μακρυμάλλη τότε) Russell και το χιτλερικό μουστάκι του Ron στα 70’s, στις κοστουμαρισμένες James Bond-ικές φιγούρες στα 90’s (αφήνουμε απ’ έξω τα 80’s ως στυλιστικό ατόπημα) και τις fit (παρά τα… δεύτερα -ήντα), γεμάτες ενέργεια παρουσίες τους εν έτει 2008. Σταθερά και απαράλλαχτα στα 38 αυτά χρόνια καριέρας έμειναν η κοφτερή (αυτο)σαρκαστική πένα, το αγέραστο falsetto του Russell και το ψαρωτικό, βλοσυρό βλέμμα του Ron. Α, ναι: και το σημαντικότερο, το ταλέντο τους. Ένα ταλέντο που δεν στέρεψε κι ας πέρασαν σχεδόν σαράντα χρόνια. Σαράντα χρόνια… μα αυτό σημαίνει πως είναι δεινόσαυροι, απολιθωμένοι πουρόκερς της Σιλούριας περιόδου (τουλάχιστον) που ξέμειναν να παίζουν μουσική, σωστά;

Λάθος. Παρά τη συμπλήρωση τριάντα οκτώ ετών στη δισκογραφία, οι αδελφοί Mael ακούγονται πιο σύγχρονοι και πρωτοπόροι από ποτέ. Στα «Εξωτικά πλάσματα του βυθού» δεν υπάρχει ούτε μία βαρετή νότα και οι Sparks δίνουν για μία ακόμη φορά υποδειγματικά μαθήματα μουσικής. Λιγότερο οπερετικό από το Lil’ Beethoven του 2002, λιγότερο synthpop από το Gratuitous Sax and Senseless Violins του 1993 αλλά με την ίδια γερή δόση χιούμορ και ακόμα περισσότερο glam, το νέο τους  άλμπουμ επιστρέφει εν μέρει στις 70’s art rock ρίζες τους. Ο Russell αγγίζει ξανά τις ψηλότερες νότες του πενταγράμμου και τραγουδά ξεδιάντροπα εικονοκλαστικούς στίχους διπλός, τριπλός και πολλαπλός, με λίγα λόγια απολύτως χορταστικός. Ο Ron από την άλλη παρουσιάζει δεκατρείς άψογες συνθέσεις που τα έχουν όλα: από electroclash μέχρι κλασσική μουσική, από glam rock μέχρι καμπαρέ.

Το πρώτο single λέγεται Good Morning. «Ελπίζω το χαμόγελό σου να είναι το μόνο μεταδοτικό πάνω σου», σκέφτεται ο ήρωάς μας καθώς κοιτάζει με μισόκλειστα από το hangover μάτια την αιθέρια ύπαρξη που ξυπνά δίπλα του. «Περίμενε, πού πας; Μήπως “ντα σβεντάνια” δεν σημαίνει καλημέρα»; Οι Sparks βρίσκονται σε άριστη φόρμα μουσικά και στιχουργικά και έτσι θα παραμείνουν μέχρι την τελευταία νότα του άλμπουμ.
Συνέχεια με απολαυστικό, λαχταριστό electro. «I can’t believe that you would fall for all the crap in this song» μας λένε τ’ αδέλφια από την Καλιφόρνια και μέσα σε τέσσερα λεπτά καταφέρνουν να γελοιοποιήσουν τα κλισέ της ποπ μουσικής. «Θέλω εσένα και μόνο εσένα, θα σου μείνω για πάντα πιστός, αγάπη μου», ακριβώς όπως κάθε love song που σέβεται τον εαυτό του. Τρίχες… πιστεύετε ακόμα στον άγιο Βαλεντίνο;

Προχωρώντας παρακάτω συναντούμε το Lighten up, Morrissey. Δύσκολα τα πράγματα για τον επίδοξο μνηστήρα μιας hardcore fan του λοφιοφόρου τροβαδούρου με τη μελαγχολική φωνή και την αιχμηρότατη πένα. «Δεν θέλει να βγει μαζί μου γιατί δεν είμαι σαν κι εκείνον, λέει πως η ευφυία μου έχει πάχος τσιγαρόχαρτου. Δεν θέλει να πάμε για φαγητό γιατί “το κρέας είναι φόνος”». Γι’ αυτό χαλάρωσε επιτέλους, Morrissey, και μην είσαι τόσο… Morrissey αλλιώς δεν θα μου κάτσει ούτε στους αιώνες των αιώνων… Ο Russell βγάζει τα κολλητά 70’s παντελόνια από τη ναφθαλίνη, μεταμφιέζεται σε David Johansen και τα χώνει στον Morrissey σ’ ένα κομμάτι που θυμίζει έντονα New York Dolls (η αγαπημένη μπάντα του Morrissey, κατά διαβολική σύμπτωση) και που ο ίδιος ο Morrissey θα όφειλε να διασκευάσει στις επόμενες συναυλίες του.

Μία (ακόμα) από τις καλύτερες στιγμές του Exotic creatures of the deep είναι το I’ve never been high, το οποίο συνοψίζει τo μουσικό στίγμα των Sparks τα τελευταία χρόνια: Grand piano, ενορχηστρώσεις με δραματικά τύμπανα και έγχορδα, λυρισμό αλλά μην ξεχνιόμαστε: στίχους που μπορούν να σε κάνουν να πνιγείς από τα γέλια. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει τους Sparks μοναδικούς: Καταφέρνουν να συνδυάσουν τη μελωδία με την παρωδία, το λυρισμό με το δράμα, τον Woody Allen με τον Jim Carrey. Αντί όμως να έχουν την αναγνώριση που τους έπρεπε, οι Sparks παραμένουν ακόμα underground, κοιτάζοντας τα πνευματικά παιδιά τους από τις κουΐντες. Πότε με περηφάνια, πότε μειδιώντας με ανασηκωμένο το φρύδι.

Η ώρα περνά γρήγορα όταν το ένα τραγούδι είναι καλύτερο από το άλλο. Όταν έρθει η ώρα να τελειώσει το σόου, η ανάδυση από τον βυθό με τα εξωτικά του πλάσματα είναι απότομη αλλά η εμπειρία τόσο έντονη που θέλεις να καταδυθείς ξανά και ξανά… και αυτό σου αφήνει κουσούρια. Εν προκειμένω, στιχάκια και μελωδίες που κολλάνε πάνω σου σαν βδέλλες και σε κάνουν να τραγουδάς στο δρόμο «I need you and only you, my love». Και, όταν συνειδητοποιείς ότι οι περαστικοί που σ’ ακούνε έχουν εκείνο το ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελο (του τύπου «όταν ερωτεύεσαι χαζεύεις»), ξαφνικά βάζεις τα γέλια γιατί συνειδητοποιείς ότι, τελικά, όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας…
Είπα ότι ζηλεύω τους Λονδρέζους που είδαν και άκουσαν όλ’ αυτά με τα μάτια τους; Όχι; Ας το πω, λοιπόν. Τους ζηλεύω.

1. Intro

2. Good Morning

3. Strange Animal

4. I Can’t Believe That You Would Fall For All The Crap In This Song

5. Let The Monkey Drive

6. Intro Reprise

7. I’ve Never Been High

8. (She Got Me) Pregnant

9. Lighten Up, Morrissey

10. This Is The Renaissance

11. The Director Never Yelled “Cut”

12. Photoshop

13. Likeable