Πάει… φεύγει και το 2009. Ο χρόνος περνάει γοργά, αλλά οι συγκινήσεις μένουν και όταν είναι μεγάλες σε στοιχειώνουν και σε ακολουθούν, 2, 5, 10 χρόνια μετά! Υπερβολές; Καθόλου. Μία ακόμα χρονιά αλλά και μία ακόμα δεκαετία φτάνει στο τέλος της. Μουσική, κινηματογράφος, τέχνη, θεάματα και μελωδίες, καινούρια πράγματα, όμορφες στιγμές, μέτριες εικόνες, απογοητευτικές κυκλοφορίες, όλα μέσα σε ένα παιχνίδι, μέσα σε ένα σύνολο ταξιδιών που συνθέτουν το περιεχόμενο του Lost Echoes.net . Όπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος, με τον ίδιο και ταυτόχρονα ολόφρεσκο χαρακτήρα που χρόνια τώρα μας κρατάει σαν ομάδα και μας …ανανεώνει: Διαφορετικές επιλογές, διαφορετικές προτιμήσεις από μία ομάδα ποικιλόχρωμη, διακριτικά εναλλακτική και 100% ειλικρινή…

>> ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΑΚΑΤΟΥ

Albums

Με καμία απολύτως σειρά προτεραιότητας. Άντε, ας πούμε με αλφαβητική. Έτσι κι αλλιώς θα ήταν κοινότοπο αν έβαζα τους Muse στην πρώτη θέση.

Editors – In this light and on this evening
Film – Persona
Franz Ferdinand – Tonight: Franz Ferdinand
Kasabian – West Ryder Pauper Lunatic Asylum
Moderat – Moderat
Muse – The Resistance
Peaches – I feel cream
The Prodigy – Invaders Must Die
Stellastarr* – Civilized
White Lies – To lose my life…

Songs

Τα δέκα (και κάτι ψιλά) κομμάτια που άκουσα περισσότερο φέτος. Κριτήριο για τη σειρά παρουσίασης ήταν το play count του iTunes.

Julian Plenti – Games for days

Εάν ψάχνετε τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του μουσικού Julian Plenti, το Games for days δεν είναι καλό σημείο εκκίνησης. Καλύτερα ν’ ακούσετε τα υπόλοιπα κομμάτια του «Julian Plenti is… Skyscraper» ή να περιμένετε την επόμενη σόλο κυκλοφορία του. Αν πάλι σας αρέσουν οι Interpol και σας έλειψαν οι δυνατές κιθάρες, οι sui generis στίχοι και τα… κοστούμια τους, είστε τυχεροί: Το single από το πρώτο σόλο πόνημα του τραγουδιστή των Interpol λειτουργεί ως άψογο teaser όσο περιμένουμε το επόμενο άλμπουμ τους.

Pet Shop Boys – Love etc/The way it used to be
Φαίνεται πως οι Pet Shop Boys και οι Depeche Mode ακολουθούν παράλληλη πορεία εδώ και πολύν καιρό. Ενώ το Fundamental ήταν η πιο συνεπής στις αρχές τους κυκλοφορία τα τελευταία δέκα χρόνια (βλέπε Playing the Angel) και, ως εκ τούτου, απολαυστικότατη, το Yes ακούγεται πρόχειρο, βιαστικό και μερικώς ανέμπνευστο (Sounds of the Universe). Εξαίρεση αποτελούν τα Love Etc και The way it used to be. Το πρώτο εξαιτίας της ενοχλητικά κολλητικής μελωδίας που αρνείται να εγκαταλείψει το κεφάλι σου και το δεύτερο γιατί, μαζί με τα I don’t know what you want but I can’t give it anymore (Nightlife) και Love is a catastrophe (Release) αποτελεί την Αγία Τριάδα των αυτοκτονικών, παρατημένων, καρβουνιασμένων ποπ ψυχών της τελευταίας δεκαετίας που επέλεξαν τους PSB για μουσική υπόκρουση στον πόνο τους.

Franz Ferdinand – No you girls/Ulysses
Οι Franz Ferdinand κατάφεραν σε πέντε μόλις χρόνια να ζήσουν τους στίχους του Dark of the Matinée: Από «νέοι, ωραίοι και μοιραίοι» θα κάθονται τώρα με ύφος παλιάς καραβάνας στους καναπέδες κάποιου στούντιο του BBC 2 «…εξηγώντας στον Terry Wogan πώς τα κατάφεραν». Πολλοί τους προσάπτουν μηδαμινό πειραματισμό κι ελάχιστη απόκλιση από τον ήχο που τους έκανε γνωστούς και είναι αλήθεια, εξίσου αλήθεια είναι όμως ότι «το έχουν» ακόμα, έστω κι αν δεν είναι πια poster boys σε τοίχο φοιτητικής εστίας.

Muse – Resistance
«Κύριε πρέσβη, μας κακομαθαίνετε»! Μ’ αυτή την κλεμμένη ατάκα θα μπορούσα να περιγράψω τις τελευταίες κυκλοφορίες των Muse. Εκεί που θεωρείς το Absolution αξεπέραστο αριστούργημα μουσικής έμπνευσης και εκτελεστικής δεινότητας, έρχεται το Black Holes and Revelations. Και μετά το The Resistance. Ως πότε, κύριε Bellamy και συνεργάτες;

Moderat – Rusty Nails/A New Error (αδύνατο ν’ αποφασίσω…)
Τι συμβαίνει όταν ενώνονται δύο δημιουργικές δυνάμεις από διαφορετικούς μουσικούς χώρους με έδρα τη νέα ευρωπαϊκή πρωτεύουσα; Υπερχείλιση έμπνευσης, αναγνώριση από κοινό και κριτικούς κι ένα έξοχο συναυλιακό φινάλε στην πόλη που τους γέννησε μουσικά. Ο διάττων αστέρας Moderat συμπλήρωσε την αποστολή του και διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, στους Modeselektor και στον Apparat.

Kasabian – Where did all the love go?
Απόλυτα κολλητικό, χορευτικό και διασκεδαστικό, το δεύτερο single από το West Ryder Pauper Lunatic Asylum είναι απόλαυση για τ’ αυτιά, τα πόδια και τα λαρύγγια μας. Και με στίχους γεμάτους κοινωνικό προβληματισμό, επίσης (πόσοι όμως θα σταθούν σ’ αυτό και δεν θα το εκλάβουν ως μοιρολόι για τις παλιές αγάπες που μας άφησαν χρόνους;).

Editors – Bricks and Mortar
Θαρρώ πως, πλέον, οι Editors έχουν βαρεθεί μέχρι αηδίας οποιαδήποτε αναφορά στους Joy Division και δεν θ’ αργήσει η στιγμή που ο Tom Smith θα χειροδικήσει στον επόμενο δημοσιογράφο που θ’αρθρώσει τις λέξεις «Ian Curtis». Παρ’ όλ’ αυτά όμως, το In this light and on this evening είναι ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ και η τολμηρή κίνηση να βγάλουν τις κιθάρες και να βάλουν τα keyboards στον ενισχυτή δεν γύρισε εναντίον τους. Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν με τον Curtis εν ζωή, το Bricks and Mortar θα μπορούσε ν’ ανοίγει άλμπουμ των Joy Division κάπου στα mid-80s, χωρίς φυσικά το λούστρο της 00s παραγωγής.

Peaches – Lose You
Η μουσική της Madonna στα early 80’s συναντά τον αμφισεξουαλικό (και αμάσητο) θηρευτή Madonna των early 90’s, φορά μια ρόμπα και πετσέτα στα μαλλιά και, με τη βοήθεια της electroclash, δημιουργεί ένα λαχταριστό dance ύμνο.

White Lies – To lose my life
Οι Interpol βρίσκονται σε ανάπαυλα πριν την επόμενη κυκλοφορία τους, οι Editors απελευθέρωσαν κατά λάθος το πνεύμα του Ian Curtis σε μια σεάνς Ouija που πήγε στραβά, οι She Wants Revenge ξεφούσκωσαν (και πολύ κράτησαν) και οι περισσότερες αυθεντικές New Wave μπάντες των 80’s είτε είναι πλέον μια καλή ανάμνηση που χορεύουμε κάθε Παρασκευοσάββατο σε theme nights είτε προσπαθούν ακόμα ν’ αρμέξουν ό,τι έχει απομείνει από την παλιά τους δόξα παίζοντας από πόλη σε πόλη. Άδειος λοιπόν ο φετινός θρόνος του next big thing της κιθαριστικής, εναλλακτικής ποπ; Όχι. Ανήκει στους White Lies οι οποίοι, με την πρώτη τους κυκλοφορία, απέδειξαν πως το αγοραστικό κοινό που καθορίζει την κορυφή των βρετανικών charts δεν θεωρεί την Lady Gaga πανάκεια. Ευτυχώς.

Depeche Mode – Wrong
Προερχόμενο από ένα αχρείαστο (ας μην πω «άχρηστο» καλύτερα) άλμπουμ, το πρώτο single από το Sounds of the universe είναι ένα εξαιρετικό δείγμα παλιών, καλών Depeche Mode. Αυτή όμως η στιχουργική και μουσική λακωνικότητα του Wrong δημιουργεί υποψίες ότι το κομμάτι γράφτηκε είκοσι χρόνια πριν και ο Gore, ως άλλος σκίουρος, έκρυψε το βελανίδι του για μελλοντικές αναβροχιές.

Live Concerts / Events

Με σειρά προτεραιότητας, αυτή τη φορά.

1. Kaiser Chiefs, Αμβούργο, 15.02.2009

Γιατί πάμε σε ένα live; Ο καθένας έχει τους λόγους του, μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα. Για να περάσω καλά, να χοροπηδήσω ίσως και ν’ ακούσω τη μουσική που μ’ αρέσει βλέποντας ταυτόχρονα τους δημιουργούς της επί τω έργω. Και, γιατί όχι, να πιω τις μπυρίτσες μου. Στην περίπτωση των Kaiser Chiefs και χοροπήδησα τραγουδώντας τα γηπεδικά τους ρεφραίν και άκουσα τη μουσική που μ’ αρέσει και τις μπύρες μου ήπια –όπως ο κ. Wilson ο οποίος, διαλύοντας όλα τα στερεότυπα του κάφρικου αγγλικού τρόπου διασκέδασης, απέδειξε πως οι Άγγλοι μπορούν ακόμα να είναι τζέντλεμεν και να πληρώνουν τη μπύρα που παίρνουν από τον πλανόδιο κάπελα της αρένας (μην το ψάχνετε, προχωρημένες καταστάσεις, γιατί να πας μέχρι το μπαρ όταν έρχεται το μπαρ σ’ εσένα)…
Μπόνους στην όλη φάση οι παλαβοί Σκωτσέζοι Danananakroyd που ζέσταναν δεόντως την αρένα.

2. Therapy, Βερολίνο, 26.11.2009

Ο χώρος: Ένα βερολινέζικο club μικρής χωρητικότητας που φιλοξενεί live σχεδόν καθημερινά. Ο ήχος: Απροσδόκητα καθαρός, δεδομένου ότι το live γίνεται μέσα σ’ ένα στενόμακρο, χαμηλοτάβανο ορθογώνιο. Η μπάντα: Γεμάτη όρεξη, με καλοκουρδισμένες κιθάρες και προπονημένα λαρύγγια (είτε οφείλεται στο τσαγάκι είτε στο Jameson). Το setlist: Αρχίζει με τη διασκευή στο Isolation, συνεχίζει με το μισό Troublegum, δεν αφήνει σχεδόν κανένα άλμπουμ απ’ έξω δίνοντας όμως χώρο και στα νέα κομμάτια. Η ατμόσφαιρα: Ο Cairns και η παρέα του φροντίζουν όχι μόνο για τη φυσική μας κατάσταση αλλά και για το πνεύμα μας, διανθίζοντας τα διαλείμματα με αξέχαστες ατάκες, ποτισμένες ιρλανδέζικο χιούμορ. Φτάνουν αυτά; Αν όχι, θα κλείσω όπως έκλεισαν κι εκείνοι, με το Nowhere… και νομίζω πως αυτό και μόνο είναι αρκετό για να δώσω στη συναυλία αυτή το προσωπικό μου αργυρό μετάλλιο.

3. Pet Shop Boys, Βερολίνο, 05.12.2009

Παρότι έχουν 25 χρόνια στο χώρο και οι περισσότεροι από τους 80’s συναδέλφους τους θυμίζουν τη μπάντα του Hugh Grant στο Music and Lyrics, οι Neil Tennant και Chris Lowe είναι ακόμα ζωντανός, δημιουργικός και (κακά τα ψέματα, πάντα θ’ αποτελεί τρόπο μέτρησης) charting οργανισμός. Δεν παρ-ακολουθούν την ποπ κουλτούρα, ηγούνται αυτής. Τα live τους δεν είναι αρπαχτές για να βγει ο μήνας αλλά παραστάσεις όπου το θέαμα είναι εξίσου προσεγμένο με το (δυστυχώς προηχογραφημένο) ακρόαμα. Και, τέλος, οι πρώτες σειρές είναι ακόμα κατειλημμένες από νέα κορίτσια και αγόρια που χορεύουν, τραγουδούν και χειροκροτούν λες και βλέπουν boy band. Ποιος στη χάρη τους… και ποιος στη δική μας, που είδαμε support τους Bad Lieutenant και ακούσαμε μία ακόμα φορά το Crystal, το Temptation και το Love will tear us apart…

Και δύο εκτός συναγωνισμού για να συμπληρωθεί η πεντάδα:

Moderat, Βερολίνο, 25.11.2009

Δεν θα έλεγα πως η συναυλία των Moderat ήταν άρτια από πλευράς ήχου ούτε θα την κατέτασσα στις καλύτερες του 2009. Τη θεώρησα όμως άξια αναφοράς για δύο λόγους: Πρώτον, για την ενέργεια που πήγαζε από το ενθουσιώδες, ζωντανό και στην κυριολεξία παλλόμενο κοινό και δεύτερον, για την ατμόσφαιρα που παρόμοιά της έχω να δω από τα τελευταία μου rave parties, σε ηλικία 16 ετών… Respekt, λοιπόν…

Rammstein (Δεν έχει σημασία πού…)

Εάν ήξερα από τον Ιούνιο ότι θα βρίσκομαι στο Βερολίνο στις 20 Δεκεμβρίου, εάν είχα ρισκάρει να πάρω εισιτήριο ακόμα και ας μην ήταν σίγουρο ότι θα είμαι εδώ, εάν είχα τα 160 ευρώ για να πληρώσω τους… ποταπούς μαυραγορίτες που πήραν περίσσευμα και τώρα θα βγάλουν το δώρο των Χριστουγέννων, εάν, εν ολίγοις, ήμουν κι εγώ ένα από των φρονίμων τα παιδιά που μαγειρεύουν πριν πεινάσουν, τότε θα μπορούσα να βάλω στην τριάδα τη συναυλία των Rammstein. Τίποτα από αυτά όμως δεν έγινε κι έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να να γράφω αυτές τις γραμμές ζηλεύοντας εκείνους που θα τους δουν. Ίσως μέσα στο 2010 να τα καταφέρω κι εγώ, θα φροντίσω πάντως να προσέχω για να έχω. Οψόμεθα.

TV Series

Δυστυχώς, ούτε φέτος κατάφερα ν’ αποτοξινωθώ. Αισιοδοξώ του χρόνου ν’ αφήσω την κατηγορία κενή.

Damages
Mad Men
House, M.D.
Wire in the blood
Desperate Housewives

Cine Movies

1. Das weisse Band (Η λευκή κορδέλα)
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο φέτος είδα περισσότερες ταινίες απ’ ό,τι συνήθως. Αρκετές ήταν πολύ καλές (π.χ. Bruno, Inglourious Basterds), άλλες συμπαθητικές (Wall-E), άλλες μέτριες (Ice Age 3 -σε σχέση με τις προηγούμενες) και κάποιες… απαράδεκτες (ευτυχώς ελάχιστες). Η Λευκή Κορδέλα του Μίχαελ Χάνεκε όμως είναι η μοναδική φετινή ταινία που όχι μόνο θα έβλεπα δεύτερη και τρίτη φορά αλλά για την υπόθεση της οποίας θα μπορούσα και να μιλώ επί ώρες. Μέχρι και έκθεση ιδεών θα έγραφα κι ας μη θεωρούμαι εξπέρ στην έβδομη τέχνη…