Νέο πόνημα, το 10ο για να είμαι ακριβής, από τους συμπαθείς  Ολλανδούς. Οι THE GATHERING, οι οποίοι υφίστανται από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, υπήρξαν ανέκαθεν ένα συγκρότημα με σταθερά καλές – ποιοτικές δουλειές ανεξάρτητα του μουσικού χώρου που υπηρέτησαν κατά καιρούς. Κι αυτό το επισημάνω διότι ενώ το συγκρότημα ξεκίνησε παίζοντας death metal(!), στη συνέχεια, άμα την έλευση της χαρισματικής Αnneke van Giersbergen, επιδόθηκε σε πιο μελωδικά-gothic μονοπάτια, ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν διευρύνει σαφώς τους μουσικούς τους ορίζοντες προσφέροντας μας δίσκους που ‘ακροβατούν’  μεταξύ της ‘trip-rock/atmospheric’ μουσικής σκηνής. Πριν προχωρήσω στην ανάλυση του ‘the west pole’ είναι σαφές πως πρέπει να αναφέρω πως αυτή την φορά πίσω από το μικρόφωνο δεν ‘στέκεται’ η ταλαντούχα Αnneke (έπειτα από 13 συναπτά έτη) αλλά η, εκ Νορβηγίας ορμώμενη, Siije Wergeland (ex Octavia Sperati).

Πριν προλάβετε να απογοητευτείτε από αυτήν την σημαντική αλλαγή (μιας και είναι γεγονός πως οι The Gathering ταυτίστηκαν με την Anneke) να σας αναφέρω πως η κ.Siije τα καταφέρνει μια χαρά! Καλή, μελωδική φωνή με άρτια τεχνική κατάρτιση, λιγάκι πιο σοπράνο από την προκάτοχο της, που από την πρώτη της κιόλας δουλειά με το συγκρότημα, γίνεται φανερό πως δεν θέλει να αποτελέσει απλά κλώνο της Anneke αλλά και να προσθέσει και την δικιά της πινελιά.

Από το πρώτο κιόλας τραγούδι του δίσκου, το ενορχηστρωτικό ‘When trust becomes sound’, το συγκρότημα μας φανερώνει τις διαθέσεις του. Ναι, πρόκειται για τον πιο κιθαριστικό δίσκο του συγκροτήματος εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια. Μην φανταστείτε πως το ‘γύρισαν’ πάλι ξαφνικά στο metal,σε καμία περίπτωση. Απλά ο ήχος της κιθάρας, αυτή την φορά, είναι λιγάκι πιο ‘αιχμηρός’ από ότι μας είχαν συνηθίσει τελευταία οι Ολλανδοί. Ακολουθεί το ‘Treasure’, ένα κομμάτι ύμνος, σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος. Φανταστικά φωνητικά, διάχυτες μελωδίες και ένα ‘πιασάρικο’ ρεφραίν που σου ‘καρφώνεται’ κατευθείαν. Η συνύπαρξη βιολιού, αν μη τι άλλο, συνεισφέρει θετικά στην δυναμική του τραγουδιού.

Εν ολίγοις, μια από τις καλύτερες συνθέσεις του συγκροτήματος ever! Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στο επικών διαστάσεων ‘Pale traces’ (όπου δανείζει την ‘ονειρική’ φωνή της η Marcela Bovio των Stream of Passion) καθώς και στην εξωστρεφή ροκ διλογία ‘No one spoke’/ ‘Constant run’ που κλείνει τον δίσκο ενθουσιωδώς. Και επιτέλους εδώ έχουμε την πιο άμεση αναφορά στην ατμόσφαιρα βρετανικών shoegaze συγκροτημάτων των αρχών της δεκαετίας του ‘90 με το γλυκά μελαγχολικό ‘Capital of nowhere’, sστο οποίο ακούμε την μικρή(μόλις 20 ετών) αλλά θαυματουργή Anne van den Hoogen. Είναι σαφές πως κοινός παρανομαστής των The Gathering, σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν τους, παραμένει η διάθεση τους να κατασκευάσουν την ομορφότερη ποπ, με την ευρύτερη και καλώς εννοούμενη έννοια, μουσική με τους δικούς τους όρους.

Ο δίσκος αυτός είναι η απάντησή τους προς όλους όσους πιστεύουν ότι χωρίς την Anneke δεν μπορούν να τα καταφέρουν, ενώ οι ίδιοι διατρανώνουν ότι η φωνή έρχεται απλώς να ενδυναμώσει την μουσική που παίζουν. Προσωπικά θεωρώ πως το συγκεκριμένο άλμπουμ, και έχοντας κατά νου την μεταβατική περίοδο στην οποία έχουν περιέλθει, θα πρέπει να εκπληρώνει τους στόχους και τις προσδοκίες των δημιουργών του αλλά και συνάμα των ακροατών του. Σίγουροι εκ του αποτελέσματος ότι μπορούν να λειτουργήσουν σε υψηλό επίπεδο χωρίς το δεκανίκι της παλιάς τους τραγουδίστριας, πλέον, με πλήρη και σταθερή σύνθεση μπορούν να ατενίζουν με σαφή αισιοδοξία το μέλλον τους εγκαινιάζοντας μαι ακόμη εποχή στην καριέρα τους. Welcome to the west pole! Enjoy your stay!

1. “When Trust Becomes Sound”
2. “Treasure”
3. “All You Are”
4. “The West Pole”
5. “No Bird Call”
6. “Capital of Nowhere”
7. “You Promised Me a Symphony”
8. “Pale Traces”
9. “No One Spoke”
10. “A Constant Run”