Kαταρχήν να ξεκαθαρίσω πως δηλώνω αμετανόητος fan του χώρου του μελωδικού-ραδιοφωνικού ροκ. Ενός χώρου που, εδώ στην Ελλαδίτσα μας, θεωρείται αρκετά παρεξηγήσιμος έως και απορριπτέος θα συμπλήρωνα. Και αυτό διότι θεωρείται αρκετά ‘φλώρικος’, ας μου επιτραπεί η έκφραση, στα αυτιά των φίλων μας των metalheads ενώ οι υπόλοιποι νομίζω πως δεν έχουν δώσει την κατάλληλη ευκαιρία να ‘εντρυφήσουν’ στα ακούσματα του χώρου μιας και ακολουθούν τις επιταγές της μόδας. Εγώ απλά να δηλώσω πως είναι κρίμα πως συγκροτήματα-μεγαθήρια που έχουν γράψει ιστορία με χρυσά γράμματα(βλέπε Journey, Foreigner για παράδειγμα) να σνομπάρονται εντελώς από τους εγχώριους διοργανωτές μας και να αναγκάζονται οι Έλληνες fans να ταξιδεύουν, με το ανάλογο κόστος βέβαια, στα ευρωπαικά festival για να απολαύσουν την μουσική που αγαπούν. Ευτυχώς μας επισκέφτηκαν, πριν μερικά χρόνια και λίγο πριν διαλυθούν, οι Toto και ‘σώσαμε’ τα προσχήματα! Ας μην φανώ όμως περισσότερο ‘πικρόχολος’ και ας προχωρήσω με την κριτική του καινούριου άλμπουμ των Hardline.

Oι Hardline αποτελούν ένα αρκετά σεβαστό όνομα στον χώρο μιας και είναι εν ενεργεία εδώ και 18 χρόνια περίπου. Oι fans του μελωδικού ροκ θα πρέπει ήδη να γνωρίζουν ή και να κατέχουν το ‘Double Eclipse’(ένα μικρό διαμάντι κατ εμέ) που κυκλοφόρησε το 1992 και γνώρισε αρκετά μεγάλη επιτυχία. Σε αυτό το άλμπουμ άλλωστε συμμετείχε ο σπουδαίος κιθαρίστας των Journey Neal Schon,οπότε το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι αν μη τι άλλο τουλάχιστον αξιόλογο. Ακολούθησε το 2002 το μέτριο, θα έλεγα, δεύτερο πόνημά τους με τον τίτλο ‘ΙΙ’. Ένα άλμπουμ που βρήκε το συγκρότημα να εξερευνεί τους μουσικούς ορίζοντές του χωρίς τον Neal Schon αφού είχε αντικατασταθεί από τον αδερφό του τραγουδιστή των Hardline, τον έτερο Gioeli. Επτά χρόνια αργότερα κυκλοφορεί τον τρίτο εν λόγω άλμπουμ των Αμερικανών, με αρκετή ανυπομονησία, μιας και όλοι περιμέναμε ένα δίσκο ανάλογο των προσδοκιών που μας δημιούργησε το συγκρότημα με το ντεμπούτο του. Άξιζε τελικά αυτή η αναμονή; Η απάντηση βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα.

Σαφώς καλύτερο από το ‘II’ αλλά σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει τα ‘δυσθεώρητα’ όπως φαίνεται μουσικά ‘ύψη’ του ‘Double Eclipse’. Το ‘Leaving the end open’ κρατά το επίπεδο των συνθέσεων σε αρκετά ικανοποιητικά επίπεδα με την μπάντα να ‘ανανεώνει’ τον ήχο της έτσι ώστε να ακούγεται ακόμη πιο ώριμη μουσικά. Οι φίλοι του χώρου θα ικανοποιηθούν για ακόμη μια φορά με την φωνή του Johny Gioeli ενώ η κιθάρα του Josh Ramos (που αποδεικνύεται σοφή επιλογή να αντικαταστήσει εν τω μεταξύ τον έτερο GIoeli) χαρακτηρίζεται από την έντονη μελωδική της αίσθηση. Εκείνο που προκαλεί κυρίως εντύπωση είναι πως αυτή την φορά οι Ηardline προσπαθούν να προσθέσουν και progressive στοιχεία στα καομμάτια τους και σε μερικά σημεία το καταφέρνουν με αρκετή επιτυχία όπως στο ‘Voices’. Mεγάλο μέρος του υλικού τους κινείται σε mid tempo ύφος ενώ για πρώτη φορά ίσως ο δίσκος χρειάζεται περισσότερες ακροάσεις ώστε να γίνει ‘κτήμα’ του ακροατή. Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα ραδιο-φιλικά ‘Start again’ και ‘Falling free’ και η εκπληκτική μπαλάντα ‘In this moment’.

To ‘Leaving the end open’ μπορεί να μην διεκδικεί τον τίτλο του άλμπουμ της χρονιάς στο χώρο του μελωδικού hard rock αλλά πιστεύω ακράδαντα πως αποτελεί μια άκρως ποιοτική κυκλοφορία που θα ικανοποιήσει τους οπαδούς του χώρου και θα αποτελέσει καλή συντροφιά μέχρι την επόμενη τους δουλειά η οποία ελπίζουμε πως δεν θα αργήσει και πάλι τόσο πολύ. Προσωπικά εύχομαι ο τίτλος του δίσκου να αποβεί ‘προφητικός’ μιας και υπάρχουν φήμες για την μελλοντική παρουσία του συγκροτήματος στο μουσικό στερέωμα.

Tracklisting:

01.: Voices
02.: Falling Free
03.: Start Again
04.: Pieces Of Puzzles
05.: Bittersweet
06.: She Sleeps In Madness
07.: In This Moment
08.: Give In To This Love
09.: Before This
10.: Hole In My Head
11.: Leaving The End Open