Bruce Springsteen and the Seeger Sessions Band
Ημερομηνία: 7 Νοέμβρη 2006, Τόπος: Αμβέρσα, Sportpaleis, Κείμενο : Νίκος Βογιατζής

Και ναι, επιτέλους έφτασε η στιγμή να δω τον πολυαγαπημένο μου Bruce Springsteen μετά από αρκετά χρόνια αναμονής! Δε θα μπορούσα ωστόσο να αποφύγω μερικές εισαγωγικές παρατηρήσεις, όπως ας πούμε ότι είναι ανεξήγητα υποτιμημένος στην Ελλάδα. Μια πιθανή ερμηνεία θα μπορούσε να είναι το γεγονός ότι το «αφεντικό» (the boss) είναι πολύ «Αμερικάνος». Και όντως, ισχύει αυτό. Όμως θα πρέπει να σταθούμε στο ποια ακριβώς Αμερική πρεσβεύει ο Bruce, που δεν έχει φυσικά καμία σχέση με το μεγαλοϊδεατισμό των περισσότερων Αμερικανών προέδρων που συνάντησε στο διάβα της καριέρας του. Ο αγώνας για το αμερικανικό όνειρο, η φιλία, η δουλειά στο εργοστάσιο, το πρότυπο του πατέρα που λέει ιστορίες στο γιό του και γίνεται μετά πρότυπο αυτός, τα γκέτο, το αδιέξοδο του νέου Αμερικάνου σε πόλεις όπως το New Jersey, και τέλος, οι τάσεις φυγής στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους, είναι μερικά από τα αγαπημένα, και φυσικά απόλυτα αμερικανικά θέματα των τραγουδιών του. Ενίοτε και αριστουργημάτων του.

Bruce Springsteen and the Seeger sessions band. Διότι, μετά από τρεις και βάλε δεκαετίες καριέρας, αποφάσισε να βγάλει τον πρώτο δίσκο με διασκευές. Το αποτέλεσμα της δουλειάς αυτής είναι σχεδόν εξαιρετικό, όμως προσοχή: εδώ θα ακούσετε κατά βάση παραδοσιακά τραγούδια ενορχηστρωμένα από τον Bruce, τα οποία αφού επέλεξε από το ρεπερτόριο του Pete Seeger, τα ενορχήστρωσε με τέτοιο τρόπο ώστε μόνο απαρχαιωμένα να μην ακούγονται.

Η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική στο στάδιο της Αμβέρσας. Καρφίτσα δεν έπεφτε (sold out εδώ και πολύ καιρό, παρόλο που η τιμή του εισιτηρίου ήταν τσουχτερή). Παρατηρούσα το ντεκόρ στη σκηνή. Πέντε μωβ φωτισμένοι πολυέλαιοι, κουρτίνες, το logo του δίσκου στο κέντρο. Και ατέλειωτη αναμονή για να βγει ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης. Γύρω μου όλες οι ηλικίες (αναμφίβολα διαχρονικός) και να κάτι το εντυπωσιακό: ακόμη και άνθρωποι γύρω στα πενήντα πέντε είχαν έρθει ώρες πριν για να πιάσουν καλή θέση μπροστά στη σκηνή! Φυσικά δεν υπήρχαν τα σπρωξίματα ή τα κύματα εισβολέων από το μέσον της αρένας προς τα μπροστινά κάγκελα. Εδώ όποιος ερχόταν νωρίς έπιανε καλή θέση.

Και κάποια στιγμή βγήκε ο Bruce Springsteen στις 9 παρά τέταρτο και ακολούθησε κάτι μαγικό, σχεδόν διαστημικό. Είναι δύσκολο να περιγράψεις μία τόσο μοναδική συναυλία, θαυμασμός και μεγαλείο, οι δύο πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό. Έπαιξε σχεδόν όλα τα κομμάτια από τον καινούργιο δίσκο, συν μια χούφτα δικά του, εντελώς παραλλαγμένα πάντως (συνολικά δυόμιση ώρες). Από αυτά τα τελευταία θα ξεχώριζα το Ghost of Tom Joad, χωρίς όμως να σημαίνει ότι οποιοδήποτε τραγούδι κατά τη διάρκεια του λάιβ υστέρησε.

Η μπάντα του αποτελούνταν από 17-18 άτομα αν μέτρησα καλά, μαζί με εκείνον. Που σημαίνει ότι είχαμε βιολιά, ακορντεόν, πνευστά, πιάνο, κιθάρες, κρουστά, μπάντζο, και πολλά άλλα, σε μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων. Ο Bruce μετέτρεψε τη σκηνή σε μεγάλο μουσικό θέατρο της δεκαετίας του 30 (αν πω saloon θα ακουστεί υπερβολικό, αν και το πιάνο ήταν βγαλμένο από τις σελίδες του …Λούκι Λουκ!) όπου οι περισσότεροι ήταν ντυμένοι με γιλέκα, τραγιάσκες, αλλά το κυριότερο, κέφι και διάθεση να περάσουν στον κόσμο την αγάπη τους για τα συγκεκριμένα τραγούδια. Ο Springsteen όμως ήταν ο αδιαφιλονίκητος άρχοντας στη σκηνή. Φορώντας πουκάμισο, γιλέκο, μπότες, παίζοντας μόνο ακουστικές κιθάρες ή φυσαρμόνικα σε κάποια σημεία, και φυσικά τραγουδώντας εκπληκτικά, δε σταμάτησε να ξεσηκώνει το κοινό, να διατρέχει τη σκηνή, να «δείχνει» με την κιθάρα του τα μέλη που σόλαραν, και μετά ως μαέστρος, να σηκώνει τα χέρια ψηλά και να δίνει το σύνθημα για ένα ακόμα ξέσπασμα. Κι έπειτα, να καταλαγιάζει την δημιουργική ένταση με μία μόνο έκφραση του προσώπου του. Σπάνια βλέπει κανείς τόνους ενέργειας να μεταφέρονται από ένα άτομο σε τόσο πολύ κόσμο, προσωπικά, μόνο τον Bono και τον Eddie Vedder μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή, που καταφέρνουν κάτι παρόμοιο, όμως ο Bruce τους ρίχνει κάτι …χρονάκια! Αλήθεια είναι αυτός ο άνθρωπος 57; Μοιάζει απίστευτο αν αναλογιστεί κανείς την καθαρότητα και τη δύναμη της φωνής του, το πάθος του, την όρεξή του. Πάντα χαμογελαστός και υπερκινητικός, μου θύμισε εκείνο το DVD που είχε κάνει στη Νέα Υόρκη (πριν την 11/9) με την E Street Band επανενωμένη, από πλευράς κεφιού και ενέργειας επί σκηνής. Και κάπου εδώ να περάσω στην τελειομανία του.

Είχα διαβάσει και γω πόσο perfectionist είναι, αλλά δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι αυτός ο άνθρωπος θα κατάφερνε δεκαεπτά εξαιρετικούς μουσικούς που πιθανόν μικρή σχέση έχουν με το ροκ των 00ς ή την μουσική που ο ίδιος γράφει γενικά, να τους δέσει τόσο πολύ ώστε, αφενός να καταφέρνουν να είναι απολύτως αλάνθαστοι, αφετέρου να μοιάζουν να σολάρουν τόσο φυσικά (ή να συνοδεύουν, αντίστοιχα) ούτως ώστε να φαίνεται ότι ουσιαστικά τζαμάρουν! Και όλα αυτά μέσα σε ένα πνεύμα χορού, κεφιού, περισυλλογής ενίοτε, εκκωφαντικών εκρήξεων. Τον έπιασα μερικές φορές να παρατηρεί την εκπληκτική κοπέλα στο βιολί να παίζει ένα πολύπλοκο, ομολογουμένως, θέμα κι όταν τελείωσε να τρέχει στο μικρόφωνό του με ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση! Να σταθώ επιπλέον στις επικές εισαγωγές και τα κλεισίματα. Ουσιαστικά παράλλαξε όλα τα τραγούδια, σε άλλα έδωσε μια πιο soul χροιά, σε άλλα μια πιο bluesy, γεγονός όμως είναι ότι το α-λα Bruce Springsteen rock δεν ακούστηκε καθόλου τη βραδιά αυτή. But who cares? Στο Old Dun Tucker νομίζω απέδωσε φόρο τιμής στον Seeger, καθώς ξεκίνησε με μπάντζο επί ένα λεπτό περίπου το οποίο έπαιξε μια παραλλαγή του ρεφρέν του κομματιού. Άλλες φορές, είχες θεματικά ξεσπάσματα ακόμα και από το ..τρομπόνι, άλλες πάλι, saloon bar εισαγωγές από το χαρακτηριστικό ξύλινο πιάνο, ή γυναικεία soul φωνητικά… Κοντολογίς, ένα τεράστιο project που σε αφήνει άναυδο όχι μόνο λόγω της τελειότητας στο μουσικό σκέλος (όπως είπα, μια αφρόκρεμα από νέους, κατά βάση blues, soul, country, rock n roll μουσικούς, που εκτός των άλλων τραγούδησαν κιόλας, όπως συνηθίζει να επιθυμεί ο Springsteen), αλλά και λόγω του mood που επικράτησε στη σκηνή από την αρχή μέχρι το τέλος! Οπότε περιττεύει να αναφέρω την εξαιρετική ποιότητα και καθαρότητα του ήχου, την πλήρως εναρμονισμένη κίνηση στη σκηνή, ακόμη και τις μικρές πλάκες μεταξύ τους, αλλά και με το κοινό (πχ όταν προσπάθησε να πει κάτι στα ολλανδικά –η Αμβέρσα ανήκει στο φλαμανδικό κομμάτι του Βελγίου).

Όπως σημείωσα και πιο πριν, δύσκολα περιγράφονται τέτοιες στιγμές, περισσότερο αφήνεσαι να σε συνεπάρουν για να βιώσεις μετά την απόλυτη αμηχανία όταν καλείσαι να μετατρέψεις όλες αυτές τις εικόνες σε ένα κείμενο. Πάντως, υποσχέθηκε ότι θα γυρίσει, αφού ευχαρίστησε για την υποστήριξη της δουλειάς του. Στο Βέλγιο. Στο φινάλε, μετά το American Land που κλείνει πάντα το setlist (όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να το βρουν στο www.brucespringsteen.net) δίνει ένα hug σε όλα τα μέλη, σηκώνει το χέρι ψηλά, και χάνεται χαμογελαστός πίσω από τη θεόρατη κουρτίνα. Και αυτόματα ανανεώνω το ραντεβού μαζί του στην επόμενη ευρωπαϊκή περιοδεία, είτε εμφανιστεί σόλο, είτε με την E-street band, είτε με κάποιο νέο πρότζεκτ. Γιατί είναι πολλά περισσότερα από «το αφεντικό»: μια μουσική ιδιοφυία και ένας χαρισματικός περφόρμερ.

*Photos: Αρχείου / Google Images