Ημερομηνία: 05 Δεκεμβρίου 2006, Τόπος: Βρυξέλλες, Le Botanique, Κείμενο: Νίκος Βογιατζής

Θα ξεκινήσω ως εξής: Πείτε μου αν ποτέ στην Ελλάδα θα συνέβαινε να ερχόταν μια μπάντα όπως οι Long Blondes, που καλώς ή κακώς έκαναν αίσθηση και συζητήθηκαν με το ντεμπούτο άλμπουμ τους, και να πλήρωνε κάποιος 7 ευρώ (εγώ, που έχω κάρτα μέλους στο Βοτανικό) ή 10 ευρώ στην προπώληση (ο καλός φίλος Jörn, που δεν έχει). Και το λέω αυτό γιατί άκουσα για κάτι 40άρια και 45άρια για τους Kaiser Chiefs και πήρα …ανάποδες! Για να συνέλθουν κάποιοι κύριοι εκεί στην πατρίδα! Εκτός αν βρήκαμε αφορμή που κομμάτι τους έπαιξε αρκετά σε διαφημιστικό σποτάκι  γνωστού μουσικού καναλιού και φουσκώσαμε τις τιμές. Για να το θέσω αλλιώς: Στις 14 Φεβρουαρίου έρχονται οι Kasabian, που έχουν κι ένα δίσκο παραπάνω, στο φόρτε της καριέρας τους πιθανόν, και η προπώληση κοστίζει 16 ευρώ. Διαφορά νοοτροπίας…

Πάμε παρακάτω: οι Long Blondes σε κάποια έντυπα πλασάρονται ως διάδοχοι των Pulp. Γραφικότητες… Το μόνο κοινό σημείο είναι η καταγωγή (Sheffield), από κει και πέρα, εκτός του ότι απουσιάζει μια αινιγματική ιδιοσυγκρασία/ περσόνα όπως αυτή του Jarvis Cocker, μουσικά ρέπουν περισσότερο προς indie/ garage μονοπάτια πλαισιωμένα με ολίγον από 60ς. Φαίνεται στην Αγγλία υπάρχει μια έντονη ανησυχία να βρουν οπωσδήποτε τους νέους «κάτι». Οι Coldplay, για παράδειγμα, ξεκίνησαν ως οι νέοι Radiohead, μετά όχι, όχι, κάναμε λάθος, είναι οι νέοι U2, τώρα είμαστε στη φάση που τους θεωρούμε απλά τους Coldplay, και ταυτόχρονα τη μεγαλύτερη μπάντα στον πλανήτη, γιατί αυτή μπορεί να προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από το «νησί». Για να μην αναφέρουμε ότι επί σαράντα χρόνια κρατά η αναζήτηση των νέων Beatles, και αφού περάσαμε από ίσα με σαράντα υποψηφιότητες (με επικρατέστερη αυτή των Oasis, βεβαίως, βεβαίως) καταλήξαμε ότι απλά τα σκαθάρια ήταν ανεπανάληπτα.

Με ένα μέτριο δίσκο (Someone to drive you home) έφτασαν στο Βέλγιο για πρώτη φορά, όπως δήλωσαν, και με αρκετή όρεξη, όμως στο λάιβ αποδείχτηκαν ακόμα πιο μέτριοι. Δεν αισθάνομαι ότι αποκόμισα κάτι από τη βραδιά, εκτός (και αυτό είναι, μεταξύ μας, που τους σώζει) από την πληθωρική και γιατί όχι, γοητευτική (με κάτι -τονίζω, κάτι- από την κίνηση της PJ Harvey και το ύφος της Karen O, ερμηνευτικά δε σε καλή φόρμα) παρουσία της Kate Jackson, που ‘γεμίζει’ για την πλάκα της τη σκηνή ελλείψει …άλλων! Έχοντας στο πλευρό της ένα διεκπεραιωτικό κιθαρίστα και ντράμμερ, αλλά και δύο καθόλα χαριτωμένες, μουσικά ωστόσο εντελώς ανεπαρκείς θηλυκές υπάρξεις (κιθάρα-πλήκτρα, μπάσο) αποκομίζεις την εντύπωση ότι μια μέρα τους μάζεψε όλους αυτούς και τους έκανε συγκρότημα! Οι κοπελιές που ανέφερα, πρόσεχαν τόσο πολύ ποιο τάστο θα πατήσουν, που σου δημιουργούσαν μονίμως το άγχος ότι θα κάνουν λάθος!

Σαματάς πολύς έγινε στα «Seperated by motorways», «Weekend without makeup», που κεντρίζουν το ενδιαφέρον από το άλμπουμ τους αλλά και στο «Once & Never Again», που επαναλαμβάνει με μπρίο το κλισέ : Nineteen, you ‘re only nineteen for God’s sake, you don’t need a boyfriend!

Τέλος, το να παίζεις 45, 50 maximum λεπτά δεν είναι καθόλου cool. Ο κόσμος, που ήταν ιδιαίτερα ζεστός κατά την εμφάνισή τους, αποχώρησε δυσαρεστημένος λόγω της απουσίας του ανκόρ. Αυτά και άλλα πολλά πρέπει, λοιπόν, να αφομοιώσουν οι Long Blondes στην πορεία τους προς την καταξίωση. Αλλά, βέβαια, ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς. Εδώ έχουμε δει συγκροτήματα και συγκροτήματα να μεταμορφώνονται και να …απογειώνονται! Οπότε μπορεί σε τέσσερα χρόνια οι Long Blondes να γίνουν το μεγαλύτερο συγκρότημα του πλανήτη, όπως άλλωστε συνέβη με τα περισσότερα συγκροτήματα που μας υποσχέθηκε η ΝΜΕ τα τελευταία δέκα χρόνια, right?
-Right!

ΥΓ: Άνοιξαν οι Ολλανδοί De Nieuwe Vrolijkheid οι οποίοι ερασιτεχνικά μεν, με διάθεση δε, αποτύπωσαν μινιμαλιστικά ιδέες εμπνευσμένες από τη θορυβώδη παλέτα των Sonic Youth ή των White Stripes, και άφησαν υποσχέσεις.

*Photos: Αρχείου / Google Images