Ημερομηνία: 24 Μαρτίου 2007, Τόπος: E-Werk, Κολωνία, Κείμενο: Νίκος Βογιατζής

Πόσο κουράγιο πρέπει να έχεις για να αποδεχτείς το γεγονός ότι μια από τις αγαπημένες σου μπάντες του σκληρού ήχου αυτοκτονεί επί σκηνής; Ότι αυτό που βλέπεις είναι κάτι άλλο, ένα διαφορετικό συγκρότημα, μια απομίμηση, ένα tribute band; Αυτές και άλλες σκέψεις με απασχολούν από το βράδυ του Σαββάτου και ακόμα είμαι διστακτικός να ακούσω κάποιο από τα τραγούδια τους που με συντρόφευαν τις τελευταίες μέρες και ειδικότερα την παραμονή του live, φοβούμενος μια ακόμα οδυνηρή σύγκριση.

Είχα ετοιμάσει μια ωραιότατη εισαγωγή, για το πόσο τους εκτιμώ σαν συγκρότημα, ποια είναι αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά στοιχεία που τους διαχωρίζουν από τους υπόλοιπους θιασώτες του nu metal (ή alternative metal, για τους φανατικούς των ταμπελών), την εξέλιξή τους και τη διάθεση για πειραματισμό, τη φωνή του Moreno. Όμως όταν από την απογοήτευση αναγκάζεσαι να αποχωρήσεις από το λάιβ πριν καν τελειώσει, μια τέτοια αντίφαση θα έμοιαζε στα μάτια του αναγνώστη ένα κακόγουστο αστείο. Την απόφαση την πήρα νωρίς, συγκεκριμένα στο σημείο όπου κατάφεραν να κατακρεουργήσουν ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι, το Be Quiet and Drive (Far Away), δυστυχώς για μένα όμως την υλοποίησα αργότερα. Το πραγματικά αστείο είναι ότι για πρώτη φορά έχω το setlist, το οποίο αντέγραψα με ενθουσιασμό από τον ηχολήπτη λίγα λεπτά πριν αρχίσει η συναυλία, μην μπορώντας σε εκείνο το σημείο να προβλέψω ότι δε θα μείνω μέχρι τέλους να επαληθεύσω την τήρησή του. Σας το παραθέτω με κάθε επιφύλαξη.

Και πάμε στα του Σαββάτου: τα τραγούδια των Deftones είναι δομημένα έτσι ώστε ο Moreno να επωμίζεται κατά κύριο λόγο το μελωδικό μέρος (κάτι που λατρεύω) και οι υπόλοιποι να δημιουργούν συχνά το κατάλληλο χαλί για να μπορέσει να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Είναι πολύ απλό: όταν αυτός δεν τραβάει, τα κομμάτια χάνουν μεγάλο ποσοστό από τη δυναμική τους. Η ικανότητά του να μεταπηδάει με άνεση από τα κανονικά στα brutal φωνητικά και από τις υψηλές στις χαμηλές νότες, από τις εσωστρεφείς ερμηνείες (βλ. verse στο Change –in the house of flies) στα δαιμονικά ξεσπάσματα (εδώ δεν χρειάζεται να αναφέρω παράδειγμα!) οριοθετεί, θα έλεγα, μαζί βέβαια με τις ηλεκτρονικές προσθήκες και τις indie επιρροές που ποτέ δεν αρνήθηκε ο φρόντμαν τους, την καινοτομική συμβολή του συγκροτήματος από το Sacramento στο χώρο και δικαιολογεί για ποιους λόγους ακριβώς κέντρισαν το ενδιαφέρον ακροατών που δεν ανήκουν παραδοσιακά σε αυτόν. Πρώτο πρόβλημα• οι τεράστιες ηλεκτρονικές βοήθειες που εισπράττει ο Moreno δεν του επιτρέπουν να ερμηνεύσει, χωρίς να εξετάζω αν όντως είναι σε θέση. Μου έδωσε την εντύπωση ότι είτε δεν μπορεί, είτε δεν θέλει, δεν έχει όρεξη, δεν έχει έμπνευση πάνω στη σκηνή. Έπειτα, μπορεί η εκκωφαντική ένταση να καλύψει τις αδυναμίες; Δε νομίζω. Με ερμηνεία αδιάφορη και ανεξήγητα επιθετική, το μόνο που κατάφερε είναι να στερήσει από τα κομμάτια το χρώμα τους, το οποίο ο ίδιος έδινε με τη φωνή του, και τελικά το μοναδικό που θύμιζε Moreno ήταν το χαρακτηριστικό μαύρο σορτσάκι και οι κάλτσες μέχρι το γόνατο που εξακολουθεί να φορά.

Για να μη μιλήσω για τους αγαπητούς Carpenter και Cheng. Για τον μεν πρώτο, επιγραμματικά θα έλεγα: ήχος κακός και μπερδεμένος, χαμένα ριφ, απλούστευση, επανάληψη. Ο δε Cheng, σε σημεία περιορίστηκε να χτυπιέται από το να παίζει το μπάσσο του• μάλλον τον ενημέρωσαν από το κοντρόλ ότι μέσα στο γενικότερο χαμό δεν ακούγεται καλά, anyway. Να μην ξεχάσω ωστόσο να πω δυο καλά λόγια για τον πολυχώρο με industrial αισθητική E-Werk, που μου θύμισε αναπόφευκτα Τεχνόπολη.
Είναι πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίνω στο σύμπαν των Deftones. Πώς μπορώ να μιλήσω για παρακμή ή κάτω βόλτα, όταν το άλμπουμ που έβγαλαν λίγους μήνες πριν ήταν σε υψηλά επίπεδα, και θα μπορούσε άνετα να βάλει υποψηφιότητα για το καλύτερό τους αν δεν υπήρχαν ένα δυο χαζά κομμάτια, όπως π.χ. το Pink Cellphone. Αντίθετα, μετρήστε: Hole in the earth, KimDrackula, Combat, Cherry Waves, κ.ά. Από την άλλη, διαβάζω σε πρόσφατη συνέντευξη του Moreno στο Kerrang να διαβεβαιώνει ότι έχει κόψει τα ναρκωτικά, ακούει Godspeed You! Black Emperor και ουσιαστικά «δείχνει» τον Carpenter για την προσκόλληση στα κλισέ και την αισθητική του nu metal. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Το πρόβλημα δεν εστιάζεται στα κλισέ και στον σκληρό ήχο, παρά μόνο στη γενικότερη αντίφαση που προκύπτει από τα λάιβ, τις δηλώσεις, τα άλμπουμς, τη στάση του συγκροτήματος και τις προτιμήσεις του κάθε μέλους. Το μέλλον θα δείξει πώς ακριβώς θα χειριστούν την κρίσιμη αυτή καμπή στην ιστορία τους, με δεδομένο πια μειονέκτημα ότι η άνθιση που γνώρισε το nu metal έως και τις αρχές των 00ς, πλέον δεν υφίσταται.

Είναι μεσημέρι Κυριακής και επιτέλους βάζω να ακούσω στο iPod κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο, στη συνέχεια το Drive, όπως αποτυπώθηκε το έτος 1997 στο δίσκο Around the fur. Όπως αποτυπώθηκε στο κομμένο, δυστυχώς, βιντεοκλιπ των 3.30 λεπτών, όπου ένας Moreno πιο νέος ερμήνευε το κομμάτι, σε πλήρη αρμονία με τη μουσική και με τα κατάλληλα ξεσπάσματα, και όχι ως «παράφρων» 33άρης που χτυπιέται ανεξήγητα για να εκμαιεύσει το head banging των πιτσιρικιών στις μπροστινές σειρές, εκτελώντας αδιάφορα τη δουλειά του (το εκτελώντας ας ερμηνευτεί και με τις δύο έννοιες). Από τότε, δυστυχώς για μένα, έχουν περάσει δέκα χρόνια. Άργησα…

Setlist: Korea, Feiticeira, Digital Bath, Knife Prty, Be Quiet And Drive (Far Away), My Own Summer (Shove It), Lhabia, Beware, Root, Nosebleed, Hole In The Earth, Cherry Waves, Passenger, Around the Fur, KimDracula, Minerva, Bored
Encore:
Back To School (Mini Maggit), Change (In The House Of Flies), 7 Words.

*Photos: Αρχείου / Google Images