Πριν από ένα χρόνο οι περισσότεροι rock d j’s του ελληνικού ραδιοφώνου θα ορκίζόνταν ότι ένα live των Guns N’ Roses δεν είναι παρά μια κακή ανάμνηση. Ένας λόγος ήταν η πολύ σύντομη εμφάνισή τους το ’93 καθώς και το γεγονός ότι τα ιδρυτικά μέλη πέραν του Axl έχουν ακολουθήσει την δίκη τους πορεία (βλέπε Slash’s Snakepit και Velvet Revolver). Η φετινή τους περιοδεία λοιπόν δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από μια μεγάλη έκπληξη όπως βέβαια και η στάση τους στην Ελλάδα, η οποία οφείλετε στο γεγονός της αναβολής κάποιων ημερομηνιών από την περιοδεία των Rolling Stones. Κανονικά στις 10/07/06 οι Guns N’ Roses θα άνοιγαν για αυτούς σε μια από της συναυλίες τους.

Αρκετά όμως με την εισαγωγή, ήμασταν μέσα στον χώρο κατά τις 8 ενώ παράλληλα έπαιζαν οι Star-Star. Παραμένοντας ευγενικός θα περιοριστώ στο ότι άφησαν σχεδόν όλο το κοινό εντελώς αδιάφορο. Στο τέλος του σετ τους “εκτέλεσαν” και ένα medley των Sister of Mercy καθώς και το Sonic Reducer των Dead Boys.

Υπήρξε μια σχετική αναμονή ή οποία απλά μεγάλωνε την απορία για δυο-τρία πράγματα. Αν θα είναι πολύ χοντρός ο Axl (οι φωτογραφίες του 2001-2002 τον έδειχναν αρκετά κιλά παραπάνω) , αν θα του βγαίνει η φωνή και τέλος αν θα παίξουν παραπάνω από μια ώρα και τριάντα λεπτά.
Στις 10:05 δύο από τις τρεις είχαν λυθεί. Ο Axl Rose όντως έχει κάποια παραπάνω κιλά πλέον αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι χοντρός. Επίσης η φωνή του κρατάει ακόμη, όχι 100% αλλά αρκετά για να ξεσηκώσει όλο το πλήθος με το “Welcome to The Jungle”. Ακολούθησαν και άλλες από τις πρώτες επιτυχίες όπως τα “It’s So Easy” και “Mr Brownstone” καθώς και μεταγενέστερες,  το “November Rain” (με εισαγωγή από το “The Asshole Song”) και το “Knocking on Heavens Door”. Παρουσίες από τα παλιά είχαμε τον Dizzy Reed στα keyboards και τον  Izzy Stradlin ως guest στα “Patience” και “Nightrain” . Ο Axl έβγαλε μια συναυλία περίπου δύο ωρών και ενός τετάρτου απαντώντας και στο τελευταίο μας ερώτημα για το πόσο θα αντέξει. Η μισή ώρα περίπου ήταν σόλο γεμίσματα αλλά όπως και να έχει ήταν OK.

Από καινούρια κομμάτια μας παρουσιάσαν τα “The Blues.”, “Better” και το “Madagascar”. Ο κόσμος ζήταγε το “Civil War” αλλά λόγο προφοράς ο Axl δήλωσε κάνοντας χιούμορ: “What is this? Something about CPR?”. Το “Don’t Cry” το ακούσαμε μόνο σε σόλο εκκαθαριστική εκδοχή από τον Bumblefoot και το “Paradise City” ισοπέδωσε τα πάντα σε ένα πολύ θεαματικό φινάλε με πυροτεχνήματα και βροχή από κομφετί.

Σίγουρα ή νέα μπάντα δεν φτάνει την τελειότητα των αρχικών μελών της μπάντας αλλά με την συνοδεία του Axl είχαμε μια σούπερ χορταστική συναυλία (Μέχρι και διασκευή του “Light my Fire” ακούσαμε.) που για μία από τις ελάχιστες φορές την περιμέναμε καιρό μαζί με όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Χρήστος Αναγνώστου
Photos: Anna Kweskin

www.mygnr.com – site για fanατικούς