Όταν ένα γκρουπ αλλάζει τραγουδιστή, η αντιμετώπιση της νέας του δουλειάς είναι σχεδόν πάντα αντίδραση μηχανική: Σύγκριση με την προηγούμενη φωνή, υπέρ ή κατά, καλύτερο ή χειρότερο; Η σύγκρισή αυτή όμως, είτε θετική είτε αρνητική, θαρρώ πως δεν ωφελεί ούτε τους απερχόμενους ούτε τους επερχόμενους. Έτσι λοιπόν προσπάθησα ν’ αποφύγω τις όποιες συγκρίσεις και να δω το Persona, τη νέα δουλειά των Film, ως ένα ξεχωριστό, αυτόνομο άλμπουμ. Και φυσικά, αποφεύγοντας την ταμπέλα «ελληνικό γκρουπ, so take it easy». Η ελληνική σκηνή δεν είναι νεόφυτη, έχει πολλές αξιόλογες στιγμές και θα ήταν άδικο και για τους καλλιτέχνες αλλά και για τους ακροατές ν’ αντιμετωπίζεται με άλλα μέτρα και σταθμά.

Τρίτο λοιπόν άλμπουμ για τους Film μετά από δύο χρόνια απουσίας. Πώς διαμορφώθηκε η τραγουδοποιία τους στο διάστημα αυτό; Οι ίδιοι στο δελτίο τύπου τους μάς λένε πως, μετά από ένα μεγάλο διάστημα πειραματισμού, κινήθηκαν σε μια διαφορετική ηχητική κατεύθυνση, με έντονες επιρροές από τα ηχοτοπία του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Με τη βοήθεια της Ιφιγένειας Atkinson και της Evira (των Abbie Gale) στα φωνητικά και του Χρήστου Λαϊνά στην παραγωγή, οι Film συνδύασαν κιθάρες, synths, πνευστά και έγχορδα και έφτιαξαν μια συλλογή τραγουδιών που άνετα μπορεί ν’ αποτελέσει soundtrack σινεφίλ κινηματογραφικής ταινίας. Και είναι μια συλλογή όπου δεν σου περνάει ούτε μία φορά από το μυαλό πως αυτό που ακούς είναι made in Greece. Απεναντίας, η σκοτεινή (πόσο χιλιοφορεμένη αυτή η λέξη, αλήθεια), αγχωμένη, κλειστοφοβική σε σημεία φύση του σε ταξιδεύει μακριά, από την early ’80s, απέναντι πλευρά του Ατλαντικού μέχρι πίσω στη γηραιά ήπειρο, για νυχτερινές εξορμήσεις στις μητροπόλεις της δυτικής Ευρώπης. Τα ταξίδια αυτά μπορεί να είναι είτε επιστροφή σ’ ένα μέρος που σήμαινε πολλά, είτε η εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου, είτε ένα one way ticket σε άγνωστο προορισμό. Το πρώτο κομμάτι λοιπόν του Persona, το Airbus, μού θύμισε Νέα Υόρκη κάποια φθινοπωρινή βραδιά και έχει κάτι το βροχερό, αποπνικτικά αστικό και τόσο, μα τόσο νοσταλγικό που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε άλμπουμ των Interpol. Η περιπλάνηση των Film στην αμερικανική μεγαλούπολη συνεχίζεται στο δεύτερο κομμάτι, The Slip κι έπειτα το… Airbus διασχίζει πάλι τον Ατλαντικό κι επιστρέφει στην Ευρώπη, όπου και θα παραμείνει. Πρώτος σταθμός, Berlin, με ξεναγό την Ιφιγένεια Atkinson. Από εκεί οι Film θα κινηθούν δυτικά μέχρι να φτάσουν στη γηραιά Αλβιώνα (Private, TMWTS -με την Evira των Abbie Gale στα φωνητικά-, Prince). Όσοι κουράστηκαν από τα ταξίδια, ευκαιρία να κάνουν μια στάση για ένα…

…Long Coffee Break – και ξαφνικά οι Saint Etienne κυκλοφορούν ένα κομμάτι κατευθείαν από τα sessions του Tiger Bay. Και όλοι οι νοσταλγοί της αιθέριας ποπ των 90’s αναφωνούν γεμάτοι χαρά «Ιt’s about f***ing time»! Ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, που ακούγεται εξίσου άνετα το καλοκαίρι στο beach bar, παρέα με το όμορφο αγόρι/κορίτσι που έπαιζες στα κύματα αλλά και το χειμώνα, με τη βροχή να κάνει ρυάκια στους δρόμους και εσένα να κάθεσαι μόνος στο σπίτι σου, γιατί φυσικά το αγόρι/κορίτσι αυτό εξαφανίστηκε μόλις τέλειωσαν και οι διακοπές…

Το ταξίδι συνεχίζεται μέχρι το τέλος και, ενώ στα κομμάτια που ερμηνεύει ο Δημήτρης Μπόρσης υπάρχουν έντονες αναφορές στις New Wave μπάντες των 80’s, με τη χαρακτηριστική μελαγχολική, νοσταλγική, παγωμένη σχεδόν ατμόσφαιρα, σ’ εκείνα όπου τα φωνητικά αναλαμβάνουν η Ιφιγένεια Atkinson και η Evira των Abbie Gale η ατμόσφαιρα γίνεται πιο γλυκιά, πιο «καλοκαιρινή», πιο ονειροπόλα. Σκόπιμη ή όχι, η εναλλαγή αυτή αναπλάθει μ’ επιτυχία το «στερεότυπο» των παραδοσιακά αντίθετων μα αλληλοσυμπληρούμενων στοιχείων, του αρσενικού και θηλυκού.

Όλοι αυτοί οι ήχοι, οι στίχοι και οι επιρροές, σε συνδυασμό με το εξαιρετικό artwork στο εξώφυλλο και το booklet, τοποθέτησαν το Persona στις πρώτες θέσεις των προσωπικών μου ακροάσεων αυτό το καλοκαίρι –και όχι μόνο, καθώς είμαι σίγουρη πως θα ταιριάξει εξίσου και σε μουντό, βροχερό, φθινοπωρινό φόντο. Σε τελική ανάλυση, οι Film στο Persona κάνουν αυτό ακριβώς που λέει και το όνομά τους:  Μας ταξιδεύουν σε διάφορες γωνιές της Γης έτσι όπως τις έχουμε πλάσει στο μυαλό μας από το σινεμά -και όχι τον «κινηματογράφο», η λέξη «σινεμά» έχει χροιά ταξιδιάρικη, ελαφρώς νοσταλγική και αρκετά πιο μποέμικη. Τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά.