Από το πρώτο κιόλας άλμπουμ, το 1986, οι Pet Shop Boys έπαιζαν με τους -πάντα μονολεκτικούς- τίτλους των δίσκων τους. Έτσι λοιπόν, η ιδέα πίσω από τον τίτλο του Please ήταν ο πελάτης που πηγαίνει στο δισκοπωλείο και ρωτά τον υπάλληλο, «Could I have the Pet Shop Boys, Please?». 23 χρόνια και 9 στούντιο άλμπουμ μετά (χωρίς να υπολογίσουμε τα τέσσερα Disco, τη μουσική για το “Θωρηκτό Ποτέμκιν” και τις διάφορες best of και μη συλλογές), το παιχνίδι με τους τίτλους που παίζουν οι κ.κ. Neil Tennant και Chris Lowe συνεχίζεται και με το δέκατο άλμπουμ τους, το Yes. Αυτή τη φορά όμως το παιχνίδι αυτό μπορεί εύκολα να γίνει μπούμερανγκ και να γυρίσει εναντίον τους, όπως για παράδειγμα στην ακόλουθη υποθετική συνομιλία φαν-υπάλληλου δισκοπωλείου…
ΕΡ: “- Could I have the Pet Shop Boys, Please?”
ΑΠ: “- …Yes? Pet Shop Boys?”
Επιμένετε, δηλαδή; Είστε σίγουροι ότι το θέλετε;
Εύλογη η υποθετική ερώτηση-παύλα-απορία του υπαλλήλου. Διότι η νέα προσπάθεια των PSB πολύ φοβάμαι πως έχει μπει κι εκείνη στον αυτόματο, όπως και η προσωπική μου αγάπη γι’ αυτούς τα τελευταία δέκα χρόνια. Από στιχουργικής πλευράς, ο Neil Tennant σαν να δυσκολεύεται να βρει έμπνευση. Δυστυχώς, ο άνθρωπος που κάποτε έγραφε τρίλεπτα ποιήματα και έπλεκε με τόσο περίτεχνο τρόπο τους έλικες της αγγλικής έχει καταφύγει σε τετριμμένα (και χιλιοτραγουδισμένα) στιχάκια, γραμμένα σε υπεραπλουστευμένη γλώσσα. Οι συνθέσεις του Chris Lowe, από την άλλη, ακολουθούν παρόμοια πορεία. Τα περισσότερα κομμάτια στηρίζονται σε μία μόνο μελωδία που, αντί να λειτουργεί ως κορμός (ή ραχοκοκαλιά, αν θέλετε) του κομματιού, απ’ όπου ξεπετάγονται μελωδικά κλαδιά προς κάθε σημείο του ορίζοντα, στέκεται μόνη της (κι έρημη), σαν… αν πω καλαμιά στον κάμπο θα το έχω παρατραβήξει, ε; Μάλλον. Καταλαβαίνετε όμως…
Αυτό δεν σημαίνει πως το Yes είναι κακό άλμπουμ per se. Απεναντίας, είναι μια αξιοπρεπής προσπάθεια η οποία επισκιάζει εύκολα τα εκατοντάδες σκουπίδια που κατακλύζουν τo ραδιόφωνo, την τηλεόραση, το myspace και ούτω καθεξής, ιδιαίτερα στο χώρο της ποπ μουσικής που αυτόν τον καιρό δεν έχει τίποτα, μα τίποτα αξιόλογο να επιδείξει (πώς άλλωστε, όταν έχει καταληφθεί από τους γόνους διάφορων μουσικών ριάλιτι). Για τα δεδομένα των Pet Shop Boys όμως, το Yes είναι μέτριο, πολύ μέτριο. Παρότι στρατολόγησαν φρέσκο, trendy αίμα στην παραγωγή και τη σύνθεση των νέων τραγουδιών τους (την ομάδα Xenomania), ο πήχυς που έστησαν οι ίδιοι τόσο ψηλά με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους φαίνεται πλέον να βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη. Οι Pet Shop Boys έχουν αφήσει πολύ πίσω τους όχι μόνο την… «αυτοκρατορική» τους περίοδο αλλά και τη βασιλική -μαζί με όλες τις υποδιαιρέσεις της βρετανικής αριστοκρατίας… Έχουν γίνει πλέον πολύ art για να είναι pop και πολύ pop για να είναι art… (αισθάνομαι ότι το έχω παραξηλώσει με τα λογοπαίγνια και τις παρομοιώσεις, αλλά PSB είναι αυτοί, έτσι μας έμαθαν και παίζουμε πλέον με τη δική τους μπάλα). Θα μπορούσε μάλιστα να σκεφτεί κανείς ότι το Brit award που τους απονεμήθηκε φέτος για τη συνολική τους προσφορά στα μουσικά τεκταινόμενα ήταν, εκτός από αναγνώριση και επισφράγισμα της καριέρας τους, κι ένας ευγενικός τρόπος για να πει κανείς «ωραία μας τα είπατε τόσα χρόνια και σας ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό, δώστε τώρα τόπο στα νιάτα και αποσυρθείτε με αξιοπρέπεια όσο είναι ακόμα καιρός»…
Ας δούμε όμως και τη θετική πλευρά, τα κομμάτια που αξίζει να ακούσετε, που έχουν κάτι καινούριο να πουν (ή λένε κάτι παλιό με καινούριο κι ενδιαφέροντα τρόπο). Είναι τα ακόλουθα πέντε (σε αλφαριθμητική σειρά), μια συγκομιδή αρκετά φτωχή από τα 11 συνολικά τραγούδια που περιέχει το Yes:
Love Etc (Απίστευτα κολλητικό electro, απίστευτα μελωδικό, εξαιρετική επιλογή για πρώτο single, μπράβο, μπράβο!)
Vulnerable («φθινοπωρινό» mid tempo με διάχυτη μελαγχολία, όπως μας έχουν καλομάθει οι Pet Shop Boys. Στιχουργικά δε, είναι το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Μία ακόμη απόδειξη πως, όταν ο δημιουργός πονά, το δημιούργημα γίνεται μεγαλούργημα.)
More than a dream
Building a wall (Με τη φωνητική συνδρομή του Chris Lowe, ναι, ναι, ναι!!!)
The way it used to be (Η μελαγχολία φαίνεται πως είναι το χάρισμα και ταυτόχρονα η κατάρα των PSB και αυτό φαίνεται ακόμη μία φορά στο 80’s, Madonn-ικό TWIUTB. Α love at first sight.)
Τα υπόλοιπα, μετά λύπης το λέω, καλύτερα να τα ξεχάσετε… εγώ το έκανα ήδη. Από το σαμπλάρισμα Τσαϊκόφσκι (Καρυοθραύστης) σε μια αντιγραφή του παλαιότερου Se a vida e (All over the world –πολύ φοβάμαι πως θα είναι το δεύτερο single), στα τύμπανα της εισαγωγής του Legacy που θυμίζουν (μόνο) τις παλιές, καλές εποχές του Paninaro, το αποτέλεσμα είναι από αδιάφορο στην καλύτερη περίπτωση μέχρι …embarrassing στη χειρότερη. Κρίμα. Καλύτερα θα ήταν να είχαν κυκλοφορήσει ένα EP με πέντε καλά κομμάτια και να είχαν αφήσει τα υπόλοιπα στα συρτάρια τους. Κάτι που είναι λυπηρό μεν γιατί η ακμή και η παρακμή ενός από τα πιο επιδραστικά και ανθεκτικά στο χρόνο γκρουπ αποτυπώνεται ανεξίτηλα στις κυκλοφορίες τους, αναμενόμενο δε, αφού έχουν περάσει 25+ χρόνια από την πρώτη τους κυκλοφορία.
Η «σούμα» λοιπόν του άλμπουμ και της προσπάθειας αυτής για …κριτική είναι η εξής: Το Yes είναι ένα μέτριο άλμπουμ που όμως έχει καλές, αρκετά καλές στιγμές. Σε αυτές μάς θυμίζει γιατί τους αγαπήσαμε και μας δίνει πέντε παραπάνω λόγους για να συνεχίσουμε να τους αγαπάμε. Στις υπόλοιπες έξι δοκιμάζει τα όρια των αντοχών μας, σαν να καταπίνεις έξι γεμάτες κουταλιές μουρουνέλαιο (έλεος πια με τις παρομοιώσεις, φτάνει!). Το αποτέλεσμα; Παρόλο που το Yes χάνει 5-6 στα σημεία, (εμείς οι fans) θα το αγοράσουμε, θα χαζέψουμε το εξαιρετικό artwork (η οπτική παρουσίαση εξάλλου του έργου των PSB ήταν, είναι και θα είναι άψογη), θα μελετήσουμε το ένθετο με τους στίχους και τις φωτογραφίες, θα περάσουμε τα (καλά) τραγούδια στο λάπτοπ και θα το βάλουμε στο ράφι, μαζί με τα υπόλοιπα, ξεσκονίζοντάς το πού και πού… γιατί η πρώτη σου αγάπη είναι και παντοτινή…
Ενδιαφέροντα links:
Το βίντεο του νέου single, Love Etc.
Οι Pet Shop Boys μιλούν για το νέο άλμπουμ:
Σχολιάστε