Είχαμε μια σχετική ανυπομονησία πριν ακούσουμε την καινούρια δουλειά του Ρόμπερτ Σμίθ…πίσω το Μπλάντφλάουερς, μπροστά κάποιες φήμες περί numetal επιρροών, κάπου στη μέση είχαμε βαλτώσει και εμείς ως ‘πρώην’ οπαδοί και νυν αντικειμενικοί κριτές…ήταν και κριτικές που μιλούσαν για ‘καλή κιθαριστική δουλειά’ και λέγαμε μια από τα ίδια…σα να λέμε ‘ελπιδοφόρος, εξελίξιμος, επένδυση’ στο ποδόσφαιρο…ωσπου μπήκε ο σύμπακτος δίσκος στο μηχάνημα…μετά από αρκετές ακροάσεις και ιδιαίτερη προσοχή στο καινούριο σινγκλάκι όπως φρόντιζε να υπενθυμίζει το εξώφυλλο είχαμε αποφανθεί…’Τι μαλακία είναι αυτό’…Πιπέρι στο στόμα να μάθεις να βρίζεις…

Αυτός ο σκελετός των 17,20 Ευρώ μας συντρόφευε στο άνυδρο ερημονήσι για κάμποσες νότες…ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε πριν πέσουμε στο νερό…και όλα άλλαξαν…

…γνωστό τοις πασι ότι η μουσική είναι υδρόβιος…βουτάς από το ερημονήσι που βρισκόσουν και αρχίζεις να κολυμπάς προς την επόμενη βρχονησίδα που θα ανατείλει στο χάρτη του αυτιού σου…φυσικά για να μπορείς ν’ αντεπεξέλθεις πρέπει ν’ αναπνέεις έξω από το νερό της μελωδίας που δημιουργούν τα μουσικά όργανα και που εισχωρεί στους πνεύμονές σου (ιδιαίτερα αν είσαι άσχετος με τη δημιουργία της μουσικής)…για να μπορείς λοιπόν να πάρεις τις απαραίτητες ανάσες μεσολαβεί ο τραγουδιστής, σα μεταφραστής των ηχοκυμάτων που θέλουν να σε σκεπάσουν…ο τραγουδιστής λοιπόν είναι η μοναδική έννοια που σε φέρνει στην επιφάνεια και σε οδηγεί με τη φωνή του στην επόμενη ακτή, η οποία μπορεί και να βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων…αυτός είναι το δελφίνι, ο συνδετήρας του λίπους με το ανθρώπινο…

ας το ξαναπούμε : η μουσική είναι υδρόβιος. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από χώμα και γάλα, χερσόβιος. Επαγωγικά : o άνθρωπος μπορεί να βουτά στη μελωδία κατακόρυφα, όλος με το κεφάλι προς τα κάτω, αλλά ΔΕΝ μπορεί να γίνεται θαλάσσια νότα, χρειάζεται το ξερονήσι του που θ’ αράξει για να πάρει μέρος στο επόμενο διαφημιστικό (ας πούμε) και θα προετοιμαστεί να ξανοιχτεί γυμνός στον ωκεανό της μουσικής σιγοψιθυρίζοντας τους στίχους που του αρέσουν.

Συμπέρασμα : ΜΑΛΑΚΙΕΣ.

Ο άνθρωπος πλέον είναι αμφίβιος! Για να μην πούμε υδρόβιος. Γιατι? Μα η ΦΩΝΗ του Ρόμπερτ Σμίθ πέρα από τις κλεψύδρες καταργεί πλέον και την αδυναμία των θνητών να ζήσουν στο νερό. Από μόνη της και μόνη της μουσικό όργανο σε τραβάει γλυκά μέσα στο νερό, και σε αφήνει να απολαύσεις το βυθό χωρίς τη μέριμνα να ξαναβγείς στην επιφάνεια για να αναπνεύσεις. Είναι τέτοιο το χρώμα της που ξέρεις ότι κλείνοντας τα αυτιά σου δε θα χρειαστεί ποτέ να αφουγκραστείς το σκοτάδι για να σχίσεις την επιφάνεια του νερού. Ποτέ οι αποχρώσεις δε θα είναι αρκετές για να γεμίσουν το λαρύγγι του Ρόμπερτ, γι’ αυτό και σε μας δε μένει παρά να απολαμβάνουμε τη αμφυπόστατη ζωγραφιά που αναπνέουν τα λέπια πόροι μας. Τα ξερονήσια μπορούν να αναρωτιούνται τι έγινε ο σκελετός…

The Cure
Geffen Records
28 June 2004

Lost
Labyrinth
Before Three
The End Of The World
Anniversary
Us Or Them
alt.end
I Don’t Know What’s Going On
Taking Off
Never
The Promise
Going Nowhere