Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, λέει ο λαός…, αλλά θα ήταν αδόκιμο να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο ρητό (αναλογικά) για μία ολόκληρη χρονιά. Ακόμα κι αν ανατρέξουμε στην ιστορία, ο Ιανουάριος δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος μήνας των απανταχού δισκογραφικών εταιρειών για μεγάλες και σημαντικές κυκλοφορίες, αν και πλέον όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στο χώρο της μουσικής (βιομηχανίας), οι όποιες “παραδόσεις”, συνήθειες και προκαταλήψεις φούσκωναν κάποτε το κεφάλι αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις, φαίνονται να έχουν κάνει φτερά και να έχουν αντικατασταθεί από το άγχος για την δεδομένη κατάρρευση των κανόνων της σχετικής αγοράς, όπως αυτή λειτουργούσε κάποιες …δεκαετίες πριν.

Ακόμα κι έτσι όμως, (μου) φαίνεται σχεδόν ειρωνικό που ότι καινούριο έχει πέσει στα χέρια μου αυτές τις 30 πρώτες μέρες της νέας χρονιάς με αφήνει σαφώς ανικανοποίητο με ελάχιστες εξαιρέσεις που από μόνες τους δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον τίτλο “Nice Fresh Music”, το όνομα δηλαδή της playlist που συντηρώ στο iTunes για να είμαι σε επαφή και να αξιολογώ οτιδήποτε νέο και -φαινομενικά- ενδιαφέρον έχει μόλις κυκλοφορήσει (ή πρόκειται να κυκλοφορήσει στο εγγύς μέλλον).

θεωρούνται από κάποιους το next big thing της πειραματικής indie/alternative σκηνής της Μεγάλης Βρετανίας (κι όχι μόνο). Κάποιοι τους έχουν στο μυαλό τους ως τους (όχι-και-τόσο-ηλεκτρονικούς) πατέρες των XX και ίσως να μην είναι τυχαίο ότι τα δύο σχήματα επέλεξαν να περιοδεύσουν μαζί για τους επόμενους τρεις μήνες. Χωρίς να είμαι μεγάλος fan του πρώτου τους εγχειρήματος (Beat Pyramid – 2008) ομολογώ ότι οι προοπτικές που διαφαίνονταν από την πρώτη αυτή δουλειά τους με είχαν συνεπάρει αρκετά ώστε να περιμένω με αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον οτιδήποτε καινούριο. Το “Hidden” κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες χωρίς να καταφέρει να φανεί άξιο των (δικών μου) προσδοκιών. Μπορεί το “Three Thousand” να λάμπει από το πρώτο δευτερόλεπτο και το “We Want War” να σε βάζει στη διαδικασία να ασχοληθείς μαζί τους με “ανοιχτό μυαλό” αλλά στο τέλος της νιοστής ακρόασης πέρα από τις δύο αυτές καλές στιγμές το μόνο που σου μένει είναι η προοπτική, και φυσικά η διαφορετικότητα που τους χαρακτηρίζει και τους κάνει να ξεχωρίζουν μέσα στον ορυμαγδό των indie κλώνων που τρώμε στη μάπα καιρό τώρα, από όλους αυτούς που μεγάλωσαν με την αφίσα του Curtis στο δωμάτιό τους. Όσο όμως η προοπτική μένει …προοπτική και δεν μετουσιώνεται σε κάτι ουσιώδες, υπαρκτό και συγκεκριμένο, τόσο περισσότερο η εκάστοτε μουσική πρόταση σε κουράζει.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να αμφισβητήσω την μουσική ιδιοφυία που ονομάζεται Stephin Merritt, και σίγουρα στο άκουσμα και μόνο των ονομάτων κάποιων εκ των projects του (Magnetic Fields, Future Bible Heroes, κ.α.) ένα πλατύ χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπό μου… Όπως όμως κάθε μεγάλος τραγουδοποιός, έτσι και ο κύριος Merritt φάνηκε τα τελευταία χρόνια να πέφτει θύμα των ίδιων των εμμονών του. Ο στόχος του επετεύχθη. Ολοκλήρωσε φέτος με το “Realism” αυτό που είχε αποφασίσει να …ονομάσει τριλογία (και συγκεκριμένα “Μη Ηλεκτρονική Τριλογία”) και μας άφησε να περιμένουμε για την επόμενη δουλειά του κάτι που ελπίζουμε ότι θα θυμίζει έστω και από μακριά τα 69 τραγούδια αγάπης με τα οποία τον …ερωτευθήκαμε.

Όταν δεν περιμένεις πολλά, η απογοήτευση είναι μικρότερη…. Ή μήπως όχι; Έχοντας δύο άσημα αλλά σχετικά αξιοπρεπή albums στο βιογραφικό του και μετά από χρόνια συνεχών αναβολών, ο Roberto Conforti αξιώθηκε φέτος να κυκλοφορήσει τη νέα δουλειά (Darkness Prevails) των Pulcher Femina, για να μας θυμίσει αφενός ότι η συγκεκριμένη μουσική σκηνή (synthpop) έχει πιάσει πάτο, κι αφετέρου ότι υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που καθιστούν την “επανάληψη” καλύτερη από την …δήθεν ανανέωση. Η μελωδία και το συναίσθημα που χαρακτήριζε ένα μεγάλο μέρος των προηγούμενων δίσκων του, έχουν αντικατασταθεί από μια απόλυτα βαρετή ηχητική φλυαρία σε τέτοιο βαθμό που θα προτιμούσαμε αντ’ αυτού κάτι απόλυτα παρεμφερές με το Fallen Angel ή το Shadows Of the Lovers.

Αντικρίζω –χρόνια τώρα- πολλά έκπληκτα βλέμματα κάθε φορά που υποστηρίζω ότι (για μένα) οι Massive Attack τελείωσαν στο “Protection”. Δύο υπέροχα albums που όμως δεν είχαν συνέχεια στην μετέπειτα (παγκοσμίως πολύ πετυχημένη – από εμπορικής απόψεως) πορεία της βρετανικής μπάντας. Και μπορεί να το έχω πάρει απόφαση ότι πρέπει να είμαι ο μόνος σε ολόκληρο τον πλανήτη ΓΗ που έχει τη συγκεκριμένη άποψη, αλλά να που και η επερχόμενη δουλειά τους μου αφαιρεί κάθε κίνητρο που μπορεί να είχα για αναθεώρηση και επανεκτίμηση. Το “Heligoland” φαίνεται να είναι με διαφορά ότι πιο κακό και αδιάφορο έχουν κυκλοφορήσει. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, μπροστά στο τελευταίο αυτό δημιούργημα – φιάσκο, το Mezzanine και το 100th Window μοιάζουν με αριστουργήματα…

*photo ©FallenRox