Ήταν ένα από τα συνηθισμένα, βαρετά πρωινά στη Baker street με τη μόνη διάφορα ότι κάποιες χλωμές αχτίδες ήλιου κεντούσαν μια υποψία αισιοδοξίας στο πρόσωπο του Σερλοκ. Περιέργως δεν είχε βυθιστεί το προηγούμενο βράδυ στην αγκαλιά της μορφίνης – κάτι που τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερο συνήθιζε – αν και τα παλικαριά από το σύνδεσμο της Λίβερπουλ του είχαν κάνει την καθιερωμένη, εθιμοτυπική επίσκεψη φέρνοντας του τα δώρα τους από την προηγούμενη εκδρομή. Αντίθετα, όταν μπήκα στο δωμάτιο στεκόταν στην άκρη του παραθύρου έχοντας στα χέρια του ένα μοιρογνωμόνιο σα να ήθελε να υπολογίσει το σχήμα του πεπρωμένου του. Δυστυχώς φαίνεται ότι τον διέκοψα από μια πολύ σημαντική ενασχόληση, το πρωινό του ήταν απείραχτο, ο αχνιστός καφές είχε γίνει μια λιμνάζουσα καχεκτική ανάμνηση και τα κουλουράκια έδειχναν πέτρινα.
Το υπόλοιπο του πρωινού αφιερώθηκα στην ανάγνωση των περιοδικών που μόλις είχαν φτάσει (Zillo, Sonic Seducer ενώ για το τέλος άφησα το αγαπημένο μου Orkus) ενώ ο Σερλοκ προσπαθούσε να σκαλίσει μερικές αξιομνημόνευτες νότες με το βιολί του στο άκαμπτο τοίχο που υψωνόταν ανάμεσα στον ίδιο και τη μουσική. Ήταν γεγονός ότι το ταλέντο του δεν εκτεινόταν και στο χώρο της μουσικής και ίσως αυτός και να ήταν ένας από τους λόγους – δηλ.  η άνοια – που ασχολούνταν με κάτι “δύσκολο” γι’ αυτόν ενώ ποτέ του δε χώνεψε τους Sieben… ποιος να το έλεγε ότι ο σημαδιακός αυτός αριθμός που ο Matt Howden είχε επιλέξει για να ονομάσει το πόνημα του θα έμπλεκε σ’ αυτήν την περίεργη ιστορία που ετοιμάζομαι να εκθέσω…

Δεν ήταν πριν τις 12 όταν η οικονόμος μας εμφανίστηκε δειλά στο κατώφλι του καθιστικού.
“Κύριε Χολμς, κύριε Γουώτσον… σας ζητά ένας κύριος… φαίνεται πολύ ανήσυχος… δε μοιάζει από τους κόκκινους… “.
Τα μάτια του Χολμς έλαμψαν δυνατά κάτι που δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω μέσα στο σύθαμπο που είχε προκαλέσει η ενοχλητική ομίχλη και είχε κάνει το δωμάτιο να σκοτεινιάσει.
“Πες του να περάσει!”. Γύρισε απότομα το κεφάλι του προς το μέρος μου, “επιτέλους αγαπητέ μου Γουώτσον… είμαι σίγουρος ότι αυτή η υπόθεση θα ακονίσει λίγο τους σκουριασμένους τροχούς του μυαλού μας. “Ήταν πραγματικά ενθουσιασμένος, περίμενε την εμφάνιση του περίεργου επισκέπτη ενώ ταυτόχρονα είχε ανάψει τη μηχανή έτοιμος για μια εντυπωσιακή εκκίνηση στο στίβο που θα του παρέδιδε ο κοντός, μαυροντυμένος και με πλάτυνε μαλλί κύριος που μπήκε με ορμή μαραθωνοδρόμου που ενώ του είχαν υποσχεθεί 42 χιλιόμετρα δεν είχε διανύσει παρά μόνο μερικά μέτρα και έχασε το δρόμο.

Ο κοντός αυτός κύριος μου ήταν απόλυτα γνωστός. Κοιτάζοντας τον θα έλεγε κανείς ότι ήταν ένας από εκείνους που έχοντας δοκιμάσει την τύχη τους στο χρηματιστήριο πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Αν και τον είχα θαυμάσει παλαιοτέρα στο Hammersmith ν’ ανοίγει τη θρυλική συναυλία του Lemmy, αλλά και αργότερα σε κάποιες μικρότερες pub του Βόρειου Λονδίνου να γεννά ερωτοτροπώντας με τα keyboards κάποιες τρομερά εθιστικές χορευτικές μελωδίες που τίκτονταν στα παλλόμενα κορμιά των κορασίδων που τον λάτρευαν, τώρα φαινόταν να έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος της αυτοπεποίθησης του. Το ταλέντο του ήταν αναμφισβήτητο, για το χαρακτήρα του ήταν που λέγονταν πολλά. Αλλά έτσι και αλλιώς δεν έδινα μια όταν κουμπωμένος η όχι διασκέδαζα στα βρώμικα dancefloors του Λονδίνου κάτω από τους υπέροχους ήχους των δημιουργημάτων του.

Για το Σερλοκ όμως ο παχύς αυτός αδένας μεταξύ της δικής μου απόλαυσης και της δικής του μηδαμινής εδώ που τα λεμε αναρριχητικής ικανότητας στο στόμιο της χορευτικής μουσικής δεν ήταν παρά άλλη μια αφορμή να ξεδιπλώσει τις άπειρες ικανότητες του στη λύση μυστήριων. Ο Χολμς δεν άκουγε τίποτε ηλεκτρονικό, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που η φωτογραφία των ρομποτικών Kraftwerk συνθλιβόταν από τη ζωντανή εικόνα του Robert Smith και του πειθαρχημένου Curtis. Εξάλλου ποτέ δε διάβαζε τον περιοδικό τύπο, από τη μια γιατί θεωρούσε ότι “απλώς σπρώχνουν ατάλαντους καλλιτέχνες στο γκρεμό της ματαιοδοξίας τους ικανοποιώντας συνάμα τις προσταγές των μουσικών εταιριών”, από την άλλη γιατί η ανάγνωση γερμανικών θα του έξυνε μια βαθιά και αγιάτρευτη πληγή που ο χρόνος ποτέ δε θεράπευσε: την επιθυμία του να ζήσει στη Γερμανία και να “φύγουμε επιτέλους από το καταραμένο μηρυκαστικό Ηνωμένο Βασίλειο που τα δόντια του χώνονται όλο και βαθύτερα στην καρδιά μας αναμασώντας όλες αυτές τις britpopαδικες αηδίες. “. Ο Σερλοκ ήταν απόλυτος, γνώριζε ότι ήταν αγγλοσάξωνας και αυτό το θεωρούσε κάτι σαν κατάρα, στην πραγματικότητα ευχόταν να είχε γεννηθεί Γερμανός η έστω Ρώσος. Η παρουσία ενός Smith, η μαντσεστερική καταγωγή ενός Curtis, ο ερχομός του Tibet δεν ήταν ικανές να απαλύνουν τη θλίψη και τον πόνο των αναμνήσεων για ό,τι υπήρξε το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του: τη Leni Riefenstahl. Αλλά ας μην επεκταθώ σε αυτήν τη μάταιη τυμπανοκρουσία των καρδιών τους που τόσο βάναυσα κάλυψε το αποκρουστικό βήμα του τρίτου Reich. Όταν έβλεπε τον αδερφό του που δούλευε στην υπηρεσία της αυτού Μεγαλειότητας συνόδευε κάθε του λέξη με ένα σαρδόνιο υπονοούμενο για την αξιοπρέπεια της βρετανικής αυτοκρατορίας.

Παρά λοιπόν την άγνοια του για τα τεκταινόμενα στην dark alternative ηλεκτρονική σκηνή η εμφάνιση του νορβηγού αγαπημένου μου καλλιτέχνη του έδωσε αμέσως αφορμή για κάποιες αξιοσημείωτες παρατηρήσεις που αν μη τι άλλο εντυπωσίασαν το σημαντικό αυτό μέγεθος στο χώρο του electro κινήματος. Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις ο Χολμς προχώρησε στο κέντρο του δωματίου, μέτρησε για λίγο με τη μάτια του τον άγνωστο γι’ αυτόν επισκέπτη και φρόντισε αμέσως να του κάνει γνωστά τα συμπεράσματα του: “Απ ό,τι καταλαβαίνω πρέπει να ασχολείστε με τη μουσική, για την ακρίβεια με το λεγόμενο dark electro, θα διακινδύνευα τη φήμη μου ίσως αν έλεγα με το EBM παρακλάδι; Επίσης, νομίζω ότι έχετε παρτίδες με την άλλη πλευρά του ωκεανού, ίσως κάποια συνεργασία με τη hip-hop υποκουλτούρα; “χαμογέλασε και συνέχισε: “Νομίζω ότι ανήκετε σε κοινότητα ρασταφάρι και πριν έρθετε εδώ είχατε φαει κρουασάν σοκολάτα και δοκιμάσατε τον περίφημο χυμό ανανά με κανέλλα στο φούρνο της γωνίας. Αλλά τώρα θα προτιμούσα ν’ ακούσω από εσάς το λόγο για τον οποίο ήρθατε και να διαπιστώσω αν μπορώ να σας φανώ χρήσιμος. “

Τόσο ο επισκέπτης μας (που νομίζω ότι ήρθε η ώρα ν αποκαλύψω τ’ όνομα του) , ο Stephan P.  Groth (το μεγαλύτερο δηλ.  ταλέντο στην EBM σκηνή)  όσο και εγώ – που υποτίθεται ότι ήμουν ήδη εξοικειωμένος με την οξυδέρκεια του συγκάτοικου μου – είχαμε μείνει άναυδοι. Ο Groth πήρε το λόγο και κατόρθωσε με δυσκολία να τραυλίσει: “Μα πως τα ξέρετε όλα αυτά; “. Eνα αυτάρεσκο χαμόγελο ζωγράφισε το ανέκφραστο πρόσωπο του Σερλοκ: “Να σας πω: βλέπω μια πεταλούδα να πετά γύρω από τ’ αυτιά σας πράγμα που σημαίνει ότι έχετε από καιρό κατακτήσει τα γερμανικά dancefloors, ενώ μια κρουστά πάγου στην άκρη του αριστερού σας αυτιού υποδηλώνει ότι έχετε φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη στην οροσειρά των DAC (Deutsche Alternative Charts) “, O Σέρλοκ άφησε έναν αναστεναγμό να του ξεφύγει αναλογιζόμενος τις γερμανικές ρίζες που ποτέ δεν είχε. “Όσο για τις παρτίδες σας με την Αμερική, δε θα μπορούσα παρά να κάνω αυτόν τον παραλληλισμό βλέποντας τον ενδυματολογικό σας κώδικα που περιλαμβάνει μπάγκοι παντελόνια αν και ήδη μου είπατε ότι είστε Νορβηγός. ” (Η παγκοσμιοποίηση εκείνη την εποχή δεν είχε τόσο καλούς ριμαδόρους όσο σήμερα και γι αυτό οι ευρωπαίοι εξακολουθούσαν να διατηρούν τις δικές τους στροφές… ) . “Έπειτα οι μαύρες αυτές τρίχες που αχνά διακρίνονται στο μαύρο σας πουκάμισο και είναι τόσο βρώμικες και άναρχα μπλεγμένες μου δείχνουν ότι κάνετε παρέα με ρασταφάρι, τουλάχιστον έτσι το βλέπω. Όσο για το κρουασάν και το χυμό, αυτό πια ήταν μια απλή υπόθεση”, έκλεισε με ένα υπόγεια καλλιεργημένο αλλά γέρα ριζωμένο μειδίαμα το λόγο του.

“Λοιπόν έχω δίκιο ή όχι; “προσέθεσε χαμηλόφωνα.

“Ε, ναι, ναι “βιάστηκε να συμφωνήσει ο Stephan P.  Groth. “Πραγματικα χρόνια τώρα συνήθιζα να βγάζω επιτυχίες που έκαναν τον κόσμο να χορεύει. “Εκεί πετάχτηκα εγώ: “Non stop violence, deep red, bitch, mourn, eclipse, kathy’s song… για να πούμε μερικά. “. Ο Groth ξαναπήρε το λόγο: “Για το πάρε δώσε με την Αμερική έχετε επίσης δίκιο… πρόσφατα συνεργάστηκα με τον hip hop παραγωγό Alon Cohen για τo harmonizer. Επίσης ο κιθαρίστας που χρησιμοποιώ στις περιοδείες μου ανήκει στους οπαδούς του Bob Marley και με μύησε στο κίνημα. Ήδη σιχαίνομαι το πλάτυνε μαλλί… μόνο μια μικρή ένσταση… “.

“Ναι; “

“Ξέρετε δε θεωρώ τον εαυτό μου πλέον μέρος της EBM κοινότητας… παίζουμε future pop… αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιούμε με τους VNV και τους Covenant… όποτε θα προτιμούσα να μιλάμε για future pop… “.

O Σερλοκ κούνησε καταφατικά το κεφάλι αλλά κάποια υποψία προβληματισμού φάνηκε να διαγράφεται. Σηκώθηκε απότομα από την κουνιστή του καρεκλά στην οποία είχε αφεθεί να αιωρείται καθώς ο αιθεροβάτης συνομιλητής του μιλούσε για τους ebm η future pop η όπως αλλιώς θέλετε ονομαστέ τους στροβίλους που δημιουργούσε όταν αποφάσιζε να τινάξει τον κουρνιαχτό της δημιουργικότητας του.

“Να μαντέψω τι θα μου ζητήσετε; “είπε κάπως συνωμοτικά για να προσδώσει τον απαραίτητο τόνο μυστήριου.

“Ναι… “έκανε ο Groth… αμήχανα και πάλι…

(συνεχίζεται…)