“Sounds of The Universe”. Ποτέ άλλοτε οι Depeche Mode δεν ήταν τόσο αντιφατικοί! Οκ, ναι ήταν και με το “Music For The Masses” και ίσως και σε πολλές άλλες στιγμές της μουσικής τους ιστορίας. Εκεί όμως (στο MFTM) η αντίφαση συνίστατο στο ότι έγραψαν κομμάτια που με την ιδιαιτερότητά τους δεν απευθύνονταν στους απανταχού pop fans που θα τους έκαναν αστέρες σε πιο mainstream μονοπάτια, αλλά και πάλι ο κόσμος όχι μόνο δεν ένιωσε να αποξενώνεται, παρά αγκάλιασε τους Depeche και σε μεγάλο βαθμό τους εκτίμησε ακόμα περισσότερο κι από παλαιότερα. Τότε η αντίφαση (ή αν θέλετε η αντίθεση μεταξύ του τίτλου του album και της χροιάς – ατμόσφαιρας των κομματιών) έβγαλε από τα σπλάχνα της κάτι όμορφο, κάτι πραγματικά ποιοτικό και θετικό.

Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η αντίφαση μοιάζει σχεδόν σαν διακωμώδηση. Ο τίτλος και το περιεχόμενο δεν φαίνεται να συμβαδίζουν καθόλου. Καθόλου όμως! Θυμάμαι την απογοήτευση μου με το “Exciter” (κατ’ εμέ το χειρότερο album της αγαπημένης μου μπάντας… τουλάχιστον μέχρι σήμερα!) και προσπαθώ να καταλάβω αν τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα. Ίσως είναι νωρίς για να κρίνει κανείς μια δουλειά των Depeche Mode, αλλά για κάποιον (όπως ο υποφαινόμενος) που τους ακολουθεί από μικρό παιδί, για κάποιον που τους έχει “συγχωρήσει” και στο παρελθόν, για κάποιον που γνωρίζει από πρώτο χέρι τις δυνατότητές τους… αδυνατώ να πιστέψω ότι μπορεί το “Sounds of The Universe” να ληφθεί ως καλό album.

Διαβάζω για συγκρίσεις ανάμεσα στο “Playing the Angel” και το νέο δίσκο. Δεν μπορώ παρά να απορήσω ή τουλάχιστον να διαφωνήσω… Το “Playing the Angel” μπορεί σαν concept στο σύνολό του να μην ήταν πολύ δεμένο, αλλά περιλάμβανε μερικές πολύ καλές στιγμές που έστω και με έναν δύσκολο και “τραχύ” τρόπο κατάφερναν να αναδείξουν την μουσική ωριμότητα και ευφυΐα του Gore αλλά ακόμα και να αφήσουν στο μυαλό μας να αναδυθούν ελπίδες ότι και ο Gahan ωριμάζει και μπορεί να γίνει ένας αρκετά καλός δημιουργός. Το PTA άρχισε να με πείθει ότι ήμουν λάθος που πίστευα ότι ο Gore απλά ..βαριέται!

Επίσης περιείχε ότι καλύτερο είχε προσφέρει δημιουργικά ο Gahan ever στους Depeche Mode (άσχετα αν μετά ο ίδιος σχεδόν αναίρεσε τον εαυτό του με το απαράδεκτο 2ο solo album του). O Gahan εκεί κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του, στο “Sounds of The Universe” μοιάζει σα να γύρισε στο παρελθόν, σε κείνο το μίζερο σκηνικό που καλούμαστε κι εμείς να “μοιραστούμε” κάθε φορά που γεμάτοι ελπίδα ακούμε τον X solo δίσκο του (και γράφω X διότι είναι προφανές ότι τα solo “αριστουργήματα” του Gahan θα έχουν και συνέχεια). Και τελικά δεν ξέρω αν το χειρότερο είναι ότι ο Gore απλά μεγάλωσε και “μαλάκωσε” ή ότι φαίνεται ακόμα μια φορά σα να βαριέται.

Βρίσκω ανούσιο το να συνεχίσω αυτή τη δισκοκριτική κάνοντας ανάλυση των κομματιών, καθότι προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ίσως για μια-δυο στιγμές του “Sounds of The Universe” να αλλάξω γνώμη στο μέλλον. Αυτό επί του παρόντος μου φαίνεται πολύ μακρινό. Σε κάθε περίπτωση αδυνατώ να αποδεχτώ ότι το καλύτερο (για μένα πάντα) κομμάτι του album είναι …ένα track όπως το “Peace”. Προσπαθώ να πάρω θετικά (ή τελοσπάντων θετικότερα από τα υπόλοιπα) το “In Sympathy” αλλά δύσκολα μου βγαίνει. Προσπαθώ να ακούσω το “Wrong” χωρίς την πεποίθηση ότι είναι λίγο σαν κομμάτι σε σχέση με το (τρομερά γλυκό και συμπαθητικό – αλλά σίγουρα όχι και το πιο εντυπωσιακό κομμάτι που έχουν βγάλει οι DM) “Precious”. Νιώθω ότι το “Fragile Tension” θα μπορούσε να είναι φάρμακο σε κάποιου είδους Depeche-Modική έλλειψη και να ακούγεται ως κομματάρα αν και όταν θα είμαι διψασμένος να ακούσω “οτιδήποτε” από Depeche… Αλλά μόνο τότε! Προσπαθώ… προσπαθώ πολύ. Κι αυτό μόνο καλό δεν είναι…

Tracklist

1. In Chains
2. Hole To Feed
3. Wrong
4. Fragile Tension
5. Little Soul
6. In Sympathy
7. Peace
8. Come Back
9. Spacewalker
10. Perfect
11. Miles Away / The Truth Is
12. Jezebel
13. Corrupt