Μήπως τελικά αυτοί οι Ιταλοί αποφάσισαν να πάρουν την αμερικάνικη υπηκοότητα και δεν το πήραμε χαμπάρι; Η απάντηση μπορεί να είναι όχι, τουλάχιστον προς το παρόν, αλλά η μουσική τους σε αυτό εδώ το εγχείρημα τους, μόνο ‘αμερικάνικη’ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί! Και δεν το λέω με καμιά αρνητική προδιάθεση, μην παρεξηγηθούμε κιόλας, απλά γίνεται φανερό πως οι πρώην gothic metallers Ιταλοί έχουν στρέψει πλέον  την προσοχή τους στην πιο πλατιά και ανεκτική αγορά της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού. Και αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές, κάποια από τα μέλη του συγκροτήματος ζούνε μόνιμα πλέον στις ΗΠΑ, οπότε δεν είναι και τόσο παράξενο το γεγονός τελικά!

Ας περάσουμε στο δια ταύτα λοιπόν και ας εξετάσουμε την ουσία του όλου θέματος, την μουσική υπόσταση λοιπόν του νέου δίσκου των Lacuna Coil. Βάζω στοίχημα λοιπόν, πως οι άνθρωποι θα δυσκολεύτηκαν να διαλέξουν το πρώτο single του άλμπουμ. Και αυτή δεν είναι μια καθόλου εύκολη επιλογή όταν έχεις 12 τραγούδια που θα μπορούσαν να κάνουν εξίσου καλά τη δουλειά. Για την ιστορία του θέματος να πούμε πως τελικά το ‘Spellbound’ ήταν αυτό που βγήκε από την ‘κληρωτίδα’. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση το άλμπουμ κύλησε ‘νεράκι’. Η είσοδος του άλμπουμ με τα ‘Ι Survive’ και ‘Ι Won’t Tell You’ αποτελεί μια περιγραφή του ήχου των Lacuna Coil του σήμερα, καθώς η φωνή της (πανέμορφης) Christina Scabbia σε συνδυασμό με τα παραμορφωμένα ακόρντα, που δίνουν το ‘heavy’ υπόβαθρο, οδηγεί σε κολλητικά refrain που τα σιγοτραγουδάς ακόμα και όταν έχεις φτάσει στο επόμενο τραγούδι.

Μοναδική μου ένσταση, η ‘παρέμβαση’ του Andrea Ferro στα φωνητικά, η παρουσία του οποίου θα μπορούσε να είναι πιο ‘διακριτική’. Για πολλούς το προηγούμενο τουσ άλμπουμ, το ‘Karmacode’ ήταν αυτό που τους καθιέρωσε στις συνειδήσεις των fans. Νομίζω πως το ‘Shallow Life’ αποτελεί, αν όχι την λογική συνέχεια του προκατόχου του, σίγουρα φτιάχτηκε για να σπάσει τα όρια του metal, και να κάνει το μεγάλο crossover, για το οποίο μάλιστα είχε γίνει μια πρώτη απόπειρα με το ‘Comalies’ αλλά μάλλον δεν είχαν το σωστό timing τότε. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως ενώ το άλμπουμ δεν στερείται καλών στιγμών αλλά και ούτε πάσχει σε κάποιο τομέα ιδιαίτερα, καθώς οι συνθέσεις και η παραγωγή είναι σε υψηλά επίπεδα, εντούτοις στερείται της αίσθησης που θα έπρεπε να δίνει ως concept δίσκος. Σε καμία στιγμή δεν μπορείς να ακολουθήσεις το άλμπουμ ως μια συνέχεια, ως μια πορεία..

Συνοπτικά: Εμπορικό; Κάργα! Λογική airplay; Εννοείται! Μetal; Με την όσο-πιο pop-γίνεται έννοια του όρου. Το ‘Shallow Life’ ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των δίσκων που δεν θα μπορούσες ποτέ να αναφερθείς με επικριτικά και αρνητικά σχόλια. Δεν θα μπορούσες όμως επίσης να το κατατάξεις στις κορυφαίες προτιμήσεις σου και η βασική αιτία ίσως να οφείλεται στην έλλειψη πρωτοτυπίας ή στην έλλειψη κάποιου κομματιού που ίσως να έδειχνε ότι μπορεί να σταθεί στην σκόνη του χρόνου’! Μια πολύ όμορφη φωνή(και όχι μόνο, το ξανατονίζω! Χαχα !), μια ευχάριστη παρέα και προσεγμένα κομμάτια που θα σου κάνουν καλή παρέα αλλά όχι για πάντα. Αν έβγαινε λίγο νωρίτερα και είχα βαφτιστήρα θα το έπαιρνα δώρο μαζί με μια λαμπάδα επειδή θα ήθελα να ζω σε ένα κόσμο όπου τα παιδιά θα μαθαίνουν να ακούνε καλή μουσική και όχι ντεκαπαρισμένες τσιρίδες!

01. “Survive”
02. “I Won’t Tell You”
03. “Not Enough”
04. “I’m Not Afraid”
05. “I Like It”
06. “Underdog”
07. “The Pain”
08. “Spellbound”
09. “Wide Awake”
10. “The Maze”
11. “Unchained”
12. “Shallow Life”