Ημερομηνία: 03 Οκτώβρη 2006, Τόπος: Le Botanique (Rotonde), Βρυξέλλες, Κείμενο: Νίκος Βογιατζής

Οι iLiKETRAiNS είναι μια πενταμελής μπάντα από το Leeds της Αγγλίας που έχουν ήδη ένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους (Progress/Reform) και μια περιοδεία σε εξέλιξη για την προώθησή του σε μικρά venues στην Ευρώπη. Στις 3 του Οκτώβρη είχα την τύχη να βρίσκομαι στη μικρή παράσταση που στήνουν με αρχιτεκτονική λεπτομέρεια ο David Martin (guitars/vocals) και η παρέα του, με αξιομνημόνευτη την παρουσία του Ashley Dean στην κορνέτα και τον προτζέκτορα, που συνοδεύει με slides και βιντεάκια του συγκροτήματος κάθε τραγούδι που παίζουν.

«Δεν μπορούσαμε να ζητήσουμε καλύτερο χώρο για να παίξουμε», είπε ο David λίγο πριν το ανκόρ, και πράγματι ο Βοτανικός έμοιαζε να τους ταιριάζει απόλυτα. Με τον τεράστιο θόλο του, μέσα στο ομώνυμο πάρκο, με τα ηχεία απλωμένα κυκλικά πάνω από τη σκηνή, με την αμφιθεατρική χωρητικότητα των 250 μάξιμουμ ατόμων και τα καθίσματα από ξύλο, τον μυσταγωγικό φωτισμό, είναι πράγματι ένα «θαύμα της φύσης» για κάθε συγκρότημα που θέλει να δώσει αισθητική στις εμφανίσεις του και τελειότητα στον ήχο.

Ντροπαλοί, ντυμένοι με α-λα Interpol κουστούμι-γραβάτα-πουκάμισο λουκ, μέσα στα 55 λεπτά που έπαιξαν κατάφεραν να παρασύρουν τα 150 άτομα περίπου που έλαβαν μέρος στο ταξίδι τους στη ζάλη της μουσικής και των τοπίων που με τόση μαεστρία αναπτύσσουν μέχρι την κορύφωση. Συμπέρασμα εύκολο: ακούγοντας και το cd, δικής τους παραγωγής, αντιλαμβάνεται κανείς πως το δυνατό τους σημείο είναι τα λάιβ.

Τι και πώς έπαιξαν; Σχεδόν όλο το progress/reform, και να σταθώ εδώ στα επικά terra nova (ένα τραγούδι για την Ανταρκτική, όπως είπε ο τραγουδιστής), a rook house for bobby (το καλύτερο κομμάτι τους μακράν κατά την άποψή μου, και ένα από τα καλύτερα που έχω ακούσει φέτος, που αναφέρεται στο σκάκι –“for we are chess lovers!”- στο οποίο παρακολουθήσαμε κατά την εξέλιξή του μια …παρτίδα σκάκι), το stainless steel…  Ήχος-ερμηνεία άψογη, στα μονοπάτια των Interpol αλλά σαφώς πιο post,  με ξεσπάσματα και ανεξέλεγκτες παραμορφώσεις (συνήθως στο τέλος των κομματιών) επηρεασμένες από godspeed (πιθανόν). Και ενώ κάθε κομμάτι ξεκινούσε με εσωστρέφεια, φτάναμε στο τρίτο λεπτό και η σκηνή έπαιρνε φωτιά, με τα μέλη να χτυπιούνται πραγματικά σα δαιμονισμένοι πράκτορες του καλά κρυμμένου μυστικού που πρεσβεύουν.

Όχι, δεν είναι οι καλύτεροι μουσικοί που έχω ακούσει, αλλά πόσο μετράει αυτό σε ένα λάιβ αυτού του είδους; Και ύστερα, η σεμνότητα που σε κερδίζει αμέσως. «So, you want one more song, that’s so kind of you!” στο ανκόρ και η φωνή από το βάθος «two! ». Στο τέλος της συναυλίας, συντροφιά με μια μπύρα, ήρθαν να βοηθήσουν το μέλος του crew που πουλούσε μπλουζάκια και το άλμπουμ στις ατέλειωτες ουρές των συνεπαρμένων Βέλγων που συζητούσαν με ενδιαφέρον αυτό που μόλις είχαν βιώσει και -δυστυχώς- τελείωσε.

Πότε θα τους δούμε στην Ελλάδα;  Άγνωστο. Αλλά, αν θυμάμαι καλά, έχουμε ένα synch festival κάθε καλοκαίρι εκεί στο Λαύριο, έτσι δεν είναι; Πιστέψτε με, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερους headliners!