Σήμερα θα μας περιπλανήσω στον μαγικό κόσμο της μουσικής σχεδόν 30 χρόνια πριν και συγκεκριμένα στο 1981. Με την ευχή ότι δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε ακόμη 30 χρόνια ώστε να δούμε επιτέλους μια πραγματικά άσπρη μέρα , σας προτρέπω να ’βρείτε’ (αχ, αυτό το downloding..!) και να ακούσετε κάποιον (γιατί όχι και όλους!) από τους κάτωθι δίσκους. Σας εγγυώμαι πως θα ξεχάσετε μονομιάς όλες σας τις σκοτούρες!

1. Journey – Escape: ότι και να ειπωθεί για αυτό το συγκρότημα νομίζω πως οι λέξεις μοιάζουν σχεδόν  φτωχές ώστε να περιγράψουν την σπουδαιότητα των mighty Journey! Όπως καταλαβαίνεται το συγκρότημα χαίρει της άκρας εκτίμησης του γράφοντα και νομίζω πως όχι και άδικα αν και στην…Ελλαδίτσα μας δεν ‘καταδεχόμαστε’ να φέρουμε τέτοια συγκροτήματα που έχουν πουλήσει δίσκους, ανά την υφήλιο, που ξεπερνούν κατά πολύ τον πληθυσμό της χώρας μας!. Βέβαια να ήταν και το μόνο παράδοξο που συμβαίνει στην χώρα μας, οπότε το προσπερνώ διακριτικά! Στα trivia του εν λόγω δίσκου να αναφέρω πως το ‘Escape’  ‘μεταμόρφωσε’ τους Journey  από μια τοπική μπάντα του Σαν Φρανσίσκο σε μία μπάντα τεράστιου βεληνεκούς που γέμιζε με άνεση μεγάλες αρένες. Σε αυτό συνέτεινε η μελωδική και χαρακτηριστική φωνή του Steve Perry (άπαξ και την ακούσεις δεν την ξεχνάς ποτέ!)  καθώς και η μουσική ιδιοφυΐα του κιθαρίστα Neal Schon (ex-Santana) αλλά και του πληκτρά Jonathan Cain(ex-The Babys), που η μεταξύ τους χημεία είχε ως αποτέλεσμα την συγγραφή μερικών από τα σπουδαιότερα τραγούδια του χώρου ever! Ενδεικτικά εδώ θα αναφέρω τα ‘Stone in love’ και ‘Still they ride’. Μην περιφρονείτε τέτοια συγκροτήματα, είναι αμαρτία τέτοιες μέρες ιδίως!

2. Squeeze – East Side Story: Μια ακόμη ‘μαγική’ μουσική συνεργασία, αυτή των Chris Difford και Glenn Tilbrook, που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε όπως θα της άρμοζε, ως μια από τις ποιοτικότερες στον χώρο της pop/rock. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συγκρίνουν το εν λόγω δίδυμο με αυτό των Lennon/McCartney! Εντάξει ίσως ακούγεται λίγο υπερβολικό αλλά οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε το ‘Tempted’ που προέρχεται από αυτό το πολύ καλό άλμπουμ στο οποίο και τα 14 τραγούδια στέκουν σχεδόν ισάξια το ένα με το άλλο, και που με κάθε τους ακρόαση σου προκαλούν όλο και μεγαλύτερη απόλαυση και αυτό είναι, εξάλλου, που μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο!

3. Psychedelic Furs – Talk Talk Talk : Να το θέσω πολύ απλά, ο εν λόγω δίσκος αποτελεί έναν από τους κορυφαίους της post-punk των 80’s και οι Psychedelic Furs από τους ‘παππούδες’ του συγκεκριμένου ιδιώματος! Δεν νομίζω πως έχουν την τύχη πολλά συγκροτήματα να τους ‘απονέμονται’ τέτοιου είδους credits, τουναντίον θα έλεγα! Στο ‘Talk talk talk’ η ακρόαση ρέει σχεδόν αβίαστα καθιστώντας άκρως ενδιαφέρουσα την ‘μάχη’ μεταξύ της μπριόζικης φωνής του Richard Butler και της πιο ‘επιθετικής’ δομής των τραγουδιών. Στα αξιοσημείωτα, να αναφέρω πως το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο, το ‘Pretty in pink’, έγινε ο προπομπός και συνάμα η έμπνευση της σημαντικής ταινίας (με τον ίδιο τίτλο) του John Hughes που γυρίστηκε το 1985. Και αν ακόμη δεν έχετε πειστεί για την αξία των Furs δεν έχετε παρά να ρωτήσετε συγκροτήματα όπως οι Killers και οι Arcade Fire που οφείλουν την σημερινή τους επιτυχία!

4. Rick Springfield – Working Class Dog : Αφού δεν κατάφερε να ‘στεριώσει’ σαν ηθοποιός τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, ο Rick Springfield είπε να το γυρίσει στη μουσική και πέτυχε διάνα! Έγινε ένας από τους κορυφαίους mainstream rockers  και συνθέτες της δεκαετίας και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ‘Working class dog’. Όταν σε αυτό περιέχεται το smash hit ‘Jessie’s girl’ τότε τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία! Ίσως όμως πολλοί να αγνοούν πως η μουσική του δίσκου ήταν αρκετά πειραματική για τα δεδομένα της εποχής αλλά και με μια ιδιαίτερη πινελιά ρομαντισμού που αποδείχτηκε ιδιαίτερη ανανεωτική και χρήσιμη για τα χρόνια που ακολούθησαν της κυκλοφορίας! Μην ξεχάσετε να τσεκάρετε το ‘Love is alright tonite’, ένα τραγούδι που κοιτά κατάματα τα classics των 80’s!

5. Stevie Nicks – Bella Donna: Αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως η δεκαετία του 80 ήταν εκείνη που άρχισε να αναδεικνύει την επιτυχία που γνώρισαν πολλές γυναίκες τραγουδίστριες εκείνη την εποχή. Και δεν  απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα αν αναλογιστεί κανείς την επιτυχία που γνώρισαν οι εκπρόσωποι του ‘ασθενούς φύλου’ (ας μου επιτραπεί η έκφραση!) όπως η Madonna και η Cyndi Lauper. Όμως ελάχιστοι είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν πως η άλλοτε frontwoman των Fleetwood Mac ήταν εκείνη που γεφύρωσε το χάσμα ανάμεσα στην ‘ανδροκρατούμενη’ δεκαετία του ‘70 και σε αυτή του ‘80. Φωνή σχεδόν αιθέρια, τραγούδησε πολλές από τις επιτυχίες των Macs αλλά και έδειξε το ιδιαίτερο ταλέντο της και στις προσωπικές της δουλειές που ακολούθησαν (αν και όχι ιδιαίτερα πολλές). Στο ‘Bella donna’ μας προσφέρει απλόχερα ένα ιδιαίτερα όμορφο πακέτο τραγουδιών ενώ δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας οι συνεργασίες της με άλλους αξιόλογους μουσικούς της εποχής όπως με τον Tom Petty (‘Stop draggin’ my heart around’) και τον Don Henley (‘Leather&lace’) που αν μη τι άλλο καταδεικνύουν τον σεβασμό που έτρεφαν οι συνάδελφοι της γι αυτήν.