Η πρώτη μου επαφή με τον Μικρό Πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ ήταν σε μικρή ηλικία (έχω ακόμα κρατημένη τη σχεδόν συλλεκτική έκδοση του 1984 -Νεφέλη- σε μετάφραση Βερονίκης Δαλακούρα), ενώ ακολούθησαν μία αρκετά πετυχημένη παιδική παράσταση πριν πολλά χρόνια και τελικά η επιστροφή μου στον μαγικό κόσμο του μικρού ονειροπόλου ήρωα τα περασμένα Χριστούγεννα μέσα από την μετάφραση της Μελίνας Καρακώστα (Εκδόσεις Πατάκη – Δεκέμβριος 2009).

Δεν είναι τυχαίο που ο Πρίγκιπας του Εξυπερύ ήταν και θα θεωρείται πάντα ως ένα παραμύθι για μικρούς αλλά και μεγάλους. Ποτέ ξανά ένας τόσο μικρός και αφελής, αλλά ταυτόχρονα τόσο σοφός ήρωας δεν υπερασπίστηκε τόσο απλά και ξεκάθαρα, με τόσο ιδιαίτερο τρόπο τις σημαντικότερες αξίες της ζωής. Ποτέ ξανά ένας τόσο ρομαντικός ταξιδιώτης δεν μας θύμισε σε ένα και μόνο ταξίδι αξίες όπως η καλοσύνη, η φιλία, η πίστη και δεν εδραίωσε στην καρδιά μας τόσο έντονα την πίστη, πως ότι αληθινά έχουμε αγαπήσει δεν πεθαίνει ποτέ, και φωλιάζει μέσα μας για πάντα. Ποτέ ξανά ένας θάνατος δεν αντιπροσώπευσε τόσο γλυκόπικρα αλλά τελικά και τόσο αισιόδοξα το ταξίδι που όλοι θα μπορούσαμε να κάνουμε για όλα κείνα που, όσο και να μεγαλώσουμε θα παραμείνουν ανεκτίμητα.

Η είδηση για την προβολή της ψηφιακής του μεταφοράς στο Πλανητάριο (Ίδρυμα Ευγενίδου) μου κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον, ενώ η διαδικασία εύρεσης εισιτηρίων μάλλον μόνο απλή δεν ήταν, καθότι τα περισσότερα από αυτά είχαν εξαντληθεί μήνες νωρίτερα. Μια επίσκεψη στο Πλανητάριο ήταν και θα είναι πάντα συναρπαστική, ακόμα και τώρα που με την έλευση του 3D κινηματογράφου, ο θόλος του Ευγενίδειου Ιδρύματος φαίνεται σα να έχει χάσει λίγη από την τεχνολογική του λάμψη και ιδιαιτερότητα.

Και μπορεί σε γενικές γραμμές η προσπάθεια των Ιαπώνων που ανέλαβαν το όλο concept της παραγωγής να ήταν φιλότιμη, αλλά στο τέλος η αίσθηση που μας έμεινε ήταν πως κάτι έλειπε. Η αισθητική της συγκεκριμένης μεταφοράς ήταν αρκετά κοντά στα κλασικά σχέδια του βιβλίου (και του ίδιου του συγγραφέα) και η μεταγλώττιση μάλλον πετυχημένη και ζεστή, αλλά αυτά δεν έφταναν για να δημιουργήσουν την ατμόσφαιρα που όλοι αναμέναμε, βάσει των όσων είχαμε βιώσει διαβάζοντας το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα – αεροπόρου. Επίσης, κακή εντύπωση μας άφησε το γεγονός ότι πολλά σημαντικά μέρη του διηγήματος (π.χ. η συνάντηση του Μ. Π. με τον βασιλιά, τον ματαιόδοξο, τον μεθύστακα, τον επιχειρηματία, τον φανανάφτη και τον γεωγράφο) παρουσιάστηκαν εν συντομία, ή και έμειναν εντελώς έξω, προφανώς προς χάριν μιας μικρότερης διάρκειας που θα έκανε την προβολή πιο ευχάριστη και ξεκούραστη στους μικρούς θαυμαστές του παραμυθιού.

Τελικά ίσως υπάρχουν μερικά παραμύθια τόσο απλά, τόσο αληθινά, αλλά συνάμα και τόσο μεγαλοπρεπή που ακόμα και αυτός ο επιβλητικός θόλος του Πλανητάριου δεν είναι αρκετός και ικανός για να τα φιλοξενήσει και να τα …αγκαλιάσει.