Πίστευα πάντα ότι ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσεις αλλά και να σεβαστείς ένα “έργο” (οποιασδήποτε μορφής τέχνης) είναι να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να πλάσει πάνω του… τη δική σου ιστορία, να επιτρέψεις στο μυαλό σου να εισέλθει σε έναν κόσμο πλασμένο μεν από τον δημιουργό, βιωμένο όμως από σένα… και μόνο. Διότι μόνο έτσι μπορείς να κάνεις το έργο δικό σου, μέρος της δικής σου πολύτιμης, γλυκιάς ή πικρής πραγματικότητας. Γιατί έτσι μόνο μπορείς να αφήσεις το αρχικό “μήνυμα” να σε συνεπάρει, να σε ωθήσει σε ένα ταξίδι μοναδικό, ιδιαίτερο και γιατί όχι αληθινό, αλλά πάνω απ’ όλα δικό σου.
Με το πρώτο τους αστέρι (Morning Star) τους ακολούθησα σε ένα μονοπάτι λυτρωτικά μελαγχολικό, ταξίδεψα σχεδόν παραδομένος στον 21ο σταθμό της δικής τους μουσικής γραμμής (21st Station), τους άκουσα να μου ψιθυρίζουν τον τρόπο για να νιώσω ξανά ελεύθερος (Whispers), για να προσεγγίσω κι εγώ τον δικό μου ουρανό (Swing On Clouds) και πριν προλάβω να καταλάβω πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος και τι άφηνα πίσω μου, όλα έμοιαζαν πλέον με ένα φιλμ, με ένα καρέ από εικόνες, από το Καλοκαίρι, το Φθινόπωρο, από κείνη τη μοναχική παρουσία που αποτυπώθηκε μέσα μου για πάντα σαν το τελευταίο δάκρυ (One Last Tear).
Περιεργαζόμενος το καινούριο ανθολόγιό τους (Tonight I’m Leaving), τα μάτια μου άρχισαν να μετρούν τα νέα αστέρια που υπάρχουν στο cover αλλά και στο εσωτερικό μέρος της πανέμορφης συσκευασίας. Δεν θα μπορούσα να πιστέψω ότι (μουσικά και οπτικά) θέματα σαν αυτά τα αστέρια, ο ουρανός, η αίσθηση της φυγής, η θλίψη της τελευταίας νύχτας, οι σκιές της μοναξιάς (ή μήπως τελικά της μοναχικότητας;) είναι τυχαία (περίτεχνα διεσπαρμένα) και στα δύο -έως σήμερα- μουσικά έργα των Vello Leaf.
Τα βλέπεις στις εικόνες με τις οποίες επέλεξαν να ντύσουν το μουσικό αλλά και το οπτικό σου ταξίδι, αλλά πάνω απ’όλα τα αφήνεις χωρίς καμία αντίσταση να σε πλημμυρίσουν μέσα από ηχητικά χρώματα και συναισθήματα που μπορεί για καιρό να είχες πείσει τον εαυτό σου ότι …αγνοούσες. Το μαύρο βινύλιο (μια πραγματικά εκπληκτική μεταμφίεση του CD) που αντικρίζεις στο μέσο της συσκευασίας -απόλυτα ταιριαστό με τις ονειρικές μελωδίες του σχήματος- συμπληρώνει τη λαμπρή εικόνα με τον καλύτερο τρόπο.
Κι όταν πλέον πιάνεις τον εαυτό σου να έχει απλώσει μπροστά σου τις οκτώ κάρτες με τα lyrics των αντίστοιχων κομματιών, συνειδητοποιείς ότι μόλις έχεις συμμετάσχει σαν πρωταγωνιστής στο κινηματογραφικό τοπίο που τα αιθέρια φωνητικά της Alexandra McKay και της Evira (Abbie Gale) έχουν δημιουργήσει.
“I know it’s been a long time and I’ve always told you there are words you won’t hear in a song, even when you know it’s written for you”
Και ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως αυτές οι σκόρπιες σκέψεις μου θα έπρεπε να σχηματίσουν ή να οδηγήσουν σε μια μουσική παρουσίαση; Τη μουσική των Vello Leaf δεν την ακούς. Τη νιώθεις. Τη ζεις.
Σχολιάστε