Marc Almond: subversive in the mainstream

Η συναυλία του Μarc Αlmond την Παρασκευή 28 Απριλίου είχε απ’ όλα: νοσταλγία για την pop που αφήνουμε πίσω, μελωδία σε εποχές που τείνει να κυριαρχήσει ο trashy ήχος, στίχους ποιητικούς που κατευνάζουν τον θυμό, τη ματαίωση, την πικρία καθώς μιλούν γι’ αυτά, εικόνες μιας άλλης εποχής που η εγγύτητα διαμόρφωνε ανθρώπους, φερμένες στο σήμερα του νέου είδους homo patheticus…, μηνύματα που απηχούν τη σύγχρονη ανάγκη για συμμετοχικότητα και συμπεριληπτικότητα (όταν τα κυρίαρχα πρότυπα και συμπεριφορές είναι ο εγωκεντρισμός, η εσωστρέφεια, η ιδιοτέλεια…).

Άλλωστε, με έναν inclusive kind of wayλειτούργησε η μουσική παραγωγή του Μarc Αlmond, είτε συνεργάστηκε με τον Dave Ball στους Soft Cell είτε με τα εκάστοτε μέλη του συγκροτήματος (παρακλάδι των Soft Cell) Marc and the Mambas, αλλά και με τόσους άλλους (από τους Bronski Beat στο “I feel love” της Donna Summer, τον Gene Petney τo 1989 στο «Something’s Gotten Hold of My Heart», μέχρι τον Jarvis Cocker το 2013/2014 στο “Worship me now” και τους Pet Shop Boys το 2022 στο υπέροχο “Purple Zone” από το τελευταίο album των Soft Cell “Happiness Not Included” κ.ο.κ.): Κατάφερνε με έναν ανατρεπτικό και πρωτοποριακό για την εποχή του τρόπο να παντρεύει δημιουργικά την synth-pop με τη soul, funky pop και new wave μέχρι το gothic rock, αλλάζοντας κατά καιρούς, και ανάλογα με την έμπνευσή του, το μίγμα, ώστε να ακούγεται πάντα φρέσκος και πρωτοποριακός, always ahead of his time…

Το setlist της συναυλίας στο Christmas Theatre είχε (όπως και σε άλλες χώρες όπου περιοδεύει η παρέα του MA) ενδιαφέρουσα κλιμάκωση! Ξεκίνησε με τα –μάλλον λιγότερο γνωστά- διαμαντάκια της πρόσφατης (Black Sunrise, Hollywood Forever, Golden Light) αλλά και παλαιότερης μουσικής παραγωγής (Bitter Sweet, Under your wing), τα ανέμειξε με παλιές γνωστές επιτυχίες (I’m the light, The stars we are, My hand over my heart, Something’s Gotten Hold of My Heart), μέχρι που αυτές (οι επιτυχίες) συσσωρεύτηκαν προς το τέλος (A Lover Spurned, The Days of Pearly Spencer, Tears Run Rings, John, I’m Only Dancing, Tainted Love, Say Hello Wave Goodbye), παρασύροντας το κοινό σε μια έντεχνα μεθοδευμένη, έξυπνα υποκινούμενη απελευθέρωση της διάθεσής του που συνδυάστηκε με έντονο χορευτικό παλμό και τρυφερή αναπόληση!

Το κοινό θερμό! Όταν στα μέσα της συναυλίας ζεστάθηκε, σηκώθηκε απ’ τις θέσεις του και βρέθηκε μπροστά στη σκηνή να τραγουδάει μαζί με τον performer Μarc Αlmond που όργωνε τη σκηνή απ’ άκρη σ’ άκρη. Μπροστά μου μία θεατής με το εγγόνι της που την κοιτούσε παραξενεμένο όταν σηκώθηκε να χορέψει, κι έπειτα επέστρεψε στο κινητό του.. Δεν ξέρω τι θα υπερισχύσει στο τέλος: η πρωτοβουλία της γιαγιάς που έφερε τον εγγονό στη συναυλία του Μarc Αlmond ή το κινητό… Καθώς έβγαινα από την αίθουσα του CT άκουσα άθελά μου μια στιχομυθία για τo ηλικιακό εύρος του κοινού: «Οι περισσότεροι άνω των 40 μη σου πω άνω των 50…» – Θα συμπληρώσω: Σίγουρα υπήρχαν και μεγαλύτεροι! Ήρθαν για να θυμηθούν και να περάσουν καλά! Πολλοί είχαν έρθει με οικογένειες, φίλους, συγγενείς, παιδιά κι εγγόνια! Σαν εκπαιδευτική εκδρομή με ισχυρές δόσεις μουσικής! Καλή πρωτοβουλία! Γιατί όχι;

Θα ήμουν ανειλικρινής αν έλεγα ότι δεν περίμενα να ακούσω κάτι από το “Cruelty Without Beauty” …for old times’ sake. To “Darker Times” ας πούμε… Όμως από την άλλη σκέφτομαι ότι θα χάλαγε τον ειρμό μιας pop συναυλίας, που πρέπει να είναι ευχάριστη, όπως και τα pop τραγούδια, και όχι στενόχωρη ή μελαγχολική (…ή μήπως όχι;). Κάπως έτσι προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο Marc σε μια αποστροφή των τραγουδιών του, απευθυνόμενος στον κιθαρίστα της παρέας, Neal X.

Στο τέλος, ο Marc βγάζει τα γυαλιά και μας κοιτά στα μάτια …saying hello, waving goodbye! Τι κι αν έχουμε πολλές ρυτίδες παραπάνω… Τι κι αν φαίνονται… Τα μάτια μιλάνε και τα τραγούδια που ποτέ δεν ξεχνιούνται, επίσης…

«…we got to keep dancing through the years,

we got to keep smiling through our tears,

nobody knows where we go from here

in these darker times…”