Το μεγαλείο μι’ αναχώρηση είναι,
κάτι από μέσα μας, που
αντί να μας ακολουθήσει, έναν άλλον τραβάει δρόμο
και στους ουρανούς βολεύεται.

Η ύψιστη της τέχνης συνάντηση
μη δεν είναι το χαρμόσυνο αντίο;
Κ’ η μουσική: το στερνό κείνο βλέμμα
που ρίχνουμε πάνω στους εαυτούς μας!
[ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ~ Από τη συλλογή “Τα Περιβόλια”]

Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή
…στην πόλη σαν βροχή πέφτει.
Σε ώρες απρόσμενες πέφτει το πρωί,
σε δρόμους άγνωστους της πολιτείας,
κι όταν τα σώματα , αυτά που τίποτε δεν νιώσανε, χωρίζουν
θλιμμένα κι αποξενωμένα,
κι όταν οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να αγαπηθούν
αλλά στην ίδια κλίνη πρέπει να πλαγιάσουν
πάει τότε η μοναξιά, όπου πάνε οι ποταμοί…
[Η ΜΟΝΑΞΙΑ ~ Από τη συλλογή “Το Βιβλίο Των Εικόνων”]

Μακριά από μένα ταξιδεύεις, ώρα
και το φτεροκόπημά σου με πληγώνει ακόμη.
Ολομόναχος: τι να τον κάνω πια το Λόγο;
τη νύχτα μου τι; τι να την κάνω τη μέρα μου τώρα;
Δεν έχω στέγη δεν έχω αγαπημένη.
Γωνιά δεν έχω η ζωή μου ν’ ακουμπήσει.
Το καθετί που του δίνομαι πλουταίνει
και θα με σπαταλήσει.
[Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ~ Από τη συλλογή “Νέα Ποιήματα”]

Στον άνεμο μετέωρος θε να ‘μαι | Rainer Maria Rilke | ISBN: 978-960-89580-2-9

Εκδόσεις «ελεγεία» | Μετάφραση – Επιμέλεια: ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΛΤΟΥΚΗΣ