Σε περιμένω ανυπόμονα φθινόπωρο
όχι γιατί εκκρεμούν τα οφειλόμενα
στη μελαγχολία,

Να μου θυμίσεις θέλω
τι μεσολάβησε και τα κίτρινα
φύλλα σου

από διαφημιστές της πτώσης
αίφνης σε ύλη γραφική μεταμορφώθηκαν.

Πάνω σ’αυτά στάξανε φοβισμένα
τα πρώτα μου ανορθόγραφα στιχάκια

φαντάσου, να γράφω τη λύπη
με δύο μόνο συλλαβές.
Σα να είναι λίγη.

Φύλαξες κανένα από δαύτα
ή τα διάβασε
η πρώτη βροχή σου και τ’ απέρριψε;
[ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΗΜΑΤΑ]

Άλλοτε και Τότε.
Και τα δυο χρόνος
μια αλήθεια σαν ψέμα.

Απαρνούμαι το Άλλοτε
στο Τότε αφοσιώνομαι, γελιέμαι

πως κάθε Τότε
είναι πολύ κοντά στα τωρινά μου
σαν δυο βήματα μόνο ν’ απέχει
το έχω από το έχασα.

Όμως αν είναι έτσι
εάν εφάπτονται τόσο θερμά οι διαφορές
αν αγαπιέται ακόμα το έχω με το έχασα

τότε λοιπόν εσύ
γιατί δεν μου κρατάς πια το χέρι;

Και συ Αλήθεια γιατί λες τόσα ψέματα;
Κι εσύ Ψέμα γιατί δεν αληθεύεις ποτέ;
[ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟΤΗΤΕΣ]