The man who fell to earth και “Putting out fire”, οι πρώτες αναμνήσεις από έναν “μεγάλο” καλλιτέχνη. Μεγάλο όμως – προσέξτε με – και ηλικιακά, παρωχημένο δηλαδή, από αυτούς που δεν ακούς και δεν πλησιάζεις εύκολα, διότι προέρχονται από μια εποχή που οι δεινόσαυροι ζούσαν κανονικά και όχι μόνο στο Jurassic Park. Aladdin Sane, ένα αριστουργηματικό εξώφυλλο, από έναν δίσκο όμως που δεν έβαλες ποτέ να παίξει και τον έδωσες πίσω στον ξάδερφό σου ενώ τραγούδαγες το “Even Flow” των Pearl Jam. Ας μην γελιόμαστε, πέρασε μια περίοδος που σχεδόν κανείς μας δεν ασχολούνταν μαζί του. Όλοι αυτοί που τον έχουν προφίλ τώρα στο Facebook, τον ήξεραν για το περίεργο κούρεμα και το γεγονός ότι το ένα του μάτι είχε διαφορετικό χρώμα από το άλλο, όχι όμως για την μουσική του. Η νέα γενιά ξέρει το Space Oddity για έναν και μόνο λόγο, επειδή το έπαιζε ο Chandler στα Φιλαράκια (Friends). 

Παρόλα αυτά υπήρξαν αξιοπρεπείς κυκλοφορίες, αλλά το τρομερό promotion πότε δεν έφερνε πραγματικό comeback, οι κριτικές πάντα διχάζονταν ανάμεσα σε αυτούς που ήθελαν να πουν καλά πράγματα και σε αυτούς που έπρεπε να τα πουν γιατί, ποιος είμαι εγώ να θάψω τον Bowie. Δυστυχώς έτσι συμβαίνει με όλους τους εδραιωμένους συνήθως, ακόμη και το Velvet Goldmine πιο πολύ σε μπέρδευε για το τι συνέβαινε στα 70s, πάρα σε ενημέρωνε για το μεγαλείο του καλλιτέχνη. Άσε που οι πιο πολλοί απλά αναρωτιόντουσαν για το τι είχε γίνει στην ντουλάπα με τον Mick Jagger και αν τελικά το Angie είχε γραφτεί για αυτόν;

Κάποια στιγμή όμως τολμάς, παίρνεις το Ziggy Stardust στα χέρια σου και πάρα το παρωχημένο εξώφυλλο το βάζεις και το ακούς και ψάχνεις. Ψάχνεις να βρεις ένα κομμάτι που να μην σου αρέσει, που να ‘ναι απλά μέτριο και που ουσιαστικά να μην σου ‘χει σημαδέψει την ζωή από κει και μετά. Δεν γίνεται, σε κάποια ταινία θα έχεις πετύχει το Starman, κάπου αλλού θα πήρε το αυτί σου το “It ain’t easy”, όσο για το “Moonage Daydream”, είναι απλά ο αγαπημένος μου εφιάλτης, θέλω να τον βλέπω ξανά και ξανά. Απλά λοιπόν συνειδητοποιείς ότι αυτός ήταν εκεί. Από μια εποχή που οι Eagles σε πρήζουν ακόμη με το παλιοξενοδοχείο τους, αυτός έχει έναν δίσκο που ακούγεται ολόκληρος μέχρι και σήμερα. Σίγουρα για κάποιους άλλους το Heroes είναι πιο ….contemporary (σύγχρονο σε σικ αγγλικά), αλλά για μένα ο Starman αρχίζει εκεί και δεν τελειώνει πουθενά. Δεν τον είδα ποτέ, και ίσως τα πούμε κάποτε στον ουρανό που τόσο πολύ εξύμνησε, ποιος ξέρει, μπορεί τώρα που είναι εκεί πάνω να μάθει και στον Cobain να παίζει μουσική.