Πρέπει από νωρίς να επιλέξουμε το πώς θα ζούμε: Για την ασφάλειά μας ή για την ανάπτυξή μας; Ως περιφρουρημένοι και αμυνόμενοι ή ως ελεύθεροι κυνηγοί, ως σπιτόγατοι του καναπέ ή ως ταξιδιώτες; Έχει εντελώς διαφορετικές επιλογές καθεμία επιλογή, άλλους κανόνες και όρους, και, πρωτίστως, άλλες συνέπειες. Αλλά και την ασφάλειά μας να επιλέξουμε, πάλι δεν είμαστε ασφαλείς. Δεν καταδέχεται εγγυήσεις ασφαλείας η ύπαρξη, άλλο τι φτιάχνει και φαντάζεται ο νους μας.

Δεν είναι κακό να ζεις κανείς μόνος, αντιθέτως, όποιος ασκηθεί να αντέξει τη μοναξιά έχει τη δύναμη να αντέξει πάρα πολλά, κι όχι μονάχα να αντέχει αλλά και να απολαμβάνει πάρα πολλά που αλλιώς δεν θα μπορούσε να διακρίνει. Η μοναξιά είναι το ορυχείο της δύναμης και της αυτογνωσίας.

Όχι, δεν πιστεύω πως όποιος ερωτεύθηκε αληθινά μπορεί κατόπιν να γίνει ειλικρινά φίλος με όποιον ερωτεύθηκε. Δεν υποφέρεται αυτή η μετάλλαξη. Είτε δεν ερωτεύθηκε αυτό το πρόσωπο ποτέ ως πρόσωπο, μόνο ένα σενάριο σχέσης, μια ιδέα απρόσωπη ερωτεύθηκε, είτε πρόκειται για χαρακτήρα-νεροκολοκύθα, δεν τον συγκλονίζει τίποτα, δεν τον γονατίζει τίποτα, δεν μπορεί να πονά, άρα δεν μπορεί να αγαπήσει.

Μιλάμε για την καθαρότητα της καρδιάς που τείνει, χωρίς να παραβλέπει, να βρίσκει το όντως υπάρχον καλό και όμορφο, την καλή προαίρεση, που ενθαρρύνει και καλλιεργεί το θετικό στην ψυχή του άλλου. Που εμπνέει και βγάζει από ένα γεγονός και από ένα άλλο πρόσωπο τον καλύτερο εαυτό του, τον όντως υπάρχοντα καλύτερο εαυτό.

Μάρω Βαμβουνάκη | “Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης” | Εκδόσεις Ψυχογιός