Τους U2 των τρομερών 80s δεν τους άκουσα στην ώρα τους. Γνώρισα όμως αυτούς των 90s, του Zoo TV Tour και του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (PopMart Tour). Όχι, όχι μην με παρεξηγείτε δεν παραβρέθηκα σε εκείνη την μαγική βραδιά τον Σεπτέμβρη του 97, την άφησα στον Κανάκη να την θυμάται ως ίσως την καλύτερη συναυλία που πήγε στην ζωή του. Μη με πείτε κομπλεξικό, λογικά αν ήμουν εδώ θα πήγαινα απλά είχα την τύχη εκείνη την μέρα να είμαι εκτός χώρας. Παρά την παραμονή μου στο εξωτερικό για κάποια χρόνια δεν τα τίμησα τα παιδιά. Εδώ εντάξει μιλάμε για κόμπλεξ. Άσε που έχω να ασχοληθώ και με δίσκο τους από τότε. Οκ, για να μην είμαι ψεύτης μου άρεσε κάπως και το “Beautiful day” το 2000. Ήταν ένα σωστό U2δίστικο χιτ.

Από τότε όμως τι; Ας με διαγράψει το fan club αλλά ουσιαστικά ανάμεσα στον Bono να σώζει τον κόσμο και τον The Edge να αλλάζει σκουφιά δεν νομίζω ότι έβγαλαν και κάτι ιδιαίτερο. Το ήξεραν και οι ίδιοι όταν έβγαζαν αυτό το άλμπουμ ότι δεν θα πούλαγε και τόσο. Δεν θα γινόταν τρελός ντόρος ρε παιδί μου. Ενώ τώρα, τσάμπα downloads εμείς, 100-μυρια αυτοί από την apple! Σκέψου πόσα πιτσιρίκια ακούνε τον ροκοποπ ήχο τους για πρώτη φορά. Ακούγοντας το και εγώ λοιπόν, (είχα μια ελαφριά ημικρανία και θεώρησα ότι ήταν ότι πιο χαλαρό είχα στην διάθεση μου για την περίσταση) θα ήθελα να δηλώσω τα εξής. Δεν θα μπούμε σε track by track analysis αυτό θα ήταν το πιο εύκολο. Θα μείνουμε απλά στο ότι από όλο το άλμπουμ σου μένει το “California” σαν U2διστικο hit. Ωραίο το κρατάς το βάζεις σε playlist και διαγράφεις τα υπόλοιπα. Γιατί, μα επειδή είναι το λιγότερο βαρετά. O Bono είπε ότι έγραψαν κάτι “Back to the roots” αλλά αυτά μάλλον τα λέει στον εαυτό του γιατί δεν υπάρχει έμπνευση στο εγχείρημα που να χτυπιέται. Για πολλούς το “the Joshua tree” είναι το μοναδικό τους άλμπουμ κάποιας άξιας και δεν θα αρνηθώ την ιστορική του αξία στον ρου του σχήματος όπως και να έχει πάντως είναι πιο εμπορικό από το “War” , το οποίο και προτιμώ. Έχουμε λοιπόν συνδυασμό μουσική U2 80s με φωνητικά Bono 90s και γενική εκφορά και απόδοση μια από τα ίδια . Όπως έλεγε και κάποιο σχόλιο κάτω από ένα ξένο review πρόκειται για “Songs of innocence not of rebirth” (και πιστέψτε με δεν το έχω διαβάσει ακόμη για να μην επηρεαστώ).

Δυστυχώς (τώρα εντάξει ποιόν κοροϊδεύω για του U2 μιλάμε αν δεν ξανάβγαζαν δίσκο ποτέ αδιάφορο θα μου ήταν) δεν τραβάει το album. Πιστεύω ότι μέχρι και ο οπαδός θα μπερδευτεί. Δεν σου αφήνει την αίσθηση ότι έβαλαν τα δυνατά τους. Είναι για ράφι σύντομα ή απλά διαγραφή από το τηλέφωνο / computer να κάνουμε χώρο. Είναι αστείο αλλά αυτή τους η προσπάθεια θυμίζει την Μαντόνα που δανείζεται διάφορες επιτυχημένες νεαρές για να την θυμηθούμε (βλέπε Nicki Minaj). Αυτοί βάλανε την Lykke Li στο “Troubles”. I don’t believe anymore λέει ο μποναρχηγος του γκρουπ στο “Raised by Wolves” και δυστυχώς μαζί του και κανείς άλλος. Ούτε καν οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί τους. Δυστυχώς πιστεύω ότι ούτε η συνέχεια του θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, αλλά ας μας βασανίσουν και άλλο τα αυτιά μας αντέχουν.

Λέτε να είμαι τόσο κακός επειδή ένας συμμαθητής στο λύκειο (και βαμμένος οπαδός τους) μου την είπε, γιατί και καλά η indie μουσική δεν υπήρχε λόγω του ότι ακόμη και οι U2 ξεκίνησαν από μικρό label (Island Records). Δεν ξέρω, αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι σχεδόν κανείς δεν θα περιμένει στην επερχόμενη περιοδεία τους ν’ ακούσει / βαρεθεί με κομμάτια απ αυτό το album. Ούτε ο κακομοίρης ο Joey.

Tracklist

‘The Miracle (of Joey Ramone)’
Every Breaking Wave’
‘California (There Is No End To Love)’
‘Song For Someone’
‘Iris (Hold Me Close)’
‘Volcano’
‘Raised By Wolves’
‘Cedarwood Road’
‘Sleep Like A Baby Tonight’
‘This Is Where You Can Reach Me Now’
‘The Troubles’