Το χαμόγελο της ημέρας…

Είναι λίγοι οι άνθρωποι… οι άνθρωποι είναι λίγοι…

Και μέσα στο λίγο τους κάνουν μικρή και λίγη τη χαρά τους.  Για τις γιορτές, τις αγορές, τις βόλτες, το κυνήγι του ευ ζην…  με το πρόσωπο σοβαρό, προβληματισμένο, πολλές φορές ξινό και μίζερο.  Χωρίς χαμόγελο, χωρίς ευγένεια, χωρίς φως, χωρίς αξιοπρέπεια…

Με την χυδαία δικαιολογία ότι αξίζεις όλα τα καλά, ότι μπορείς τα πάντα και ότι είσαι έτοιμος για όλα..  Ναι, αλλά χωρίς χαμόγελο; χωρίς λάμψη; χωρίς ανακούφιση;  έτσι, σαν να είναι όλα δεδομένα… τίποτα δεν είναι δεδομένο.  Και τίποτα δεν είναι μόνιμο.

Σε σκέφτομαι… σκέφτομαι το χαμόγελο σου και την αξιοπρεπή έκφραση του φωτεινού προσώπου σου.  Εσένα..  Μια κοπέλα πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι, στη μέση ενός καταστήματος με ρούχα, συνοδευόμενη από μια φίλη.  Το σώμα δύσμορφο από τη μέση και κάτω, το πρόσωπο από τα πιο λαμπερά, αξιοπρεπή και χαμογελαστά που έχω δει ποτέ.

Αναρωτιέμαι τη δύναμη που κρύβει μια τέτοια έκφραση, ένα τέτοιο φως.  Δεν μπορώ να τη συλλάβω.  Το μόνο που μπορώ να κατανοήσω είναι τη δική μου ντροπή.  Που δεν χαμογελάω αρκετά, που δεν ευχαριστώ, που δεν δείχνω πολλή καλοσύνη.  Κι ο καθένας το ίδιο, το ξέρω.  Πριν τραπεί σε γρήγορη φυγή πρόλαβα να δω τον τρόμο μέσα στα μάτια του.  Μην του χαλάσει το φίλινγκ.  Ποιο φίλινγκ τώρα…  το ήδη χαλασμένο..

Έχεις πολλά, τόσα πολλά και δεν έχει τίποτα.  Εσύ δεν χαμογελάς κι εκείνη χαμογελά συνέχεια. Πως γίνεται αυτό; Πως η ανάγκη γίνεται τόση μεγάλη, άμετρη, πάνω από τα ανθρώπινα, αξιοπρέπεια;  Και σεβασμός για τη ζωή… Οφείλεις έναν σεβασμό για τη ζωή που ζεις, είναι δική σου όμως σου δόθηκε τυχαία …και μέσα στη λάμψη των ματιών σου, μέσα στο απαλό μειδίαμα του προσώπου σου η ύπαρξη του σεβασμού επιβάλλεται, για το θαύμα που απλώνεται ολόγυρα σου, μπροστά στα μάτια σου και που η ταπεινή σου ύπαρξη πολλές φορές δεν αναγνωρίζει και πολλές φορές ούτε χαίρεται.

Για να χαρείς πρέπει να δεις.  Για να δεις πρέπει να συγκεντρώσεις το βλέμμα σου πάνω σε κάτι άλλο από την ύπαρξη σου και για να το κάνεις αυτό πρέπει ν’ ανοίξεις μια κλειστή και ατροφική καρδιά.  Για να δεις, να μυρίσεις, να συνειδητοποιήσεις μιαν έστω μικρή και καθημερινή αλήθεια και να νιώσεις μια μικρή ανθρωπιά για το δώρο που έχεις κλεισμένο στο κουτί ακόμη, τη ζωή.  Και που δεν το ανοίγεις από φόβο ή από έλλειψη χρόνου να νιώσεις ή από έλλειψη τρόπου.  Και νομίζεις κιόλας ότι ζεις! Μα πως είναι δυνατό από τη στιγμή που δε νιώθεις καν τον αέρα που σου φυσάει το πρόσωπο!  Προσπερνάς τον αέρα όπως προσπερνάς και τη βροχή και την ανάσα και το γέλιο και την καλοσύνη και την απλή αγάπη για κάποιον που δεν είναι τόσο τυχερός όσο εσύ.  Και που δεν του αξίζουν όλα τα καλά και που δεν μπορεί να είναι έτοιμος για όλα, ούτε ικανός για τα πάντα.

Ούτε την τύχη σου δεν μπορείς να αναγνωρίσεις, δεν σου το επιτρέπει η ξινίλα της μούρης σου στον καθρέφτη.  Και νομίζεις, νομίζεις ότι έχεις πετύχει, ότι τα γκόαλς της ζωής σου είναι πραγματοποιήσιμα.  Κι εκεί ακριβώς είναι που πέφτει το σάλιο της ζωής πάνω στα ξινισμένα μάγουλα σου, τα φτυμένα τώρα πια από κάθε τι αθώο και γνήσιο.  Και απορείς που δεν σου πάνε τα πράγματα καλά.  Και απορώ που καμιά φορά ούτε η πιο δυνατή φωτιά δεν μπορεί να ζεστάνει μια κλειστή, απαίδευτη και κρύα καρδιά.  Ίσως ένα χαμόγελο από κάποιον όχι τόσο ευνοημένο ή από ένα παιδί μπορούν να σου αποπροσανατολίσουν λίγο το βλέμμα.  Αν συμβεί αυτό τότε αξίζει να εμφανιστεί κι ένα δάκρυ σου.  Όπως ειπώθηκε και σε μια ταινία, ο άνθρωπος θα καταστραφεί επειδή ήθελε κι άλλο…  έτσι απλά και χωρίς λόγο, κι άλλο…

«Πιάσε το πρέπει από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι…     και ίσως βγει κάποιο συμπέρασμα, ίσως ακόμη και να ξυπνήσεις.

Όσο για εσένα..  να χαμογελάς !