[ Music for a younger generation ] Πριν από την σχετική περιγραφή θα ξεκινήσουμε με τα σημαντικά. Πάρα πολύς κόσμος παραπονέθηκε για δύο πράγματα α) κακό ήχο και β) έλλειψη οργάνωσης. Κυρίως τα παράπονα ήρθαν από αυτούς που ήταν στην αρένα, τους περισσότερους δηλαδή. Επειδή ήμουν στις κερκίδες δεν παρατήρησα σχεδόν τίποτα από τα δύο, δηλαδή και άνετα κάτσαμε (όπου βρήκαμε) και ο ήχος ακούγονταν (οκ με ένα σχετικό μπούκωμα ). Επικοινώνησα όμως με κόσμο που ήταν κάτω και επιβεβαιώθηκε ο κακός ήχος (πήγαινε και ερχόταν και δυνάμωνε σε άσχετες φάσεις) ενώ για το σχετικό στριμωξίδι δεν έμαθα λεπτομέρειες. Το δικό μου σχόλιο πάνω σε όλο αυτό το κομμάτι είναι ότι σίγουρα η κρίση και οι περικοπές θα επηρέαζαν την οποιαδήποτε διοργάνωση, πόσο μάλλον μιας εταιρίας που μας έχει καταστρέψει αρκετές συναυλίες στο παρελθόν.

Και τώρα ας δούμε και το live. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσουν οι μεγάλες διοργανώσεις, αλλά για να δεις κάποια γκρουπ πρέπει να τις υποστείς. Έτσι 13 χρόνια μετά από το φθινόπωρο του 1999 στο Wembley Arena θα βλέπαμε πάλι τους R.H.C.P. Ο ενθουσιασμός μεγάλος, η περιέργεια όμως ακόμη μεγαλύτερη. Θα μπορούσε να αντεπεξέλθει ο νέος κιθαρίστας στη θέση του μέγα Frusciante που έκανε ακόμη και έναν Navaro να φανεί λίγος; Θα μας κράταγαν το ενδιαφέρον τα νέα κομμάτια και πως θα τα έδεναν με τα παλιά χιτς; Και τέλος θα άντεχε την φυσική κόπωση ενός ακόμη live ένα συγκρότημα που βάσισε την καριέρα του όχι στα εφέ αλλά σε ένα pure adrenaline show?

Μπήκαμε στον χώρο κανένα τέταρτο πριν κατέβουν οι AAAK (As Able As Kane) από την σκηνή και το μόνο που μπορώ να σας μεταφέρω είναι ότι ναι σίγουρα είναι από το Manchester (λόγω προφοράς). Ο κόσμος έδειχνε να το διασκεδάζει και σε καμία περίπτωση δεν ήταν κακοί, απλά ίσως δεν κόλλαγαν με αυτό που θα ακολουθούσε.

Γύρω στις 10 πάρα τέταρτο δύο golf-carts ήρθαν από το πλάι της σκηνής και παρέδωσαν το συγκρότημα. Αναμενόμενα το Monarchy of Roses άνοιξε το σετ και ο κόσμος ανταποκρίθηκε αρκετά δυναμικά αλλά όχι και τόσο. Αυτό που δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο (για κάποιον που δεν παρακολουθεί τα setlist των προηγούμενων συναυλιών τουλάχιστον) ήταν ότι θα τους έπαιρνε τουλάχιστον 20 λεπτά να παίξουν κάτι από τα 90’s.

Το Scar Tissue λοιπόν αν και από τον πιο εμπορικό τους δίσκο της προ-προηγούμενης δεκαετίας, επισκίασε άνετα όλα τα τραγούδια που παίχτηκαν πριν από αυτό. Πως γίνεται λοιπόν ένα κομμάτι από έναν χαλαρό σχετικά δίσκο να επισκιάζει όλα τα μεταγενέστερα hits μιας ολόκληρης δεκαετίας; Πολύ απλό, οι Peppers στην αρχές είχαν πιο βασικές δομές στα κομμάτια τους, ποτέ δεν ήταν βέβαια στείρο ροκ, γι′ αυτό και πολύ δήλωναν αντιφαν στο παρελθόν. Στην πορεία όμως τα σύνορα και οι προκαταλήψεις γκρεμίστηκαν και έτσι μπόρεσαν να εμπλουτίσουν τα κομμάτια τους με πιο περίτεχνες μελωδίες. Κάτι που τους δίνει την άνεση να ‘γεμίζουν’ το live χωρίς να απαιτείται και τρομερή σκηνική παρουσία.

Αυτό έκαναν και απόψε λοιπόν, με τον κιθαρίστα με σπασμένο πόδι και τον Kiedis να κοντεύει τα 50 και να’χει και αυτός εγχειρισμένο πόδι, το βάρος έπεσε στους Flea και Chad Smith. Το σήκωσαν; Άνετα. Ο Flea έπαιξε μπάσο σε στάσεις που αν τολμούσα να τις κάνω έστω και για ένα λεπτό μετά θα ήθελα 1 μήνα φυσιοθεραπεία. Αεικίνητος και πραγματική ψυχή του live έδωσε παραπάνω από το 100% του, το ίδιο και ο Smith που στο τέλος κατέβηκε κάτω και τρέχοντας χαιρέτησε τις μπροστινές σειρές. Αντίθετα ο ντίβα Antony έκανε αρκετά διαλείμματα και το επικοινωνιακό του κομμάτι περιορίστηκε στα τυπικά.

Ήταν καλή όμως τελικά η συναυλία ή όχι; Θα έλεγα ότι βάση των συνθηκών ήταν καλή, μιλάμε για ένα σχήμα που βαδίζει άνετα στην τρίτη δεκαετία του καθώς και για μια arena-band και ούτε κουρασμένοι βγήκαν ούτε “επαγγελματίες” το έπαιξαν. Έκαναν ότι μπορούσαν για να περάσουμε καλά απλά κάποιοι εμφανέστατα μπορούν πλέον λιγότερα απ’ ότι στο παρελθόν. Σχετικά με την σύγκριση Frusciante – Klinghoffer δεν μπορώ να δώσω αντικειμενική απάντηση, γιατί το παιδί είχε σπασμένο πόδι και παρ’ όλα αυτά έβγαλε όλο το show κύριος αν και καθιστός. Ο Frusciante από την άλλη είναι μορφή τον θυμάμαι το ’99 στο Λονδίνο να παίζει με το τσιγάρο στο χέρι σαν να μην έχει επαφή με το τι γίνεται γύρω του, αλλά τότε και ο Anthony έτρεχε σαν το άλογο.

Από τα παλιά κομμάτια έπαιξαν τα Parallel Universe, I Could Have Lied, I Like Dirt, Higher Ground, Under the Bridge, Californication, Suck my Kiss, Give it away όλα τα υπόλοιπα ήταν από τους τελευταίους τρεις δίσκους.

Είχαμε  και encore μετά από δεκάλεπτη αναμονή (classic), όπου βγήκε o Mauro Refosco με τουμπερλέκι καθώς και ελληνική σημαία, σε αντίθεση όμως με άλλη συναυλία πριν κάποια χρόνια δεν έπεσαν πέτρες αλλά χειροκροτήματα. Ας είναι καλά η κρίση και η νέα σύνθεση της βουλής…μπρρ.

Μεγάλο παράπονο και σίγουρα στα μείον της διοργάνωσης, official merchandise πούλαγαν μόνο στην αρένα, για μας στις κερκίδες μόνο t-shirt μαϊμού έπαιζε.