Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πώς το πνεύμα της εκάστοτε εποχής κυριεύει την καλλιτεχνική έκφραση του ανθρώπινου πολιτισμού. Όχι ότι η «εκάστοτε εποχή» είναι κάτι το ευδιάκριτα οριοθετημένο ή ότι το πνεύμα αυτό είναι τόσο συγκεκριμένο, ώστε όλοι να σπεύδουν να το ξεζουμίσουν με τον ίδιο τρόπο. Απλά υπάρχει πάντα μια έντονη ιδέα, έστω και αφηρημένα ορισμένη, της οποίας το συχνοτικό φάσμα, μπορεί να αποκαλυφθεί αμέσως, αν θέσεις το πρίσμα ενός έργου της εποχής στη σωστή γωνία κάτω από το φως της μέρας.

Η εποχή μας δείχνει να έχει μια έντονη αίσθηση συλλογικού, πανανθρώπινου και χαοτικά συνδεδεμένου εκφυλισμού. Ψυχολογικού, συναισθηματικού, ηθικού, κοινωνικού, βάλε όσους προσδιορισμούς θες, μέσα θα πέσεις. Οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο κακοί και σκοτεινοί, κατα τη μανιχαϊστική έννοια. Οχι όλοι προφανώς, κάποιοι. Αρκετοί όμως για να δώσουν το στίγμα αυτής της εποχής.

Ο Κέβιν είναι ένα προβληματικό παιδί και η μητέρα του το κέντρο των διαταραχών του. Εϊναι επιθετικός, εκδικητικός, μοχθηρός και απόλυτα αποκολλημένος από οποιοδήποτε κοινωνικό ιστό έρχεται σε επαφή, από τα πρώτα κιόλας βήματα της ζωής του. Η σχέση του με τη μητέρα του, με την οικογένειά του, με το σχολείο του, με οποιοδήποτε ανθρώπινο ήθος ή συνήθεια, μοιάζει με εγγυημένη τραγωδία, στην οποία πληθωρικός πρωταγωνιστής πάντα αυτός, με όλο το θάρρος, τη συνέπεια, την ευστροφία και το μισανθρωπισμό που τον διακρίνουν. Είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου του, τον οποίο αντιλαμβάνεται σαν παιχνίδι, σαν σαδιστική απόλαυση και δεξαμενή εμπειριών ικανοποίησης των ενστίκτων του. Το αίμα, ο πόνος, οι ενοχές δεν τον φοβίζουν. Έτσι απλά.

Γιατί έτσι; Τι γέννησε ένα τέτοιο διάολο; Η τελοσπάντων τι τον δημιούργησε, ποια στιγμή, ποιά χειρονομία, ποια ακολουθία εμπειριών ανέσυρε το δαίμονα από μέσα του; Ποιό τραύμα, ποιός λάθος χειρισμός της παιδικής ή ακόμα και βρεφικής του ψυχής μορφοποίησε αυτή τη διαστροφική προσωπικότητα; Ποιά γονεϊκά σύνδρομα τον κατατρέχουν; Οι γονείς του ήταν ερωτευμένοι από νέοι, ένα ‘lovechild’ είναι ο μικρός Κέβιν, όπως θα έλεγαν οι χίππυδες πρόγονοι της κοινωνίας που τον μεγαλώνει. Η μάνα του όλη μέρα μαζί του, παρά τη σκληρότητά του, τα ξεσπάσματα, τα πανούργα κόλπα του, πάντα δίπλα του με απίστευτη επιμονή και υπομονή παρά τις όποιες στιγμές απελπισίας της.

Ο πατέρας του τον λατρεύει και δε λείπει ποτέ, όχι μόνο σαν πατρική φιγούρα, αλλά και σαν τρυφερός γονιός. Μήπως κάποια ανωμαλία στο γενετικό του υλικό; Και πάλι δε μπορεί να είναι αυτή η εξήγηση. Οι ίδιοι γονείς φέρνουν στον κόσμο ένα αγγελούδι μερικά χρόνια μετά από κείνον, τη μικρή του αδελφή, ένα πλάσμα φτιαγμένο από αστρόσκονη. Μήπως τότε κάποια ασθένεια, κάποιο κουσούρι, κάποια αναπηρία να του δημιούργησε συμπλέγματα μεγαλώνοντας; Μα είναι υγιέστατος, όμορφος, με πολλά και ευδιάκριτα ταλέντα και πάνω από όλα εντυπωσιακή ευφυία.

Μα τι διάολο συμβαίνει τελικά με αυτό το παιδί; Τι συμβαίνει τελικά με την ανθρωπότητα; Πού νοσεί;