Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ξενυχτούν. Περπατούν, χάνονται, που πάνε που πάνε..

Είναι αυτός ο αόρατος μανδύας που πετούν στους ώμους τους, δεν φαίνονται, χάνονται, που πάνε. Είναι το όνειρο τους που τυλίγονται και δεν τους νοιάζει μα πάλι χάνονται και που πάνε.

Είναι η απορία, ο θυμός, η απογοήτευση, ο φόβος που ζητούν μια δικαίωση ή μιαν εκδίκηση και μόνο στο σπίτι της νύχτας μπορούν να κατοικούν εκεί ακριβώς όπου προσποιούνται ότι είναι κάποιοι άλλοι ή κυρίως απλά ο εαυτός τους! Οι άνθρωποι φοβούνται το φως της μέρας όταν γνωρίζουν ότι καίει τα ευαίσθητα όνειρα μαζί με τις χάρτινες ψυχές. Σ’ αυτό που σαν γνήσια και πηγαία έκφραση θα μπορούσε να είναι η πραγματικότητα τους έρχεται το σύστημα, η κοινωνική κριτική, οι θεσμοί, το «είθισται», οι κανόνες, τα πρότυπα και η αρχέτυπη αντίληψη ότι spiderman δεν μπορείς να ντύνεσαι παρά μόνο τις Απόκριες!

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει με μεγάλη συνέπεια κι αυστηρότητα εντρυφήσει την κανονικότητα του συστήματος όπου η ανάγκη να είσαι ίδιος, παρόμοιος, νορμάλ ή απλά αδιάφορος έγκειται με τόση σκληρότητα στην ανάγκη ν’ ανήκεις σε μιαν ομάδα, τάση, μόδα, καθημερινή ροή και συνέχεια ώστε να μη νιώθεις απορριπτέος από τους συνανθρώπους σου. Να μην μπορείς να μεταφέρεις το ονειρικό στοιχείο που έχεις μέσα σου. Να πείθεις ακόμη και τον εαυτό σου ότι το όνειρο υπάρχει μόνο μέσα στα βιβλία, στις ταινίες, στις μουσικές κι όταν κοιμάσαι ή όταν δεν κοιμάσαι αλλά είναι νύχτα. Επειδή εκεί, μέσα στο σκοτεινό φόντο της εσύ μπορείς να υπάρξεις και να είσαι ο εαυτός σου χωρίς ενοχή.

Όλος αυτός ο υπέροχος κόσμος ή οι εικόνες που κρύβονται μέσα σου δεν μπορούν να σε χαρακτηρίσουν, είσαι σαν όλους τους άλλους, φαίνεσαι σαν όλους τους άλλους κι αν μη τι άλλο κανένας δεν δείχνει την όποια μοναδικότητα του! Δεν φαίνεται τίποτα εκτός κι αν είσαι καλλιτέχνης, εκφράζεσαι και λυτρώνεσαι. Κι απλά αναρωτιέσαι γιατί να λείπει η αληθινή έκφραση ψυχής και ιδεών στις μέρες της καθημερινότητας μας; Γιατί; Γιατί όχι; Γιατί όχι ένα ηχηρό γέλιο μέσα σε έναν «σοβαρό χώρο»; Οι τράπεζες, τα δημόσια κτίρια, οι υπηρεσίες; Σε μιαν εκκλησία γιατί δεν μπορείς να γελάς; Μήπως για την χαρά της ζωής δεν έγιναν όλα; Δεν αποποιηθήκαν οι «αμαρτίες»; ή οι πάσης φύσεως αυθεντίες; Όλοι αυτοί οι αποστειρωμένοι που υπολογίζουν την αξία της ζωής σε βάρος ομόλογου ή μετοχής;

Γιατί να μην περπατάς χορεύοντας με μιαν δική σου μουσική; Γιατί να μη διακωμωδείς τη σοβαρότητα της ζωής ντυμένος με όσα χρώματα και όπως εσύ θέλεις; Γιατί χρειάζεσαι τόση πολύ εγγύηση κι ασφάλεια για να εκφράσεις έναν τόσο δα μικρό σπόρο της αλήθειας σου; Γιατί δείχνεις ένα μικροσκοπικό δείγμα φτερώματος από τ’ απίστευτα μεγάλα φτερά που έχεις για να πετάς μέσα στη ζωή κάθε λεπτό; Ο Καζαντζάκης είχε πει «αν ο άνθρωπος δεν είχε τους φόβους του θα γινόταν θεός» κι ας το ερμηνεύσει αυτό ο καθένας όπως θέλει. Κατά βάθος όλοι ξέρουμε ότι η καταπίεση της έκφρασης της αλήθειας μας προκαλεί πονοκεφάλους, σφίξιμο στο στομάχι και κακό ύπνο. Επίσης προκαλεί μια ψεύτικη κοινωνία, όσο και άρρωστη.

Έρχονται λοιπόν οι νύχτες κι αυτό είναι αλήθεια. Έρχονται. Κάθε νύχτα είναι εδώ. Κι η ανθρώπινη φύση ζητά εκτόνωση, ζητά να ξεφύγει από την πλαστή πραγματικότητα της μέρας, ζητά να λειτουργήσει στο μαγικό κι ονειρικό επίπεδο που η φύση (δέντρα, βουνά, ζώα, θάλασσα, πουλιά) ζει κι εκφράζει αβίαστα στην καθημερινότητα της. Εμείς όμως δεν είμαστε πια μέρος της, ζούμε στις δικές μας τεχνητές κοινωνίες. Γι’ αυτό περιμένουμε τη νύχτα για να νιώσουμε επιτέλους λίγο περισσότερο αγρίμια, λίγο περισσότερο άνθρωποι.

Ντυνόμαστε τη στολή της προσωπικής μας έκφρασης, είναι νύχτα τι πειράζει; Τρυπώνουμε σε χώρους που μας εκφράζουν όσο το δυνατό περισσότερο κι ουρλιάζουμε κάτω από τους ήχους μιας μουσικής που μιλάει στην ψυχή μας. Έπειτα περπατάμε στους άδειους δρόμους με βλέμμα που βλέπει θαύματα και είμαστε σίγουροι ότι όσο διαρκεί η νύχτα (όπως και μια ταινία) πρωταγωνιστές στην ζωή μας είμαστε εμείς.