Osama Bin Landen, Amy Winehouse, Muammar Gaddafi, Steve Jobs, το κίνημα των αγανακτισμένων που γιγαντώνεται σε παγκόσμια κλίμακα, ο σεισμός στην Ιαπωνία και ο κίνδυνος πυρηνικού ατυχήματος, η κρίση που γίνεται όλο και πιο βαθιά, οι αλυσιδωτές αντιδράσεις των λαών σε Λιβύη, Αίγυπτο & Συρία, ο Ρ. Μέρντοχ αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη… Το 2011 σε μερικά καρέ…

Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις για τέχνη, όταν όλα γύρω σου καταρρέουν ή είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Είναι επίσης πολύ δύσκολο να μιλήσεις για αυτήν, όταν στην πατρίδα σου καταξιωμένοι φορείς της λάμπουν δια της απουσίας τους, προτιμούν το βόλεμα της αποστασιοποίησης παραμένοντας παρατηρητές των καταστάσεων που όλοι μας βιώνουμε. Το “ζητείται ελπίς”, πιο επίκαιρο και επιτακτικό από ποτέ…

Δὲν εἶχε ἀλλάξει διόλου πρὸς τὸ καλύτερο ἡ ζωή μας ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο. Ὅλα εἶναι, τὰ ἴδια σὰν καὶ πρίν. Κι ὅμως εἶχε ἐλπίσει κι αὐτός, ὅπως εἶχαν ἐλπίσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πῶς ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὕστερ᾿ ἀπὸ τόσο αἷμα ποὺ χύθηκε, κάτι θ᾿ ἄλλαζε. Πὼς θἀρχόταν ἡ εἰρήνη, πὼς ὁ ἐφιάλτης τοῦ πολέμου δὲ θὰ ἴσκιωνε πιὰ τὴ γῆ μας, πὼς δὲ θὰ γίνονταν τώρα αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πὼς…

Σουρούπωνε. Μερικὰ φῶτα εἶχαν ἀνάψει κιόλας στὰ μαγαζιὰ ἀντίκρυ. Στὸ καφενεῖο δὲν εἴχανε ἀνάψει ἀκόμα τὰ φῶτα. Τοῦ ἄρεσε ἔτσι τὸ ἡμίφως.
Σκέφτηκε τὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στὸν τομέα τῶν ἰδεῶν, σύγχυση στὸν κοινωνικὸ τομέα, σύγχυση…

Δὲν ἔφταιγε ἡ ἐφημερίδα ποὺ ἔκανε τώρα αὐτὲς τὶς σκέψεις. Τὰ σκεφτότανε ὅλα αὐτὰ τὸν τελευταῖο καιρό, πότε μὲ λιγότερη, πότε μὲ περισσότερη ἔνταση. Σκεφτότανε τὸ σκοτεινὸ πρόσωπο τῆς ζωῆς. Τὴν εἰρήνη, τὴ βαθιὰ τούτη λαχτάρα, ποὺ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Σκεφτότανε τὴ φτώχεια, τὴν ἀθλιότητα. Σκεφτότανε τὸ φόβο ποὺ ἔχει μπεῖ στὶς καρδιές.
Στὸν καθρέφτη, δίπλα του, εἶδε τὸ πρόσωπό του. Ἕνα πολὺ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δὲ μαρτυροῦσε τὴν ταραχὴ ποὺ εἶχε μέσα του.

Εἶχε πολεμήσει κι αὐτὸς στὸν τελευταῖο πόλεμο. Καὶ εἶχε ἐλπίσει. Μὰ τώρα ἤτανε πιὰ χωρὶς ἐλπίδα. Ναί, δὲ φοβότανε νὰ τὸ ὁμολογήσει στὸν ἑαυτό του πῶς ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα.
Μιὰ σειρὰ ἀπὸ διαψεύσεις ἐλπίδων ἦταν ἡ ζωή του. Εἶχε ἐλπίσει τότε,…
Εἶχε ἐλπίσει ὕστερα…

Κάποτε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, εἶχε ἐλπίσει στὸν κομμουνισμό. Μὰ εἶχε διαψευσθεῖ κι ἐκεῖ. Τώρα δὲν εἶχε ἐλπίδα σὲ καμιὰ ἰδεολογία!
Ζήτησε ἕνα ποτήρι νερὸ ἀκόμα. Αὐτὴ ἡ διάψευση ἀπὸ τὶς λογῆς-λογῆς ἰδεολογίες ἤτανε βέβαια γενικὸ φαινόμενο. Καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴ διάψευση, ἡ κούραση, ἡ ἀδιαφορία, ποὺ οἱ πιὸ πολλοί, ἡ μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστὰ στὶς διάφορες ἰδεολογίες.

Αντώνης Σαμαράκης, 1954…

 

Μουσικά, το 2011 ήταν ο θρίαμβος των πρωτοεμφανιζόμενων. Πιτσιρικάδες με μπόλικο θράσος μπλέκουν διάφορα είδη μουσικής, δίνοντάς μας πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές, μικρό δείγμα των οποίων θα συναντήσετε παρακάτω. Χαρακτηριστικό της φετινής χρονιάς ήταν επίσης και οι πολλές και σημαντικές επανασυνδέσεις (Pulp, Suede, Stone Roses, κάποιες εξ αυτών), για τις οποίες όμως κρατάμε μικρό καλάθι μέχρι να πάρουμε στα χέρια μας νέο υλικό…

Συναυλιακά, το 2011 σημάδεψε η μεγαλοπρεπής και καθηλωτική εμφάνιση του Roger Waters σε 3 δόσεις, η λατρεία του κόσμου για τους -σαστισμένους αλλά πολύ καλούς- Interpol, το παρτυ των Prodigy & των Grinderman στο Terra Vibe και η συναυλία-φετίχ των Pulp στον ίδιο χώρο. Pas mal, δεδομένων των οικονομικών συγκυριών που βιώνουμε… Από την άλλη, αν δεν είναι τώρα η τέλεια συγκυρία να δούμε μικρότερα, πιο φρέσκα και σε τελική ανάλυση πιο budget ονόματα πότε θα ναι;… (από το σχόλιο εξαιρείται το team της CTS, που μάλλον στήνει τα πιο ενδιαφέροντα & τολμηρά live της πόλης αυτή τη στιγμή)

Papercut, Noetic Nega, Gravitysays_I, Hometaping, Your Hand in Mine, Baby Guru, Serafim Tsotsonis, Drog_A_Tek , Absent without leave, μερικές από τις καλύτερες εγχώριες παραγωγές που δε θα βρείτε παρακάτω, από μια ελληνική σκηνή η οποία παράγει εξαιρετικές δουλειές αλλά δείχνει αποκομμένη (και αυτή) από τη χρονική συγκυρία…

Καλή ανάγνωση!

 

1) Nicolas Jaar – space is only noise (Circus Company)

Το πρώτο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο με αυτόν τον μυστήριο τύπο είναι η ηλικία του… Είναι μόλις 21! Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό, μιλώντας για μια δουλειά που συγκέντρωσε κολακευτικότατα σχόλια & διθυραμβικά reviews από την πλειοψηφία των μουσικών μέσων. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις μουσικές που γράφει ο πιτσιρικάς, οι οποίες έχουν σαν υπόβαθρο μεν την techno, αλλά από εκεί & πέρα τα πράγματα ξεφεύγουν και ακούς από sample του Ray Charles μέχρι african jazz & house. Και αυτό φαίνεται να είναι το πολύ δυνατό χαρτί του Jaar… Ανακατεύει με μαγικό τρόπο τις επιρροές του, τις φιλτράρει με στυλ και αναμφισβήτητη κλάση και σου παρουσιάζει ένα άκρως ενδιαφέρον dance υβρίδιο που είναι σχεδόν αδύνατο να σε αφήσει αδιάφορο, και αν μη τι άλλο, σε βάζει στην αναμονή για το τι μας επιφυλάσσει στο μέλλον αυτός ο τρομερός πιτσιρικάς από τη Νέα Υόρκη.

 

2) Moby – destroyed (Mute / Little Idiot)

Εδώ μάλλον κάποιοι από σας θα στραβώσετε το στόμα σα να πάθατε ένα μίνι εγκεφαλικό & θα αναρωτηθείτε τι δουλειά έχει ο Moby σε λίστα με τα καλύτερα φετινά… Θα σου πω εγώ! Πρώτον, ανήκει στην κατηγορία Bono (=40 plus, με πολύ χρήμα και πολύ λίγο σεξ, άρα συμπλέγματα). Δεύτερον, στο Destroyed ο αντιπαθέστατος κοντοπίθαρος vegetarian (wtf ??!!!!!) πρώην πάνκης καταθέτει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ, άλλοτε με τη μορφή στιλάτης electronica (“Victoria Lucas”, “Sevastopol”) & κάποιες άλλες γυρνάει στο Bristol των 90s και μας χαρίζει ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της καριέρας του (“The right thing”). Διαφωνείς; Δε μας πολυενδιαφέρει η αλήθεια είναι, πήγαινε με τους ομοίους σου να ανακαλύψετε τους επόμενους Sonic Youth σε ένα μακρινό χωριό στη Λαπωνία, μόνο και μόνο επειδή το έγραψε το Pitchfork και άσε εμάς να αναπολούμε τη συγκλονιστική live εμφάνισή του το περασμένο καλοκαίρι, όταν το ταλαντούχο junkie που αποθεώνεις μετά θάνατον (ενώ και οι δύο ξέρουμε ότι το έβριζες όσο ήταν εν ζωή…) σερνόταν και ο καραφλός βγήκε και για δυο και κάτι ώρες τα σπασε όλα κατά γενική ομολογία (και των χιπστεράδων φίλων σου) και κάπου εδώ τελειώνω τη μεγαλύτερη πρόταση που έχω γράψει στη ζωή μου…

 

3) Austra – feel it break (Domino)

Μάλλον η Kate Stelmanis (μη μπερδεύεσαι, δεν έχει ελληνικές ρίζες, απ’ τη Λετονία κατάγεται) είναι το τελευταίο κομμάτι ενός ιδιαιτέρως ενδιαφέροντος παζλ γυναικείων φωνών που έχουν βγει τα 3-4 τελευταία χρόνια και πρόκειται να μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον από τι φαίνεται… Zola Jesus, Fever Ray, Soap & Skin, για να αναφέρουμε μερικές. Και όπως όλες οι προαναφερθείσες, έχει αναπτύξει και αυτή το δικό της χαρακτήρα από το ντεμπούτο άλμπουμ της κιόλας. Και αν η χαρακτηριστικότατη φωνή της Stelmanis και οι sexy γραμμες των synths ειναι πλεον ηδη trademark για το τι ακούς, το μεγαλύτερο ίσως κέρδος των Austra είναι ότι κυκλοφόρησαν ένα δίσκο ο οποίος προσέλκυσε και το πιο εκλεκτικό (arty) και το pop κοινό… Σημαντικότατο επίτευγμα για ντεμπούτο, περιμένουμε τη συνέχεια!

 

4) Pj Harvey – let England shake (Vagrand / Island Def Jam)

Τρελή περσόνα, φοβερή performer, ακατανόητα sexy, η αλήθεια είναι ότι με το “White chalk” μας είχε μπερδέψει λίγο… Όμως επέστρεψε φέτος με τον -κατά την άποψή μου- καλύτερο δίσκο της πλούσιας καριέρας της να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Πολιτικοποιημένη, σε στιγμές οργισμένη & άλλοτε γλυκόπικρη, με κορυφαίες ερμηνείες, η Pj είναι η Patti Smith της γενιάς μας, ερμηνεύει τους κορυφαίους στίχους που έχει γράψει ποτέ, μας παραδίδει έναν πραγματικά σπουδαίο δίσκο και δικαιωματικά παίρνει σπίτι της το φετινό Mercury prize. Αριστούργημα!

 

5) James Blake – James Blake (A&M / ATLAS)

Άλλος ένας τρομερός πιτσιρικάς στη λίστα και αυτό είναι σπουδαίο πράγμα. Τον μόλις 21 ετών James Blake τον μάθαμε σαν παραγωγό της dupstep αλλά αποθεώθηκε (αρχικά από το BBC Radio 1) για την εκπληκτική διασκευή του στο “Limit to your love” της Feist, ενώ ύστερα ακολούθησε και το ντεμπούτο του. Ένα σαγηνευτικό κολλάζ ηλεκτρονικών μπλουζ, με τις ερμηνείες του Blake στην πρώτη γραμμή, με τραγούδια δίχως την καθιερωμένη δομή της pop τραγουδοποιίας, ένα χαρακτηριστικό πιάνο, μα πάνω απ’όλα αυτή η υπέροχη, καθηλωτική φωνή του Blake που σε κάνει να στέκεσαι στο ίδιο σημείο χαζεύοντάς τον και να απορείς πως μπορεί να βγαίνει από έναν 21χρονο… Και από αυτόν, περιμένουμε πολύ σπουδαία πράγματα στο μέλλον! (βρες στο youtube την επίσης υπέροχη διασκευή που έχει κάνει στη Joni Mitchell)

 

6) The Raveonettes – raven in the grave (Vice)

Πως θα ήταν αν κλείναμε σε ένα studio τους Cure με τους My Bloody Valentine και τους Jesus & the Mary Chain για τσίπουρα και τζαμάρισμα; Tην απάντηση τη δίνουν οι Raveonettes με το φετινό τους άλμπουμ, μια δουλειά αρκετά διαφορετική από ότι μας είχαν συνηθίσει οι Δανοί μέχρι σήμερα. Οι επιρροές από τα 80s είναι περισσότερο εμφανείς από ποτέ, οι μελωδίες τους ευθέως παραπέμπουν σε Cure και οτιδήποτε τους θυμίζει και η εξαιρετική παραγωγή βοηθά στο να αναδειχτούν και να βγουν σωστά προς τα έξω οι πιο ολοκληρωμένες συνθέσεις που έχει γράψει το ντουέτο από το ντεμπούτο του και μετά. Καλογυαλισμένη pop με εξάρσεις, έμπνευση, μελωδία και ένα pinch goth αισθητικής που κατ εμέ τους ταιριάζει γάντι!

 

7) Kate Bush – 50 words for snow (Anti-/ Fish people)

Έχοντας κυκλοφορήσει μόλις 2 δουλειές τα τελευταία 17-18 χρόνια και αποτελώντας βασικότατη επιρροή σχεδόν όλων των σύγχρονων female vocalists στην pop-indie σκηνή, η επιστροφή της grand dame της pop στη δισκογραφία αποτελεί είδηση από μόνη της! Πόσο μάλλον όταν αυτή της η επιστροφή συνοδεύεται με ένα εξαιρετικό άλμπουμ, αντάξιο της φήμης και της ποιότητάς της. Η γνωστή θεματική στους στίχους είναι πάντα παρούσα, η φωνή της Bush είναι σταθερά υπέροχη όσα χρόνια και αν περάσουν και ασκεί πάντα την ίδια γοητεία στον ακροατή όπως την πρώτη φορά που την άκουσε, ενώ οι νέες της συνθέσεις είναι σαγηνευτικές, εσωστρεφείς και πανέμορφες! Pop κομψοτέχνημα που ανεβάζει τον πήχη του είδους σε δυσπρόσιτα ύψη…

 

8) Keep Shelly In Athens – our own dream (ep) (Forest Family)

Είναι -τουλάχιστον- εντυπωσιακό το τι έχουν καταφέρει αυτά τα παιδιά μέχρι σήμερα χωρίς ουσιαστικά να έχουν κυκλοφορήσει την πρώτη τους full length δουλειά. Το buzz γύρω από το όνομά τους καλά κρατεί, το hype που έχουν αποκτήσει μέσω των συνεχόμενων αναφορών στο όνομά τους από τα πιο γνωστά blog του πλανήτη είναι τεράστιο και ξαφνικά, όλοι μιλούν για ένα group από την Αθήνα που κάνει headline tour στην Αμερική και κάθε νέο της τραγούδι αποτελεί είδηση για τα σημαντικότερα μουσικά portal του πλανήτη! Όπως έγραψε και η Guardian, “they will make you happy to feel sad”… Nαι, και η Guardian ασχολείται με αυτήν την υπέροχη μπάντα…

 

9) Radiohead – the king of limbs (XL)

Βασανίστηκα πολύ με δαύτο είναι η αλήθεια. Από τη μία, θεωρώ τους Radiohead ένα προσωπικό μου φετίχ, μια μπάντα που με έχει αγγίξει οτιδήποτε και αν έχουν φτιάξει μέσα στα χρόνια που δισκογραφούν. Από την άλλη, στις δύο τελευταίες τους δουλειές υπάρχουν αντιδράσεις… Ξεκινάμε από αυτό λοιπόν. Το “In Rainbows” είναι αριστούργημα, χώνεψέ το επιτέλους να πάμε παρακάτω! Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, πολλοί παρουσιάζονταν βέβαιοι για την επιστροφή των Radiohead στον ήχο που τους καθιέρωσε. Δεν έχω ιδέα από που προέκυψε αυτό, αλλά η ουσία είναι ότι ο Th. Yorke και η παρέα του κάνουν ακριβώς αυτό που γουστάρουν και δείχνουν να το απολαμβάνουν όσο ποτέ… Αν λοιπόν σ’αρέσουν οι Radiohead, σταμάτα να περιμένεις ένα νέο “Bends”, “OK computer” κτλ και απόλαυσε μια από τις ελάχιστες μπάντες που κάνουν ακριβώς αυτό που θέλουν, τη στιγμή που το θέλουν, δίχως ημίμετρα και σταμάτα να αναμασάς το παραμύθι με τους Autechre… Ξέρουμε από που το άκουσες, μόνο που οι Radiohead είναι πιο παλιοί στο χώρο από τους Autechre…

…και το τραγούδι:

Main image by impa42fr